Staten Island Summer (2015)
Kan me heel goed voorstellen dat je ‘wéér’ een lifeguard-coming-of-age-film niet bijster origineel vindt, maar als fan van Saturday Night Live was deze mix van Caddyshack, The Way Way Back, Wet Hot American Summer en Project X geweldig en ook onmisbaar. Daarnaast is Staten Island Summer ook gewoon vrij pretentieloos vermaak, maar ook een heerlijke zomerfilm. Geschreven door een SNL-schrijver, geregisseerd door een SNL-manusje-van-alles, geproduceerd door SNL-‘vader’ Lorne Michaels en met bijrollen voor vier huidige castleden en een tweetal oud-castleden, waaronder één Bill Murray-achtige-hommage. Plus dat het een vrij ‘ouderwetse’ highschool-film is, wat in mijn (late) tienerjaren m’n favoriete genre was..!
Het verhaal
Danny (Graham – Goats – Phillips) heeft z’n highschool er net op zitten en gaat voor de laatste zomer aan de slag in het lokale zwemparadijs van Staten Island, dat eilandje ten zuiden van Manhattan met die uit het Nederlands stammende naam. In voice-over vertelt hij hoe hij elke vrije minuut van z’n zomerse leven in dat zwembad gespendeerd heeft, samen met z’n beste maat Frank (Zack Pearlman). Na de zomer gaat hij echter naar het prestigieuze Harvard, terwijl de sociaal wat lompe Frank in Staten Island achterblijft en hun vriendschap dus waarschijnlijk wel zal gaan lijden daaronder. Zaak dus om een soort coming-of-age-moment te krijgen, terwijl ze met alle collega’s ook nog één groot laatste feest moeten geven (zeer tegen de zin in van z’n loser-baas (Mike O’Brien)) én Danny nog wat unfinished business heeft met de dochter van de lokale maffiabaas, die toevallig ook z’n voormalig babysitter is waar hij natuurlijk altijd al een crush op had.
Zwoele zomeravondfilm
Ja, als ik het verhaal zo beschrijf, dan voel je aan alles dat het eigenlijk een totaal bij elkaar gejat verhaaltje is. Als dat dan leuk uitgevoerd wordt, dan is dat wat mij betreft helemaal niet zo erg, zeker als je aan alles voelt dat dit vooral een leuk nevenproject was voor zo’n beetje de hele Saturday Night Live-cast&crew. En die uitvoering is voor zo’n 85% geslaagd, want ondanks dat de vier films die ik in m’n intro noem op hun eigen manier allemaal wel ‘beter’ zijn, was dit gewoon een leuke komedie die perfect past bij een zwoele zomeravond. Daarnaast bevat de film wel een paar licht verrassende en wat rare ‘intermezzo’s’, wat deels ook de reden is dat ik ‘m met Wet Hot American Summer vergeleek.
Cast & crew
Maar de leukste link vond ik Fred Armisens rol als conciërge die z’n baan iets te serieus neemt, wat volgens mij een directe hommage is aan Bill Murray’s rol in Caddyshack. Zijn verhaallijn, waarin hij een paar wespennesten moet zien te verwijderen (inderdaad, zoals Murray de grondeekhoorns bestreed in Caddyshack), vormt één van de meerdere leuke subplotjes in de film. Zoals er ook één gaat over Gina Gershons rol als cougar.
Naast Armisen is het andere voormalige SNL-castlid Will Forte, die in SNL toch wel één van de beste domme typetjes ooit neerzette, als sportverslaggever Greg Stink, die werkelijk niks door had van de wereld om hem heen. En waar ik Mike O’Briens rol al noemde, komen ook Kate McKinnon (als wat verlopen huisvrouw), Bobby Moynihan (als ultieme slacker-badmeester) en Cecily Strong (vrij grofgebekt) voorbij, die inderdaad allen tot de huidige SNL-cast behoren. Daarnaast is er nog een leuke rol voor Method Man, en vooral zijn geïmproviseerde rap tijdens een behind-the-scenes-scène tijdens de aftiteling toont de zeer waarschijnlijke relaxtheid van de productie en/of op de set.
Colin Jost is één van de hoofdschrijvers van Saturday Night Live en ook wekelijks te zien als één van de Weekend Update-presentatoren. In Staten Island Summer is z’n acteerrol bijna als cameo te kwalificeren, maar hij schreef dus wel het scenario voor deze film. De regie was in handen van Rhys Thomas, wiens credits op IMDb voor zo’n 98% uit SNL-gerelateerde zaken bestaat (als producent, regisseur, regie-assistent, et cetera). En eerlijk gezegd heb ik weinig aan te merken op de regie. Hij heeft het niet bijster originele materiaal gewoon gedegen overgezet naar het witte doek. In hoeverre hij daarbij is geholpen door producent Lorne Michaels weet ik niet, maar ik voelde nergens m’n tenen krommen vanwege bijvoorbeeld goede acteurs die ineens slecht lijken te acteren, onlogische overgangen tussen scènes, motivaties die volledig ontbreken, et cetera…
Final credits
Zoals je hierboven mogelijk al gemerkt heb, heb ik helemaal niet zoveel te schrijven over deze film. M’n liefde voor Saturday Night Live vulde zeker de helft van deze recensie, en in de rest zeg ik vooral dat dit een ideale zomerfilm is, als je makkelijk vermaak wilt met af en toe een lichte twist. Niets wat je nog nooit gezien hebt, maar dat hoeft niet te betekenen dat het niet werkt…