Hitman: Agent 47 (2015)
Als je deze film serieus gaat beoordelen op karakterontwikkeling, verhaal, acteerwerk e.d., dan kun je hem op vrijwel alle vlakken afschieten. Ware het niet dat de film zichzelf ook nergens serieus lijkt te nemen (in tegenstelling tot die eerste Hitman-adaptatie uit 2007), acteur Rupert Friend in andere films/series al toonde zo’n rol met tien vingers in z’n neus te kunnen spelen en de film me eigenlijk nergens echt irriteerde, omdat ik vooraf natuurlijk al wist dat een écht kritische blik m’n hele beleving zou vergallen. Al is het natuurlijk wel erg jammer dat een film, gebaseerd op een videogame, eigenlijk niks heeft gedaan met de mogelijkheid om een origineel verhaal te vertellen. Hoeven ze zich een keer niet te houden aan veel bronmateriaal (zoals bij superhelden- of graphic novel-verfilmingen wel het geval is), en dan komen ze met zo’n enorm vergeetbaar plotje. Maar ja, als je naar de filmografie van het schrijversduo kijkt, dan mag je eigenlijk ook niet meer verwachten…
Het verhaal
Agent 47 (Friend) is een speciaal ‘geprogrammeerde’ huurmoordenaar wiens DNA zó is aangepast dat hij geen angst, berouw en of andere lastige emoties voelt. De ideale moordmachine dus, en daardoor ook een ideaal onderzoeksobject van het sinistere Syndicate International, een terroristische organisatie met een supermooi en enorm zichtbaar hoofdkantoor middenin Singapore. Daar weet je dus al direct dat geloofwaardigheid een criterium is waarop je deze film NIET moet beoordelen, want dan kun je beter weglopen (of -blijven) bij deze film. Het geheime overheidsprogramma waar 47 onderdeel van was is jaren geleden gesloten, maar er lopen dus nog altijd wat agenten vrij rond. 47 is echter de beste, verwacht ik, want we volgen hem deze film.
Syndicate International is eigenlijk op zoek naar het genie achter het “Agent-program“: wetenschapper Litvenko (Ciarán Hinds), die z’n dochter ooit achterliet en verdween in het niets. Nu wil het Syndicate, in de vorm van John/Brian Smith (Zachary Quinto), dochter Katia (Hannah Ware) graag gebruiken om papa te vinden. Hij heeft haar bijna overtuigd van z’n eigenlijk dus verkeerde bedoelingen als 47 binnen komt gelopen en roet in het eten begint te gooien. Wat 47 namelijk wel weet, maar het Syndicate gelukkig niet, is dat deze Katia van Dees genetisch ook wat ‘verbeterd’ is, waardoor ze ook over interessante krachten beschikt (die overigens anders worden getoond dan in de trailer). Maar wat blijkt, John Smith beschikt ook over speciale ‘krachten’, en wat volgt is een strijd die tot in dat prachtige hoofdkantoor van het Syndicate reikt.
En gooit er dan nog een maar paar plotwendingen tegenaan..!
Bewust verwarrend…
Maar toch zijn negatieve opmerkingen over het ontbreken van karakterontwikkeling en/of de geloofwaardigheid van het verhaal voor een deel ook weer te weerleggen door één van die plottwists. Een vriendin van me vroeg zich na afloop namelijk af waarom 47 iets deed, maar herinnerde zich op dat moment dus niet dat door één van de wendingen de hele motivatie eigenlijk anders was dan ze dacht. Dat dat bij een tweede viewing waarschijnlijk hele andere ‘fouten’ op zal leveren, dat verwacht ik overigens wel hoor, maar toch trachtte men op dat ene punt toch net ietwat intrigerend te zijn. Dus eigenlijk moet je hierdoor ook weer niet denken dat hier ergens een compliment voor de film in verscholen zit. Net zoals ik kan zeggen dat er in het verhaaltje ergens wel wat van de terechte paranoia inzake de military industrial complex resoneert, maar ook dan ben ik eigenlijk alweer veel te ‘diep’ aan het gaan. Terwijl zo’n ‘resonantie’ makkelijk in zo’n verhaal geschreven had kunnen worden, thematisch gezien. Maar ja, dan kom ik weer bij de filmografie van die schrijvers…
Crew & cast
Het scenario is namelijk geschreven door Michael Finch en Skip Woods. Finch schreef ooit mee aan het best verschrikkelijke Predators (met Adrien Brody), waarna hij met The November Man eigenlijk eenzelfde film afleverde als deze Hitman: Agent 47 is; films waarvoor ik me bijna schaam dat ik het ‘niet-irriteren’ als iets positiefs zie. Daarnaast heeft hij nog wat nietszeggende films ‘op de rol’ staan, waaronder het vervolg op Hansel & Gretel: Witch Hunters. Woods is de meer ervaren schrijven van het duo, maar zijn carrière lijkt zich nogal in een neerwaartse spiraal te begeven. Ooit gedebuteerd met de DVD-hit Thursday, waarna hij het scenario voor Swordfish schreef. De eerste Hitman-film komt ook van zijn hand, en daarna werkte hij X-Men Origins: Wolverine (de slechtste in die franchise?), The A-Team, A Good Day to Die Hard (de slechtste in die franchise!) en aan het Schwarzenegger-vehikel Sabotage. Niet echt een vertrouwen-wekkend lijstje, if you ask me…
Zoals ik al zei: Rupert Friend is eigenlijk een te begenadigd acteur voor zo’n rol. Natuurlijk toonde hij in o.a. Homeland al aan z’n mannetje te staan in actiescènes, dus dat lukt hem in de vooral-stoer-kijken-scènes in deze film dus ook makkelijk. In Starred Up toonde hij recentelijk nog dat hij veel meer kan (en dat hij gewoon een Engelsman is), terwijl z’n IMDb-lijstje weinig komende projecten toont. Wel ontdekte ik dus dat hij naast acteur ook al wat geschreven en zelf geregisseerd heeft…
Dat Friend deze film maakte komt doordat ene Paul Walker in 2013 het leven liet tijdens een hogesnelheidsongeluk ergens in de buurt van Los Angeles. Deze The Fast and the Furious-ster zou de rol van agent 47 eigenlijk gaan spelen, iets waarvan ik niet weet of dat een betere keuze was geweest. Walker heeft toch een ietwat ‘guitig’ hoofd, wat niet helemaal past bij een emotieloze moordenaar. Wat op dat vlak overigens ook wat onjuist en/of onderbelicht is, zijn die continue traanogen van Katia, gespeeld door de apart mooie Hannah Ware. Daarover ga ik – om plottechnische redenen – niet veel meer zeggen, maar ergens klopte daar iets niet in. Ware maakte overigens haar debuut in de Bruce Willis-Tracy Morgan-film Cop Out, waarna ze bijrolletjes had in o.a. het prachtige Shame en in Spike Lee’s nutteloze Oldboy (de remake ja). Verder is het niet zo opmerkelijk dat in een Amerikaans-Duitse productie Thomas – King Kong, Avengers: Age of Ultron – Kretschmann de bad guy speelt, met een verrassende cameo van zijn voorganger op dat vlak: Jürgen – Das Boot, Airforce One – Prochnow.
Final credits
Nee, mede gezien bovenstaande namedropping kun je inderdaad wel concluderen dat Hitman: Agent 47 zeker geen goede film is. Als je echter een zeer simpele actiefilm wilt zien, gemaakt door iemand die in zowel 2008 als 2009 de young director award op het filmfestival van Cannes won (!!) en hier z’n speelfilmdebuut maakt, die op geen enkel moment zichzelf serieus neemt, dan is dit wel een aardige optie. Zeker als je je verwachtingen zeer laag weet te krijgen.
Maar ja, hoe meer ik zo typ, des te meer ik ook weet dat ik normaliter zulke films enkel aanraad voor een druilerige dinsdagavond, op RTL7 of zo…