Damn..! Wat een heerlijke wraakfilm is dit zeg. Naast heel vet ook gewoon erg goed, af en toe wat surrealistisch, met een beetje een post-apocalyptische western-sfeer, opvallend veel blood & gore (dat is ook de enige reden waarom dit een horror genoemd mag worden), goed vette muziek die wel bij die neonletters op de poster past, en daarom uiteindelijk ook iets als ‘Bone Tomahawk meets The Neon Demon meets The Woman‘. Helemaal geen verrassend ‘nieuw’…
Mogelijk is het wel de bescheidenheid van de meeste Belgische filmmakers die hen juist zo succesvol maakt (bijvoorbeeld t.o.v. veel Nederlandse makers), want ook al is D’Ardennen zeker niet de beste of meest opmerkelijke Belgische film van de laatste jaren, hij maakte mij als Nederlander wederom jaloers. Mogelijk dus wel vanwege de twijfel, die de jonge regisseur Robin Pront in interviews zegt gevoeld te hebben tijdens het maken van de film, want ondanks het wat…