mijn top 15 films van 2021
Hoppakkeeeeeeeeeee, op de valreep van het jaar mijn top 15 films van 2021. Gelukkig konden we (tijdelijk) wel weer wat zien in de bioscoop, maar Netflix, HBO Max e.(veel te)v.a. werden dit jaar ook stevig gevuld met topfilms, waardoor het zeker een memorabel jaar is geworden. Volgens mij heb ik voor het eerst in m’n leven spreekwoordelijk gebeden voor een sequel, wat waarschijnlijk ook de reden is dat ik dat epos bovenaan onderstaand lijstje heb gezet.
Nu kan ik een hoop nuance en “Ja, maar ik heb Qua Vadis, Aida?, Petite Maman, The Velvet Underground, Drive My Car en Passing bijvoorbeeld nog helemaal niet gezien!” en “Ik werd toch ook weer afgeleid door onder andere Underground Railroad, Only Murders in The Building en vele andere tv-series” typen, maar ik zal je niet langer in spanning houden (moet ook nog oliebollen bakken!!):
- Dune
Denis Villeneuve doet dus iets wat ‘master of cinema‘ David Lynch niet echt lukte (al gaf Lynch zelf ook toe dat zijn Dune ‘mislukt’ is, juist doordat hij zich teveel liet sturen door de studio), en ik kan niet wachten tot het tweede deel van dit epische en spirituele sciencefictionverhaal op het allergrootste scherm te zien is.
Misschien het meest treffende wat ik kan zeggen, is dat ik na tien minuten al moest plassen, maar toen ook al voelde dat ik het helemaal niet erg zou vinden als de film zes uur zou gaan duren. Waardoor ik dus zo’n twee-en-een-half uur een bepaalde sluitspier keihard heb kunnen ’trainen’… ;) - The Green Knight
Misschien wel de grootste verrassing voor mij afgelopen jaar, dit ‘Arthuriaanse’ verhaal van de maker van A Ghost Story, met Dev Patel in de hoofdrol (en Alicia Vikander in een dubbelrol). Cinematisch meesterwerk en the stuff dreams are made of. David Lowery liet mij als kijker alle ruimte om te projecteren, en dat was soms verwarrend, maar ook nog altijd onvergetelijk. - First Cow
“Maar als je de ‘openheid’ van deze rustige vertelling kunt accepteren, dan is het dus ook heerlijk puzzelend projecteren, of projecterend puzzelen” lees je in m’n recensie van deze poëtische film over een onverwachte vriendschap in het ‘wilde westen’ van Oregon (waarschijnlijk ergens in de 18e of 19e eeuw). Daarnaast gaat de film óók over een koe, en – toevallig genoeg – over oliebollen… - Judas and The Black Messiah
Ik ben altijd geïnteresseerd in recente Amerikaanse geschiedenis, en zeker als die zo kritisch (en menselijk) behandeld wordt als in deze film over de revolutionaire Fred Hampton Jr. Must-see voor iedereen die zijn/haar eigen racisme durft te onderzoeken, en verplicht voer voor iedereen die denkt dat the powers that be het goede met iedereen voorhebben. - The Father
Natuurlijk had ‘iedereen’ verwacht dat Chadwick Boseman de Oscar voor Beste Acteur postuum zou winnen (voor Ma Rainey’s Black Bottom), maar daar stak Anthony Hopkins een nogal stevige stok voor. Prachtige en über-ontroerende film over dementie, onmacht en liefde voor je vader… - Pig
Nicolas Cage die op zoek gaat naar zijn gestolen truffelvarken, en wat dan niet ontaardt in John Wick-achtige quatsch, maar in een onvergetelijke karakterstudie met een aantal nóg memorabelere dia-/monologen. - Nomadland
Hoort waarschijnlijk bij 2020, maar wat een heerlijk meanderende en subtiel-scherpe ‘aanklacht’ tegen Amerikaans opportunisme, en de outsiders die daar niet aan mee willen of kunnen doen. Met Frances McDormand als terechte Oscarwinnares! - The Harder They Fall
Wat een energie, coolheid, twists en vooral ook MUZIEK in deze onconventionele western van de Britse muziekproducent The Bullitts (in z’n paspoort staat overigens James Samuels), met volgens mij alle coole zwarte acteurs van dit moment, in rollen van zwarte ‘cowboys’ en/of outlaws die wel degelijk echt bestaan hebben, maar eerder weinig te zien waren in (witte) westerns… - Titane
Streed met Mandibules om de titel ‘WTF?-film van het jaar‘, of zoals ik het in m’n recensie eerder verwoordde: “Denk David Cronenbergs Crash, gemixt met Gaspar Noé’s Climax, met wat vleugjes Ema, Holy Motors, Promising Young Woman en Under the Skin, maar dan wel gemaakt door iemand die zich volgens mij van geen enkele regel iets aantrekt, met een (seksuele) vrijheid die (nog) maar sporadisch in film te zien is, en met zoveel mogelijkheden tot interpretaties dat je beter al je rationele logica bij de kaartverkoper van het filmhuis achterlaat.“ - The Power of the Dog
Damn, wat had ik initieel een hekel aan Benedict Cumberbatchs karakter in deze film, totdat Jane – The Piano – Campion toont hoe krachtig ze is als kunstenaar, en onderliggend lijden toont waardoor alles in een ander daglicht wordt gezet. - The Last Duel
Waarschijnlijk zitten er nog tig keer meer interessante details in Ridley Scotts vertelling van dit waargebeurde ridderverhaal (meerdere viewings en discussies erover zijn dan ook welkom), waarin subtiel genuanceerd de schofterigheid van het patriarchaat getoond wordt… - De Veroordeling
Kwaadmakend informatief wordt uiteengezet hoe een Nederlandse opiniepeiler zo hard overtuigd is van z’n eigen gelijk (lees: grootheidswaanzin ten top!) dat ie het leven van een onschuldige klusjesman vernietigt.
Sowieso een mooi jaar voor (grotere) Nederlandse films, want ik was ook erg onder de indruk van De Oost, terwijl De slag om de Schelde z’n ‘Zeeland-toerisme-promotie-initiatief’ echt enorm oversteeg… - Promising Young Woman
Had initieel wat ‘moeite’ met de vorm, maar deze film zou misschien wel op middelbare scholen getoond en besproken moeten worden, juist omdat hij sommige mannen ook keihard tegen de haren in zal strijken. Met Carey Mulligan in topvorm! - One Night in Miami
Regina Kings regiedebuut brengt Cassius Clay/Mohammed Ali, Sam Cooke, Malcolm X en football-legende Jim Brown samen in een hotelkamer, en laat ze bijna té perfect discussiëren. Waar ze bij elke woordenwisseling nóg dieper in ‘het leven’ lijken te duiken. - Sound of Metal
Hoort net als Nomadland mogelijk officieel bij vorig jaar, maar zou dit de performance zijn geweest waardoor sommige ‘buzzers’ de naam van Riz Ahmed laten vallen als de nieuwe James Bond..?
Meer dan noemenswaardige documentaires…
Okay, dan toch nog wat nuance. Zeker omdat ik dit jaar één van de beste filmervaringen had bij Questlove’s Summer of Soul (…Or, When the Revolution Could Not Be Televised). Als ik documentaires aan bovenstaand lijstje had toegevoegd, dan had Dune het vrij lastig gehad om de nummer 1-positie te behalen, denk ik. Want wát een prachtige, belangrijke en geweldige documentaire is dit!
Heb dit jaar sowieso een paar prachtige docu’s gezien, want Infinite Potential: The Life and Ideas of David Bohm, Exterminate All The Brutes en Groomed maakten ook ontzettend veel indruk, om zeer verschillende redenen.
Het allerbeste voor 2022 gewenst!!!