Ghostbusters: Afterlife (2021)
Ghostbusters: Afterlife is by far de beste ‘reünie-film’ van de afgelopen jaren (ik vergelijk ‘m daarvoor overigens enkel met teleurstellingen Bill & Ted Face the Music en T2 Trainspotting), maar mogelijk komt dat wel doordat de film meer ‘Steven Spielberg-erig’ aanvoelt, dan dat het een amechtige poging is om op het succes van het 37-jarige (!) origineel te cashen. Al ‘vrees’ ik ook wel een beetje, dat je die oude film(s) wel gezien moet hebben, om volledig van deze te kunnen genieten.
En dan wordt het bepalen van de juiste doelgroep voor deze film wat lastig, wat mogelijk ook verklaart dat wij de film in een zaal zagen die nog niet voor een kwart gevuld was (op de dag ná de première!)…
Het verhaal
Nadat in de pre-begintitels-scène een oudere boer belaagd wordt door iets buitenaards, verhuist het verhaal naar de grote stad, waar Callie (Carrie – The Post, The Leftovers – Coon) haar financiële situatie niet meer de baas is. Ze verliest haar huis, en moet dus met zoon Trevor (Finn – Stranger Things – Wolfhard) en dochter Phoebe (Mckenna – The Handmaid’s Tale – Grace) op zoek naar een nieuw onderkomen. Maar wat blijkt: de eerder getoonde boer was haar vader, die jaren geleden het contact nogal lomp verbroken heeft. Met logische tegenzin gaat Callie daarom met de kids op pad richting Summerville, Oklahoma, om zo snel mogelijk die boerderij te verkopen, zodat ze met de opbrengsten ergens een nieuwe start kunnen maken.
Maar wat blijkt: (o)pa heeft ze achtergelaten met aardig wat schulden, maar de kinderen vinden ook vrij snel (a la Spielberg-film) wél hun plek in het dorpje. Trevor neemt een baantje bij de lokale fastfoodtent, nogal overduidelijk om zo dicht mogelijk bij de lokale tiener-beauty Lucky (Celeste – Freaky – O’Connor) te zijn, terwijl de nerderige Phoebe tijdens zomerschool niet alleen amateur-seismoloog/leraar Gary Grooberson (Paul – Ant-Man, Wanderlust – Rudd) ontmoet, maar ook een vriendje/funny sidekick genaamd Podcast (Logan Kim).
Als het dorpje opgeschrikt wordt door wederom een heftige aardbeving en de lucht boven die lokale berg/mijnschacht nogal donker kleurt, weten wij als kijkers allang aan dat er iets te gebeuren staat. En als duidelijk wordt wie Callie’s vader was en zelfs de naam “Gozer” valt, dan begint het plot zich te verdikken, en kan het avontuur (eindelijk) echt los gaan…
Goonies meet ghostbusters
Ja, het duurt dus bijna een uur (na 51 minuten zie je pas het eerste lijdende voorwerp uit de titel) voordat de rustige introductie van de karakters voorbij is. Waardoor ik dus lichtelijk vrees dat dit veel te rustig is voor het huidige tienerpubliek. Nu zat ik in de zaal met een groep die duidelijk bestond uit ‘jaren 80-tieners’, dus voor ons werkte die rust wel. Jongeren van nu zullen mee moeten gaan met de leuke, verrassende ontdekkingstocht van onze nieuwe helden, die via YouTube vrij ‘onclimactisch’ leren over wat er in de jaren 80 in New York is gebeurd. Maar laat ik daar niet te kritisch over zijn (zoiets zou natuurlijk in het collectieve ‘filmwerkelijkheidgeheugen’ GEGRIFT moeten staan), want daarvoor bevat de film dus veel te veel die bekende Spielberg-The Goonies–Super 8-vibe (Spielberg heeft overigens niks met deze film van doen), en dat werkt wel. Slim is ook hoe die onnodige vrouwelijke reboot van paar jaar geleden – die mislukte ondanks de aanwezigheid van de beste vrouwelijke komieken alive today – volkomen buiten beschouwing wordt gelaten.
Mogelijk is die focus op de kinderen en hun ontdekkingstocht wél genoeg voor hedendaagse tieners, maar ik vroeg me tijdens dat rustige eerste uur dus al enkele keren af, wie nou écht de doelgroep van deze film zou zijn. En ergens vrees ik dus, dat dat een mogelijk succes van deze meer dan vermakelijke film in de weg zal staan…
Cast & crew
Wolfhard weet wel een goede combinatie neer te zetten van slacker en onzekere puber, die toch best recht op z’n doel af lijkt te gaan. Het contrast met z’n zusje werkt dan ook wel, want Grace speelt haar nerderigheid zó goed, dat ik haar absoluut niet herkende van haar rol als jonge commandantenvrouw uit het distopische The Handmaid’s Tale. Grace’ IMDb-foto vertoont overigens een stevige gelijkenis met Emma Watson ten tijde van haar Hermione-rol in de HP-films. Wat ik vooral wil zeggen: haar bereik lijkt – ondanks haar zeer jonge leeftijd – dus aardig groot. De chemie tussen Callie en Paul Rudds karakter werkt overigens ook goed, juist omdat het niet allemaal pais en vree en standaard-romantiek is. Rudd blijft één van de beste komische acteurs voor dit soort rollen. Maar misschien is hij daar wel iets té goed in, want voor een filmfreak als ik wordt het allemaal net iets té herkenbaar, if that makes any sense…
Voor filmnerds is het natuurlijk extra leuk om te zien dat Ghostbusters: Afterlife is geregisseerd door de zoon van de regisseur van het origineel uit 1984. En nu schijnt ‘papa Ivan’ achter de schermen best belangrijk te zijn geweest als producent, zoon Jason maakte zelf natuurlijk allang op eigen houtje furore als regisseur van onder andere Juno, Up in the Air, Thank You for Smoking en Young Adult, to name just a few. Het mooiste eerbetoon in het verhaal is overigens hoe de dood van Harold Ramis (scenarist van en hoofdrolspeler Egon in het origineel) functioneel én kloppend in het scenario is verwerkt. Erg knap gedaan. En ook al kwam daar dus (logischerwijs) zeer veel CGI bij kijken, voor veel van de overige effecten heeft Reitman jr. zoveel mogelijk met practical effects en modellen gewerkt. Waarmee je dus echt wel de sfeer van de oude film voelt. Scenario-technisch werd Reitman overigens geholpen door scenarist Gil Kenan, die zelf eerder als regisseur een Poltergeist-remake maakte, maar ook City of Ember. Dus mogelijk dat dat Goonies-gevoel wel van hem kwam…
Final credits
Ja, heerlijk om te zien hoe Ecto-1 (de auto) en vele Ghostbusters-gadgets (en Marshmallow Man mini-me’s ;)) in ere hersteld worden tijdens het avontuur dat Ghostbusters: Afterlife biedt. En ook al werkt zo’n wereldvernietigende dreiging waarschijnlijk beter in een stad als New York dan in zo’n plattelandssetting, het is veel logischer dat zo’n ontdekkingstocht zich juist weer in zo’n klein plaatsje afspeelt. Waardoor ik nu ineens ook moet denken aan Andrew Pattersons The Vast of Night.
Voor fans van het origineel zeker de nostalgische moeite waard, die de wat viezige smaak van die 2016-reboot wel wegspoelt. Al blijf ik me dus afvragen, hoe goed ie het zal doen bij de huidige pubers…