The Cabin in the Woods (2011)
Geproduceerd en mede geschreven door Joss – Buffy the Vampire Slayer, The Avengers – Whedon en geregisseerd door Drew Goddard (schrijver van o.a. Lost én Cloverfield) komt er nu een ‘horrorfilm’ die zo off the map gaat dat je je verwachtingen mogelijk bij moet stellen. Als je van standaard hedendaagse horror houdt: ja, zo’n verhaal zit er ook in. Maar als je alleen dát wilt, dan weet ik niet of je deze film gaat trekken. Het is een beetje The Truman Show meets Evil Dead, waarbij ontzettende risico’s zijn genomen (iets wat ik graag zie), maar ik ben er ook nog niet uit of ’t allemaal misschien iets too much is geworden. Maar mogelijk is dit eindelijk weer eens een horrorfilm die zo’n campy cultstatus kan krijgen. En ondanks dat horror helemaal niet mijn genre is, zit ik er aan te denken om ‘m nog een keer te gaan kijken…
Weet je, The Cabin in the Woods moet het grotendeels van twists hebben. Als je de trailer en poster hebt gezien weet je al dat het huisje in het bos waar de vijf archetypische horrortieners naar toe gaan geen gewoon huisje is. Want wat doet een zakelijk ogende Richard Jenkins dan in de trailer? Laten we het er op houden dat het huisje onderdeel is van een groter geheel, en dat de tieners geen idee hebben waar ze in terechtkomen.
Maar zoals ik al typte: deze film gaat volledig andere richtingen op dan je denkt. Veel medebezoekers gisteravond trokken ‘m helemaal niet, want ik hoorde behoorlijk wat gemor bij het verlaten van de zaal. Ik was er echter direct al van overtuigd dat Whedon en Goddard meer wilden een 13-in-een-dozijn-horror maken, en ik denk dat vooral fans van ‘klassieke’ 70’ies, 80’ies en zelfs 90’ies horror een field trip hebben door de vele verwijzingen naar cult-toppers uit het genre.
Jammer dat de meeste medebezoekers niet al direct door hadden dat ze iets anders moesten gaan verwachten (of beter nog: ga met een volledig open mind de zaal in en verwacht niks), terwijl vanaf scène 1 duidelijk wordt dat er veel meer aan de hand gaat zijn dan in bv. Wrong Turn 15. Maar inderdaad, in het Wrong Turn-achtige verhaal-in-het-verhaal zitten vijf standaard horrortieners: de slet, de maagd, de sportieveling, de blower én de nette wat nerderige jongeman. Het cliché wil natuurlijk dat zij op een bepaalde manier aan hun einde gaan komen, en dat gebeurt ook allemaal vrij lomp. Maar dan ineens gebeurt er iets totaal onverwachts. En nog iets, en dan zit je waarschijnlijk al zo hard “WTF..!!??” te roepen dat je óf mee gaat in de weirdness, óf je besluit daar dat het teveel ‘raarheid’ bij elkaar is en je gaat de film afzeiken. Want zo’n film is het wel.
Voor horrorfans is het altijd ‘gevaarlijk’ als recensenten een horrorfilm positief beoordelen. Meestal zijn dat horrors waar dan niet alleen creatief over is nagedacht, maar waar je op een bevredigende manier een stuk dieper en verder over na kunt denken. Bij mij kwamen zelfs wat woorden van Charles Bukowski op: “At the age of 25 most people were finished. A whole god-damned nation of assholes driving automobiles, eating, having babies, doing everything in the worst way possible…“, wat ik interpreteer dat de meesten van ons op hun 25e al volledig geassimileerd zijn door ‘het systeem’, en dus eigenlijk al ‘dood’ zijn (vrij van eigen wil, originele gedachten, etc.). Maar misschien is het ook wel een kritiek op horrorfilms zelf. Zoals Whedon zelf al ooit zei dat dit zijn “loving hate letter” aan horrorfilms zou worden.
Daarnaast kun je mogelijk ook iets meer halen uit de arrogantie van de mensheid ten opzichte van een eventuele hogere macht in de manier waarop ze nogal nonchalant (“See the master at work.“) met hun opdrachten omgaan. Maar laat ik niet al te ver doordraven ;).
Ja, hoe meer ik er over nadenk, des te leuker en interessanter ik ‘m vind. Een horrorfilm waar je niet alleen diverse theorieën op los kunt laten, maar die je zo gruwelijk verrast dat het misschien wel iets téveel is, maar hij verrast in elk geval wel. Daarnaast moest ik bij vlagen ook behoorlijk hard lachen (zeker met die in stukken gehakte zombie), maar was ie ook niet echt heel eng. Zoals je mogelijk weet: ik houd helemaal niet van enge films, maar daar had ik bij deze film weinig last van (alhoewel: die Japanse sidestep was wel scary).
Als je nog wilt weten waarom Chris Hemsworth er hier een stuk jonger uit ziet dan in bv. Thor en The Avengers, dan komt dat doordat deze film drie jaar geleden al is gedraaid, maar door financiële problemen bij MGM meer dan twee jaar op de planken heeft gelegen. Al kan ik me voorstellen dat ze ook niet direct wisten hoe ze deze film in de markt moesten gaan zetten, vanwege ’t risicovolle karakter van de film…