A Horrible Way to Die (2010)
Als tip van een echte horrorfan bij de videotheek, die vond dat deze film in de ‘cultkast’ thuishoorde, was ik toch wel lichtelijk benieuwd. En ik moet eerlijk toegeven: vanaf de eerste scène greep de film me al aardig aan. Niet alleen qua sfeer, maar zeker ook door de gedachten die de film bij mij opriep, waar ik deels van schrok, maar waarvan ik ’t vooral ook interessant vond hoe de makers hun gedachten hierover op een positieve manier hebben omgezet: ze hebben er namelijk een zeer aardige horror-thriller van weten te maken. In hoeverre ze dat zelf door hadden weet ik echter niet, want ze vliegen tegen het einde toch ook wel wat uit de bocht. Daarnaast ben ik bang dat de film wat moeilijk een publiek zal vinden…
Voor de reguliere horrorfans zal deze film waarschijnlijk te weinig ‘sensatie’ bevatten. Daarnaast heeft de cameraman nogal wat vrijheid genomen, terwijl z’n focuspuller helemaal onder invloed van bepaalde drugs blijkt te zijn geweest. Ik overdrijf wat, want het spelen met de scherpte is deels wel degelijk functioneel, maar zeker als je niet tegen handheld-geschoten films kunt, dan is dit het schoolvoorbeeld van films die jij niet trekt. Meestal valt handheld-camerawerk mij helemaal niet op (zeker niet als het functioneel in het verhaal past), maar hier gebruiken ze het af en toe zó erg/overdreven dat ik er soms zelfs wat moeite mee had. Ondanks ’t feit dat dit in mijn ogen wel zeker ietwat functioneel was. In combinatie met de atmosferische score en het behoorlijk veelvuldige gebruik van onscherpte ontstond er namelijk een vervreemdende sfeer die af en toe zelfs ‘intiem’ aanvoelde, en dat is best een groot compliment.
Maar eerst iets over het verhaal. De film is in verschillende verhaal- en tijdlijnen opgeknipt. In één verhaallijn zien we hoe Sarah tracht te herstellen van een alcoholverslaving, die deels veroorzaakt is door ’n slechte relatie waar ze ooit in zat. In een andere verhaallijn zien we Garrick Turrell, een seriemoordenaar wiens moorden nogal schokkend in beeld worden gebracht. En op de vorm van ‘schokkend’ kom ik zo nog terug, want dat maakte de film voor mij namelijk een stuk interessanter.
Terwijl Sarah zich bij een AA-bijeenkomst steeds meer open durft te stellen voor een nieuwe liefde, zien we parallel daaraan hoe Garrick weet te ontsnappen tijdens een gevangenentransport. Hij pakt z’n ‘hobby’ direct weer op, en die verhaallijn loopt in Memento-stijl achteruit. Langzaam maar zeker kom je erachter hoe beide verhalen bij elkaar horen (en komen), en ik moet eerlijk zeggen dat de manier waarop ze de verschillende verhaal- en tijdlijnen hebben opgeknipt overall best goed werkt. Niet wereldschokkend, maar zeker noemenswaardig.
Zoals ik al zei: enkele moorden (en mishandelingen) worden erg lomp in beeld gebracht. Het is zeker geen Hostel-achtige ‘torture porn‘, maar juist schrikbarend realistisch. En dat deed mij dus afvragen hoe eng/ziek je moet zijn om dit zo realistisch te verzinnen. Het deed mij namelijk in een wat duistere gedachtegang belanden, want hoe zou het voelen om iemand te doden..? Zou het (vooral voor mannen, waar zijn de vrouwelijke seriemoordenaars?) ook een primitief en testosteron-gedreven overwinningsgevoel kunnen geven? Ik wilde hier mezelf niet echt verder in mee laten gaan, maar de makers hebben dat wel aangedurfd. En daar ben ik ze wel dankbaar voor, want ten eerste hebben ze daardoor een creepy en opvallende film kunnen maken, maar daarnaast doen ze ook iets wat ik vooral aan Hans Teeuwen waardeer: ze tonen dat je in gedachten gruwelijk ver kunt gaan, en dat daar niet per definitie iets mis mee is, zolang je die gedachten maar niet uitvoert… En om ’t dan maar op te kroppen en/of in te houden, dat kan ’t juist gevaarlijker maken. Het is dus beter om je te uiten, zoals hier dus in een film(scenario). Of zoals Hans Teeuwen het in z’n shows doet, waarin hij ‘strijdt’ voor de vrijheid en het vrije woord…
Mijn grootste kritiek op de film is dat er tegen ’t einde van de film een nogal goedkope twist is toegevoegd, die mij dus ineens deed afvragen of de makers wel zo bewust bezig waren met het maken van een interessante film. Het trok namelijk nogal wat fundering onder mijn beleving weg, waardoor ik me ineens afvroeg of ik er mogelijk veel meer uit aan het halen was dan de makers er bewust in gestopt hebben. Natuurlijk kan het zijn dat ze er dingen aan toegevoegd hebben waar ze zich zelf niet eens van bewust zijn (ja, dat gebeurt zeker wel eens), maar een opmerking over een zeer succesvolle fanpagina op Facebook voor deze seriemoordenaar kwam zo uit ’t absurde niets vallen, dat dit me wel wat aan ’t twijfelen bracht…
Haha, ik weet niet of je veel aan deze recensie hebt. En nu ik ’t over recensies (en hun nut) heb nog even ’t volgende: op het DVD-hoesje wordt een zin uit de recensie van Variety getoond, waarin de film qua sfeer en thematiek wordt vergeleken met Henry: Portrait of a Serial Killer. Toevallig ‘vergeet’ men dan echter de nuancerende en minder positieve bijzin die daarop volgt te vermelden, die meldt dat de film ’t qua “disturbing impact” helaas niet haalt bij Henry…
Natuurlijk is dit niet zo erg als uit ’n recensie waarin bijvoorbeeld staat “dit is geen goede film!” enkel het stukje “goede film!” te quoten, maar een beetje misleidend is ’t wel. Let dus op met quotes op DVD-hoesjes en/of filmposters…