Black Out (2012)

Ja, Black Out is zeker vermakelijk en zal het goed gaan doen in de bioscopen. Hij is technisch goed gemaakt, bevat een flink aantal goede one-liners die je mogelijk zult willen onthouden en later stoer tegen je vrienden gaat herhalen, en combineert dat met een flinke dosis knokken. Ik verwacht ook dat de filmacademie trots is op Arne Toonens nieuwste film, want in de commercial die hij ooit maakte voor dezelfde academie leek het alsof men studenten zocht om Hollywoodfilms te maken.
En laat ik me daar nou net niet helemaal overheen kunnen zetten…

Nogmaals: de film is vermakelijk en de moeite waard. Ik heb echter een beetje hetzelfde gevoel als bij het Belgische Loft: een goed gemaakte Hollywoodfilm, maar maken ze die niet gewoon beter in Hollywood (of in dit geval: in Engeland)? En bij Loft vond ik het vooral ook jammer omdat ik in die film niks van de charme van Belgische cinema voelde (zoals in films als Aanrijding in Moscou, Iedereen Beroemd, Anyway the Wind Blows en zelfs het voor ’n Oscar genomineerde Rundskop). En dan gaan m’n gedachten ook direct naar überhaupt ’t gemis aan charme in de Nederlandse cinema, waardoor we hier weinig ‘authentieke’ films maken (pareltjes als Kan door huid heen, Wilde Mossels en voor een deel Doodslag buiten beschouwing gelaten).

Dat is inderdaad een hele andere discussie, en ik zal hier verder niet op ingaan dan melden dat ik denk dat wij in Nederland geen échte authentieke films maken omdat ‘we’ niet voldoende urgentie voelen om iets échts te maken. Misschien zijn we wel gewoon te gelukkig, of te ‘vrij’, en voelen we daarom niet genoeg ‘noodzaak’ om ons via kunst te uiten (individuele artiesten daargelaten natuurlijk).
En inderdaad: wat doe je als je geen urgentie voelt en je toch een film wilt maken? Dan ga je iets vets of cools maken, of iets waar je geld mee kunt verdienen. En dan krijg je een film als Black Out: een product van de ‘filmindustrie’.

Maar gelukkig sluiten het zijn van een ‘product’ en het gepassioneerd aan een film werken elkaar niet uit. Het is overduidelijk dat Arne c.s. veel plezier hebben gehad bij het maken van deze film, en dat straalt er ook wel vanaf. Persoonlijk was ik ook wel wat jaloers op enkele gevatte dialogen (vooral Robert de Hoog en Alex van Warmerdam hebben leuke teksten gekregen), to be honest…

Kort het verhaal: Jos (Raymond Thiry, met een ‘goeie kop op camera’) wordt wakker in z’n bed met een lijk naast ‘m en een pistool onder ‘m. Maar Jos was toch tien jaar geleden ‘uit het vak gestapt’? Hij kan zich niks herinneren (hence: Black Out) en gaat de rest van de film zoeken hoe hij in deze netelige situatie terecht is gekomen.
En die situatie wordt nog veel neteliger, als blijkt dat hij 20 kg coke heeft gejat van een over-the-top Russische gangster/ex-balletdanser, en z’n oude baas Charles vindt dat die 20 kg van hem zijn. Jos krijgt af en toe flashbacks waaruit steeds iets van de vergeten gebeurtenissen duidelijk worden, maar ik vind het vooral knap dat hij aan het eind van de film wél snapt wat er nu precies gebeurd is, want ik zou het niet na kunnen vertellen. En echt heel erg is dat niet, want zoals ik al zei is Black Out vooral een film waar je bij achterover moet gaan hangen en gewoon van moet genieten. Niet te kritisch zijn, want dan word je net zo’n zeikerd als ik… ;)

Want ondanks alle goede bedoelingen is Black Out een ‘Snatch-light’. Stevige actie, goed gevonden one-liners en veel rare (en sommige verrassende) typetjes met elk hun eigen verhaallijntje die uiteindelijk allemaal bij elkaar zullen komen. Een formule die al jaren werkt, en ik denk dat er veel Nederlanders trots zullen zijn dat ‘wij’ nu ook een film hebben gemaakt die in dit genre meedoet.
Dat ik liever trots ben op een film die me in m’n hart (of ‘ziel’) raakt is natuurlijk ook meer mijn ding. En inderdaad: in een cafetaria kom je voor een lekkere vette hap, niet voor haute cuisine…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2114358