City Island (2009)
Kijk, zo’n goede film had ik effe nodig na Twelve. City Island is een best hilarisch drama, met een paar erg goed gespeelde rollen. En dan gaat het ook nog eens over het volgen van je droom, hoe oud je ook bent. En over eerlijkheid. En over acteren. En en en…
Andy Garcia speelt ‘corrections officer’ Vince Rizzo, oftewel een gevangenbewaarder, met een heimelijke wens om acteur te worden. De relatie met z’n vrouw (Julianna Margulies) is er één die je wel zult kennen: er wordt meer niet dan wel gezegd, en er zitten nogal wat onuitgesproken zaken in de weg. Zijn dochter zegt gewoon te studeren, terwijl de zoon des huizes een nogal onhandige voorliefde voor dikke vrouwen heeft. Eigenlijk hangt het hele gezin aan elkaar van de miscommunicatie, gezeik en veronderstellingen, wat natuurlijk voer is voor talloze tragikomische scènes. Vooral de scène waarin het zoonlief opvalt dat z’n zus toch wel iets gegroeid is qua cupmaat is pijnlijk geweldig.
Omdat hij bang is dat z’n vrouw ’t niet begrijpt vertelt ie haar dat ie vrijwel elke avond gaat pokeren met vrienden. Maar in werkelijkheid gaat ie naar acteerlessen, waar hij in aanraking komt met Molly (Emily Mortimer), die hem aanmoedigt z’n droom écht te volgen. De lessen worden gegeven door Alan Arkin, en dan weet je al dat het lekker cynisch kan worden.
Het leven van Vince verandert als hij ’n gevangene tegenkomt met een achternaam die een bel doet rinkelen. Als een soort proefverlof neemt hij deze gevangene een maand in huis (in de film is het geloofwaardig), en dat – in combinatie met z’n nieuwe vriendschap met Molly – zorgt voor zoveel tumult, dat de film wel móet eindigen met een scène die je misschien wel eerder uit een toneelstuk of opera zult herkennen. Niet dat het ergens te ‘artyfarty’ wordt, en vooral dát is het knappe aan deze film.
De film doet af en toe wat aan Woody Allen denken. Niet het ‘zeurderige’, waar veel mensen niet van houden, maar wel de sterke dialogen. Regisseur Raymond De Felitta verdiende in 1990 al een Oscarnominatie met een korte film, en vanaf dat moment lijkt ie lange tijd niks gedaan te hebben. Nu komt ie met een verrassend goede en vermakelijke film, die schijnbaar slechts vijf miljoen dollar gekost heeft, ondanks de aanwezigheid van een aantal behoorlijke sterren…
Eigenlijk wil ik niet meer zeggen dan: “Kijk deze film!“.
Ik dacht een redelijk niemendalletje te gaan kijken en kreeg een superscherpe film over relaties, familie en het najagen van dromen. De regisseur krijgt het voor elkaar een film a-la Little miss Sunshine of Dan’s Life te maken en vlak voor het einde even om te laten slaan naar een soort John Lanting achtige klucht… En het werkt ook nog!
ahum… Dan in Real Life bedoelde ik natuurlijk…