Goodbye Solo (2008)
Roger Ebert noemt Ramin Bahrani “The new great American director“, en recentelijk werden hij en Martin Scorsese benoemd tot meest invloedrijke Amerikaanse filmmakers van het laatste decennium. Gelukkig is Bahrani zelf zo authentiek dat hij zich hier niet door heeft laten beïnvloeden, want dan zou Goodbye Solo nooit zo’n krachtige film zijn geworden. Mooi om weer eens een film als kunst te zien…
Het plot van de film gaat over taxichauffeur Solo en een getekende William, die Solo 1000 dollar biedt om ‘m over twee weken naar een plek te brengen waar de wereld als het ware op z’n kop staat (“de sneeuw valt daar omhoog”), maar zegt dat het een “one way trip” is. En qua plot: that’s it.
Qua essentie begint het daar natuurlijk pas…
Solo is een Senegalese immigrant met een optimisme waar je “u” tegen zegt. William is een door het leven getekende en gefrustreerde blanke 70-er die alle hoop juist opgegeven heeft. Iets wat Solo, door z’n achtergrond als immigrant, helemaal niet kan bevatten. Maar ook daar gaat de film eigenlijk niet over.
Goodbye Solo gaat over vriendschap, het leven, hoop, de dood, maar vooral over vrijheid en loslaten. Net na het zien van de film kon ik niet helemaal bevatten waarom ik de film wél goed vond, maar niet echt begreep, maar dat komt vooral doordat ik toch nog altijd wel een conventioneel moraal verwacht in een film. En dat is iets dat je bij Bahrani’s films beter niet kunt verwachten, want dat ziet hij eigenlijk als een leugen. En misschien heeft ie daar wel gelijk in…
Naast dat het een erg krachtige en filosofische film is, vond ik het ook erg gaaf dat Red West de rol van William speelde. Red West is namelijk een schoolvriend en voormalig chauffeur én bodyguard van Elvis Presley..! Hij is dat gebleven totdat hij schijnbaar de voet van Elvis’ neef en drugsupplier brak om Elvis te beschermen. Daar brak de vriendschap echter ook. En met dat in het achterhoofd krijgt de film ineens weer een extra laag. Want wil Solo niet ook gewoon alleen maar helpen..?
Bahrani maakte eerder Man Push Cart en Chop Shop, waarvan ik de eerste wel zag. Ook daarin zien we een buitenstaander zich staande houden in de alledaagse wereld. En ook daarin behandelde Bahrani grote thema’s, maar dan gezet in voor-’t-grote-publiek-mogelijk-onbegrijpelijke-en-‘saaie’-situaties. Wat hij daar in mijn ogen mee aantoont is iets waar wij met onze film ook naar streven: tonen dat de grotere thema’s van het leven overal en altijd aanwezig en relevant zijn…
Mooie review voor een nog mooiere film. Gisteren dit pareltje pas gezien, genoten tot en met! Hoewel deze zwaarder is had hij qua thematiek zo van Thomas McCarthy kunnen zijn…