The Naked Gun (2025)
Als tiener ben ik gestopt met tellen hoe vaak ik The Naked Gun: From the Files of Police Squad!, zoals het origineel dus officieel heet, heb gezien. Toen ik stopte stond de teller op 17 of 18, en ik denk dus dat die Leslie Nielsen-film nog altijd mijn ‘meest geziene film aller tijden’ is (gevolgd door Caddyshack, Up the Creek en Back to the Future?). Mijn nostalgie-vezels begonnen dan ook stevig te trillen toen ik de trailer van deze Liam Neeson-sequel zag, waarin hij – verkleed als klein meisje met een lolly – een bankoverval weet te verdoezelen.
En zoals het letterlijke “P.L.O.T. Device” in die overval ook direct toont: het The Lonely Island-team achter deze hommage heeft dat origineel mogelijk net zo vaak gezien als ik, en heeft er alles aan gedaan om een net zo silly, let-op-het-ongelooflijke-aantal-details-in-de-achtergrond!-variant als die 1988-versie te maken. Doordat ik zelf echter toch wel íets volwassener ben geworden, genoot ik niet zo hard als ik hoopte/verwachtte (al weet ik ook niet wat er ‘beter’ aan de film had gekund). Daarnaast deelt Liam Neeson dan wel zijn initialen, maar hij haalt het qua deadpan-droogheid zeker niet bij Nielsen. Al weet ie dat met z’n coole (actiefilm-)imago wel redelijk te ‘redden’ hoor…
Het verhaal
Helaas zit dat wereldberoemde Police Squad-camera-op-dak-politieauto-openingsshot pas aan het begin van de aftiteling, maar de film start wel direct ín de actie. Actie die velen dus al zullen kennen, want zoals verwacht opent de film met eerdergenoemde bankoverval-scène, dat direct ook de quatsch-toon van de film zet. Denk onmogelijke gevechten, overduidelijke ragdolls voor lijken, een stoere politiecop die gewoon een pistool doormidden bijt, en een baas (CCH Pounder) die de buiten-de-wet-denken-te-kunnen-opereren lieutenant Frank Drebin Jr. (Neeson dus) naderhand terecht moet wijzen, want die werkwijze van hem is echt wel té ouderwets.
Ja, de film lijkt nostalgisch verlangen naar een fijnere tijd bijna als thema te hebben gekozen. Het is in het verhaal in elk geval de overeenkomst tussen Drebin en de voor-ons-kijkers-allang-duidelijke-maar-voor-de-dommige-Drebin-natuurlijk-nog-lang-niet bad guy en tech mogul Richard Cane (Danny Huston). Deze Crane – een heerlijk opzichtige mix van Elon Musk en Jeff Bezos – heeft namelijk een apparaat ontwikkeld waarmee hij mensen kan beïnvloeden. Precies de reden waarom ene Simon waarschijnlijk vermoord werd, maar mag Drebin überhaupt nog wel aan politiewerk denken na z’n zoveelste fuck up?
Een vraag die hij zichzelf totaal niet stelt, zeker niet als Simons zus Beth Davenport (Pamela Anderson) prachtig ten tonele verschijnt, en Drebin ineens wél z’n overleden vrouw lijkt te kunnen gaan vergeten…
“Beetje raar, wel grappig op zich“
Dat was de wat ‘coole puber-reactie’ van m’n 18-jarige neef(je), die geheel toevallig de film ook gisteravond zag. Ik was en ben namelijk best benieuwd naar hoe deze film overkomt op mensen die niet mijn best intense verleden met het ‘origineel’ delen (dat overigens ook gebaseerd was op een tv-serie). Ik meldde wel direct aan hem, dat volgens mij de helft van de grappen een link met het origineel hebben (die O.J. Simpson-grap komt in de trailer overigens beter over dan in de film), en dat je bij een vierde of vijfde viewing waarschijnlijk nog steeds nieuwe details zult zien ergens in de achtergrond. Maar toen ik dat naar hem appte, vroeg ik me echter ook direct af of ik deze film nog wel zoveel vaker gá kijken…
Mijn filmbeleving is nu namelijk wel totaal anders dan zo’n 35 jaar (damn, ik word oud ;)) geleden, toen ik nog ‘aan het begin’ van m’n filmfreakiness zat. Ik weet nog hoe hard ik moest lachen om die krijtstrepen op het water, op de plek waar een lijk gedreven had, en ik weet ook nog dat ik de openingsscène uit het origineel vrijwel volledig uit m’n hoofd kende (“Gentlemen, gentlemen, this is getting us nowhere… If we do nothing else this week, we must at least show the world that the United States, the great satan…” et cetera, mét geluidseffecten als het wegpoetsen van Gorbatsjovs wijnvlek en al), maar dat zijn ook allemaal zaken die zo op ‘papier’ helemaal niet grappig lijken, maar in de begenadigde handen van David Zucker en Leslie Nielsen werd dat goud. En ondanks dat ik de poging dus zeker waardeer en ik echt wel hard geglimlacht heb, bulderend waren m’n reacties niet…
Cast & crew
Terwijl je ook aan alles voelt dat Neeson het ook met alle respect heeft aangepakt. Merk dat ik niet helemaal weet te verwoorden wát ik precies miste, en nogmaals, dat kan er ook mee te maken hebben dat ik wel jong dénk te blijven, maar in de afgelopen 35 jaar natuurlijk ook wel iets van groei of verandering heb meegemaakt. Gelukkig heeft Neeson wel een enorme actiestatus opgebouwd (al gebeurde dat de laatste jaren wel steeds vaker met steeds fouter wordende actiethrillers), dus als zo iemand dan juist als drollerige politiecop wordt opgevoerd, dan is dat sowieso al vermakelijk. Paul Walter – Americana, BlacKkKlansman, Richard Jewell – Hauser past als Drebins partner Ed Hocken Jr. misschien wel een stuk beter, maar zijn rol is niet al te groot. En helaas lijkt die rol van Not Nordberg Jr. (Moses – For All Mankind (tv) – Jones) enkel voor eerdergenoemde trailergrap geschreven te zijn, want ik kan me hem (al) niet meer herinneren uit de film. Maar de belangrijkste bijrol is natuurlijk die van Pamela Anderson als Drebins overduidelijke love interest. En het allercoolste aan deze film is misschien niet iets ‘uit’ de film, maar een gevolg ervan: Neeson en Anderson zijn in het echt nu aan het daten! En volgens mij is Andersons rol ook nog iets vergelijkbaar-drolleriger dan Priscilla Presley’s rol in het origineel, want veel van de humor komt ook doordat die twee elkaar continu verkeerd of 100% letterlijk interpreteren, want van elke metafoor een grap-optie maakt…
Ja, daarin hebben de makers erg goed naar Zuckers versie gekeken. Nu veer ik altijd wat op als ik zie dat The Lonely Island bij een project betrokken is, omdat mijn dichtst-bij-Saturday–Night–Live-opnames-bijwonen-komende-situatie-uit-m’n-leven via één van de leden van het TLI-trio ging (een New Yorkse vriend van me is ‘bevriend’ met Jorma Taccone, en via hem hadden we toentertijd echt op een haartje na kaarten geregeld..!). Ook de reden dat Andy – Hot Rod, SNL (tv), Brooklyn Nine-Nine (tv) – Samberg ergens voorbijkomt in de film, want samen met regisseur Akiva Schaffer vormen zij het trio. Schaffer schreef het scenario overigens met z’n volgens mij vaste schrijversduo Dan Gregor en Doug Mand, waarmee hij ook al de hier volgens mij niet uitgebrachte Chipmunks–spin off Chip ’n Dale: Rescue Rangers maakte. Verder schreef het duo voornamelijk aan semi-grappige tv-series als How I Met Your Mother, dus nee, dat vermelden van hun oeuvre zal niet veel mensen enthousiaster maken, verwacht ik ;).
Final credits
Voordat ik wat té makkelijk kritisch overkom moet ik wel vermelden dat ik gisteren een behoorlijk drukke en cafeïne-gevulde dag had, en ik eigenlijk pas rust toeliet toen ik m’n relax-seat achterover bewoog in de bioscoopzaal. Dus om nog één nuance te maken: mogelijk was ik wat te onrustig om écht volledig op te gaan in de film. Vóórdat ik iets ga roepen dat goed bij Frank Drebin Jr.’s karakter past, namelijk dat vroeger alles beter was.
Natuurlijk ‘moet’ je deze film zien als je fan was van het origineel. Of deze film een succes zal worden bij een jonger publiek, dat hangt waarschijnlijk vooral af van Neesons star power. Ik vind het namelijk lastig voorstellen hoe grappig deze film is, als je níet al die links met het origineel begrijpt. En begrijp je die wél, zoals ik, dan kan ik nog niet garanderen dat jij wel snoeihard gaat lachen in de zaal. Ik hoorde het om me heen zeker wel gebeuren, maar vond het ook wat jammer dat ik die neiging dus niet heel hard/vaak voelde…