The Running Man (2025)
Toch grappig om te zien hoe de Britse regisseur Edgar Wright, die ooit doorbrak met een drietal (bijna) parodie-films op Amerikaanse blockbusters, nu zelf de beste Amerikaanse blockbuster van het jaar maakt. Geholpen door de grootste ster van het moment, met een geüpdatet script waarin je ook aardig wat hedendaagse politiek kunt ‘voelen’, en al de tweede film dit jaar die geschreven lijkt door ene Richard Bachman. En ik typ “lijkt”, want dat is ‘gewoon’ het pseudoniem van Stephen King, waarvan eerder deze herfst The Long Walk ook al uitgebracht werd. En gelukkig verschilt The Running Man in (Lee ;)) pace, dynamiek en vooral ook muziekgebruik (in de openingsscène herken je zelfs Vader Jacob!!) voldoende van die ‘wandelfilm’, want thematisch en maatschappelijk gezien is het bijna een tweeling…
Het verhaal
Je voelt direct dat er een zelfverzekerde topmaker aan het werk is, als een film geen voice-over of begintitels nodig heeft om te tonen dat we ons in een niet zo verre toekomst bevinden, waarin Amerika tot politiestaat is vervallen, gerund door één groot medianetwerk onder de makkelijke naam Network. Arme mensen hebben óf honger óf zijn de hele dag op zoek naar geld voor medicijnen. Waarbij onze protagonist Ben (Glen – Everybody Wants Some!!, Hit Man, Top Gun 2 – Powell) aan de ene kant supergelukkig mag zijn dat hij en z’n vrouw Sheila (Jayme – The Woman King, The Batman, Sinners – Lawson) een dochtertje hebben gekregen, want door alle vervuiling is vruchtbaarheid voor velen onbereikbaar geworden, maar dat lieve dochtertje is ook ziek. En dus heeft het gezin geld nodig, iets dat best lastig is met één baan (Sheila werkt als gastvrouw in een ‘club’), want Ben staat schijnbaar op een zwarte lijst, omdat hij ooit een vakbond heeft benaderd om te klagen over straling op het werk…
Na zo’n fijn exposé is natuurlijk één ding duidelijk: Ben kan wel zeggen dat hij nooit aan een programma als The Running Man mee zal gaan doen, waarin je 30 dagen moet zien te overleven in een hyper-gefilmde-media-wereld waarin je ook keihard opgejaagd wordt – alles voor de kijkcijfers!! – maar wij weten natuurlijk wel dat hij daar uiteindelijk niet onderuit kan. Zeker niet als super-producent Dan Killian (Josh – No Country for Old Men, Weapons, Outer Range (tv) – Brolin) hem sowieso al direct genoeg geld geeft voor medicijnen en belooft om Bens gezin direct te verhuizen naar een beter appartement.
Okay, één ritje in een lift verder en we hebben ook kennisgemaakt met Bens ’team’, Tim (Martin – Saturday Night Live (tv) – Herlihy) en Laughlin (Katy – The Mandalorian (tv), Love Lies Bleeding – O’Brian), en weten we dat het teams jagers bestaat uit een paar van de coolste acteurs uit een paar van de meest opmerkelijke tv-series van de laatste jaren (Lee – The Cell – Pace uit Foundation en Karl Glusman uit Devs!). Let the games begin…
WYEIWYG
Yes, natuurlijk is dit een variant van ‘WYSIWYG: what you see is what you get‘, waarbij ik die “see” vervangen heb door “expect“. Ik typte na afloop namelijk vrij snel naar een vriendin: “The Running Man was lekker! Maar dat ‘weet’ je vooraf eigenlijk al, als in: je krijgt wel wat je verwacht.” Al komt dat dus mogelijk doordat ik Schwarzeneggers ‘origineel’ uit 1987 nog ken (leuke knipoog naar die film op dat bankbiljet, btw), en Wright ons volgens mij ook – vooral door z’n muziekkeuzes – graag naar die 80’ies-vibe terugbrengt. Met andere woorden: het voelde ook allemaal iets ‘vertrouwd’ of zo, zelfs bijna klassiek: films die op deze wijze overduidelijk maatschappijkritiek leveren. Wright legt namelijk talloze links met het ‘nu’ en de manier waarop bijvoorbeeld I.C.E. in dat afkalvende Amerikaanse imperium raids uitvoert, hoe mensen tegen elkaar worden opgezet door populisten (vergelijkbaar met hoe hier een asielcrisis werd gecreëerd door die geblondeerde Limburgse indo, omdat ie anders geen thema had om campagne op te voeren), hoe je beeld op socials eigenlijk niet meer kunt vertrouwen, hoe ‘ver-entertained‘ alles op tv is geworden, et f’ing cetera…
Waarbij ik overigens wel één nuancering moet maken inzake die verwachtingen. Waar de film vrij duidelijk, netjes en mega-strak qua editing een bekende formule volgt, verraste de derde acte van de film me juist wel, want die liep een stuk ‘anarchistischer’. Nu weet ik niet zeker of dat voor een paar procent komt doordat ik nét daarvoor twee minuten miste doordat ik echt naar het toilet móest (ik verwacht van niet), maar het ritme van de laatste twintig minuten van de film was wel aardig verrassend…
Cast & crew
Glen Powell lijkt wel een beetje uit filmsterrenDNA te zijn opgebouwd. Net als in Linklaters Hit Man mag hij ook hier tal van (functionele) vermommingen inzetten, maar die heeft hij helemaal niet nodig om je aandacht vast te houden. Waarbij hij z’n ‘normale gast’-imago niet verliest, iets wat net zo opmerkelijk is, als dat het voor ’t plot van de film ook wel nodig is. Want waar de film duidelijk in is: de gewone man wordt keihard genaaid door het grootkapitaal, en daarin durft de film best stelling te nemen tegen de Trumpy’s, Musks, Bezosjes en Zuckerbergs van deze wereld (iets dat in real life soms lastiger is, doordat zij natuurlijk de beste marketing- en PR-bedrijven inhuren om ‘ons’ te beïnvloeden). De overige cast staat wel behoorlijk in dienst van het plot, al springen Josh Brolin en Colman – Candyman, Rustin, Sing Sing – Domingo er nog wel bovenuit. Brolin lijkt hier puur opportunisme neer te zetten: claimen amoreel te zijn, maar is dat niet ‘altijd’ het eerste smoesje van iemand die eigenlijk immoreel wil handelen? Als in: verschuilen achter bullshit als “Dat wil het publiek! Daar is markt voor! Als mensen het willen, wie zijn wij dan om het niet te geven?“, iets wat mogelijk nog wel duidelijker wordt in Domingo’s Bobby T-karakter. Daarnaast vond ik het wel grappig (en eigenlijk ook niet meer dan dat) om Herlihy te herkennen van die Please Don’t Destroy–digital shorts (en film!), weet je bij het zien van O’Brian ook vrij snel hoe haar rol zal worden, was het lang geleden dat ik William H. Macy’s heerlijk zeurderige stem hoorde (en hoofd zag), en kwam ik er op IMDb dus pas achter dat ik Glusman, die hier een soort Waffen SS-achtige jager speelt (en er ook Hitlerjugend-eng uitziet), natuurlijk herkende van de in mijn ogen beste tv-serie van het laatste decennium: Alex Garlands Devs (oh ja, hij zat ook in The Bikeriders). En ja, dat “(Lee ;)) pace“-grap-probeersel uit de intro-alinea slaat natuurlijk op Lee Pace, die de coole leider van de jagers speelt.
Volgens mij heb ik al genoeg veren verzameld om Wright mee te kietelen, dus laat ik het qua crew enkel nog over degene hebben die de soundtrack bij elkaar heeft gezocht. Ik verwacht dat dat music supervisor Kirsten Lane is geweest, want zij werkte eerder ook al met Wright aan Last Night in Soho, Baby Driver en eerdergenoemde drietal (Shaun of the Dead, Hot Fuzz en The World’s End), al is haar filmografie nog een stuk breder dan dat (met o.a. ook mijn 2023-favoriet Saltburn!!!). Vooral ook hoe de muziek subtiel eronder is gemixt, en het dus vaker even duurde voordat ik erachter kwam wat ik herkende, dat werkte goed ‘alertheid-verhogend’. Want die Vader Jacob uit de intro was vooral grappig, maar Gil Scott-Herons The Revolution Will Not Be Televised lijkt plot-technisch juist tegengesproken te worden, maar het past wel perfect in de betreffende scène. En dan komen ook nog namen als Tom Jones, Sly & the Family Stone, Miles Davis, Iggy Pop en The Rolling Stones voorbij. Ken je die? ;)
Final credits
Wat je zeker niet hoeft te ‘kennen’, is die eerste Running Man-versie uit 1987. De maker van Baby Driver, Shaun of the Dead, Scott Pilgrim vs. The World – maar ook van die heerlijke documentaire (over/met) The Sparks Brothers – komt met wederom een adrenaline-gevulde ride van 2u13m die werkelijk voorbij vlogen. Zelfs met een volle blaas die na nog geen half uur ín de film begon te irriteren. Al is het ‘voordeel’ van dat twee-minuten-hiaat in mijn beleving wel, dat ik deze binnenkort – met wat bierdrinkende filmvrienden – graag nogmaals ga zien…