Please Don’t Destroy: The Treasure of Foggy Mountain (2023)
Hmmmmm, na het zien van Please Don’t Destroy: The Treasure of Foggy Mountain weet ik niet zeker of dit nou ‘de Lidl-versie van Jumanji‘ moet noemen, of een soort mix van Hot Rod en het onderbroekenabsurdisme van Cocaine Bear. Wat ik wel direct moet melden: als groot fan van Saturday Night Live ken ik het trio achter Please Don’t Destroy (PDD) al een tijdje. PDD is namelijk de ‘opvolger’ van The Lonely Island (van o.a. Andy Samberg), die het enige niet-live onderdeel van SNL eerder verzorgde (met klassiekers als I’m on a Boat, Motherlover, Dick in a Box en Shy Ronnie!). Maar The Lonely Island is inmiddels doorgegroeid (zo produceerden ze bijvoorbeeld de SXSW-verrassing Self Reliance), dus nu zit PDD in die fijne positie dat ze best wel wat meer kansen lijken te krijgen dan soortgelijke komediegroepjes. Maar om de vergelijking met The Lonely Island nogmaals te maken: PDD komt vooralsnog niet boven het Hot Rod-niveau uit. Ondanks de aanwezigheid van Judd – The 40 Year Old Virgin, The King of Staten Island, George Carlin’s American Dream – Apatow als producent…
Het verhaal
Martin (Martin Herlihy), John (John Higgins) en Ben (Ben Marshall) zijn drie jeugdvrienden die op hun 26e nog altijd samen wonen in één huis. Martin heeft echter een nogal christelijke vriendin die hem ‘opvoedt’, terwijl Ben de sportzaak van z’n pa (Conan O’Brien!!) over denkt te moeten nemen, en er dus alles aan doet om een wit voetje bij hem te halen. Dat lukt echter niet, want de drie jongemannen zijn precies de losers die zo’n verhaal nodig hebben. John verpersoonlijkt dat het meeste, want terwijl z’n vrienden de volgende stap in hun leven lijken te gaan zetten, zit hij nog altijd het liefste op de bank met een zak chips, een fles bier en/of wat wiet (schat ik zo in). En het is dan ook deze John die de aanzet maakt om de vriendschap nieuw leven in te blazen.
In een ridicule flashback hebben we namelijk al geleerd over die schat van de lokale Foggy Mountain uit de titel, en natuurlijk hebben we ook allang gezien dat de mannen, toen ze nog jochies waren, ooit de belangrijkste aanwijzing voor die schat vonden. Door een ogenschijnlijk soort divine intervention wordt John getriggerd om dat kompas (dat nog altijd op z’n nachtkastje ligt???) toch maar eens beter te bekijken, en voordat je het weet zitten de mannen in de auto op weg naar de berg. Daar aangekomen valt John direct als een blok voor park ranger Lisa (Megan – Problemista!!! – Stalter), maar deze Lisa heeft weer een hechte vriendschap met collega Taylor (X – The Farewell – Mayo), dus die besluiten onze ‘helden’ weer te slim af te zijn…
En dan ontspint zich dus een heuse queeste waarin nog flink wat meer rare types voorbijkomen (waaronder SNL’s Bowen Yang), en een afwikkeling die eigenlijk zo ‘makkelijk’ is dat het helemaal niet zo erg is dat ik ‘m een paar dagen later al niet meer echt herinner…
SNL-privilege?
Voor de tigste keer: humor is natuurlijk één van de meest persoonlijke filmgenres, want jij lacht mogelijk om piemelgrapjes, terwijl ik misschien wel harder lach om slapstickhumor. En dat Lorne Michaels, grondlegger en producent van Saturday Night Live, een betere kijk op humor heeft dan ik, dat geef ik ook makkelijk toe. Dus misschien dat Please Don’t Destroy wel een ‘hit’ is bij vele anderen, maar ik vind hun digital shorts in Saturday Night Live eigenlijk nooit echt leuk. In elk geval lang niet zo leuk als die van The Lonely Island (en dat komt zeker niet doordat ik ooit, met hulp van een NY’se vriend, via één van de drie leden van The Lonely Island BIJNA bij SNL-opnames aanwezig kon zijn…). Hun Dick in a Box is bijvoorbeeld een aardige SNL-kerst-klassieker geworden. En van PDD heb ik nog niets gezien dat dat niveau ook maar aantikt. Het zijn vooral zelfspottende grapjes van een drietal schrijvers (helemaal geen jaloezie hoor richting SNL-schrijvers ;)) die ogenschijnlijk steeds ‘verder’ moeten gaan om nog iets leuks te vinden (al hebben ze ook weer lang niet het fysiek om bij iets ‘Jackass-erigs’ uit te kunnen komen).
En dan bekruipt mij dus het gevoel, dat zo’n trio door hun SNL-link wel aardig veel méér mogelijkheden krijgt dan andere komediegroepen, enkel en alleen omdat ze de zege van Michaels hebben. Wat waarschijnlijk ook de reden is, dat Gaten – Stranger Things (tv) – Matarazzo doodleuk in een paar scènes voorbijkomt als zichzelf.
Cast & crew
Wat mogelijk ook de reden is dat Conan O’Brien (ooit de gedroomde opvolger van Jay Leno, maar hier lees je hoe dat verliep) aan de film heeft meegewerkt. Zag deze week via Instagram nog hoe enorm blij producent Apatow was met O’Briens aanwezigheid in de film. Al kan hij niet echt geweldig acteren (wat in zo’n film ook niet echt een probleem hoeft te zijn; hij schreeuwt wel goed), maar hij heeft natuurlijk wel een charisma dat kan bijdragen aan succes. En eigenlijk is de enige andere interessante acteur in de film (voor mij althans) die Megan Stalter, wier rol in Problemista ik me niet meer kan herinneren. Maar ik laat geen kans onbenut om deze geweldig creatieve Julio Torres/Tilda Swinton-film te promoten (die nog altijd geen releasedatum heeft, zucht…).
De Saturday Night Live-link wordt nóg sterker als je leest dat regisseur Paul Briganti sketches voor maar liefst 88 afleveringen van SNL regisseerde, over een periode van zes jaar. En dat waren zeker niet allemaal PDD-filmpjes. Maar verder verwacht ik, dat van z’n 35 verschillende regie-credits op IMDb, de gemiddelde Nederlandse film- of tv-kijker er waarschijnlijk geen een heeft gezien (buiten mogelijk één van de drie afleveringen van The Late Late Show with James Corden die hij schijnbaar regisseerde).
Final credits
En ja, ik heb me toch een partijtje zitten namedroppen hierboven. En waar dat soms bedoeld is om een film op één of andere manier wat meer street cred te geven, is het hier vooral een gevolg van het feit dat er verder weinig zinnigs te zeggen is over een film als Please Don’t Destroy: The Treasure of Foggy Mountain.
Oh ja, misschien één supertip dan: waarschijnlijk is deze film een stuk leuker als je onder invloed bent van iets hallucigeens. Mogelijk dat de schrijvers (de drie hoofdrolspelers zelf) dat ook wel waren tijdens het schrijven..?