Together (2025)
Yes, een romantische horrorfilm, eindelijk..! Waardoor ik direct m’n geheugen af ga wat er nog meer in dit genre te vinden is. Ja, Bram Stoker’s Dracula houdt teveel van Mina to condemn her to eternity, en Warm Bodies was meer zombieromantiek, maar de mix-up die je in Together ziet, die zal niet alleen door mij als ‘ongewoon’ worden gezien, verwacht ik.
Maar naast dat ongewone, in combinatie met nog een sub-horror-genre dat ik niet spoil, viel m’n mond ook van verbazende herkenning open, toen ik één van mijn meest intieme gevoelens verfilmd zag. Dus naast het ongewone heeft debuterend regisseur Michael Shanks ook voor jou misschien wel super-herkenbare elementen in zijn verhaal gestopt. En dat hij mijn gevoel dan zo heerlijk extreem ‘ver-Cronenberg-d’ heeft, toont vooral een creatieve én inspirerende vrijheid waardoor ik zo van dit medium houd. Hoe “raar” jij deze film mogelijk ook gaat vinden…
Het verhaal
Tim (Dave – Now You See Me, The Studio (tv) – Franco) en Millie (Alison – The Disaster Artist, Promising Young Woman – Brie) zijn al zo’n tien jaar bij elkaar, en je voelt aan hun dynamiek wel dat er iets mág veranderen in hun relatie. Mogelijk dat dat de reden is dat ze hun drukke stadsleven inruilen voor een bestaan in het kleine stadje Fulton, middenin bosrijk gebied. Millie heeft daar een baan gevonden als basisschoollerares, en Tim jaagt op z’n 35e nog altijd zijn muziek-droom na. Daarin lijkt hij wat minder succesvol dan z’n ‘partner’, dus dat er vooral vanuit hun verschillende vrienden wat ‘zorgen’ zijn, dat zegt vooral wat over de Amerikaanse maatschappij. Ze lijken namelijk wel erg gelukkig samen, ondanks dat je ook vrij snel aanvoelt dat het qua intimiteit nogal onbevredigend is.
Zoals het film betaamt trekken ze wel in een prachtig boshuis in, en op een heerlijke ochtend besluiten ze een mooie hike te gaan maken door de bossen. Nu hebben wij als kijkers de openingsscène van de film wél gezien, en daarin was toch een flinke search party op zoek naar ene Simon (Shanks zelf) en Keri, en dat leek wel heel erg op datzelfde bos. Als Tim dan ook nog ineens in een gat in de bodem wegzakt en Millie met ‘m meesleurt een onderaardse grot in, herinner jij je waarschijnlijk ook die twee honden die je tijdens die zoektocht in dezelfde ‘grot’ zag, en waar even later iets nogal opmerkelijks mee gebeurt…
Het koppel weet zichzelf overigens weer uit de grot te hijsen, maar dan beginnen zich al snel wat aparte dingen voor te vallen. Initieel lijkt dat vooral iets relationeel-emotioneels, en omdat ze beiden natuurlijk nieuw zijn in het stadje, weet alleen Millie iemand te vinden om erover te praten. Maar deze Jamie (Damon – The Nightingale, The Bikeriders, Better Man – Herriman) is – zeker in Tims ogen – toch wel iets te aardig, toch..?
Metafoor galore
Zoals ik in m’n inleiding al liet doorschemeren: het horror-element in de film kun je volgens mij op meerdere manieren interpreteren. Dat het een analogie voor ’trouwangst’ zou kunnen zijn, daarvoor heb ik geen – spoiler alert – nodig, maar als je ‘het’ gaat zien als een letterlijke samensmelting in de liefde (iets dat we mogelijk allemaal wíllen voelen in onze meest romantische bui?), gekoppeld aan eenieders vrijheid om uiteindelijk bij die liefde uit te komen, dan wordt het al interessanter. Al dien ik natuurlijk ook nog dat mega-persoonlijke en intieme uit de intro-alinea te duiden, of niet? Ik vond het namelijk geweldig om te ontdekken dat het concept van de film best wel eens verzonnen kan zijn na/tijdens een gevoel dat ik herkende. Ik verwoordde dit ooit als dat ik – tijdens de daad – wel eens geen onderscheid meer tussen mijn en haar lichaam voelde. Dat de grenzen in het ‘genitale gebied’ wat vervagen, wat dan bijna als letterlijke samensmelting voelt.
En natuurlijk wil je deze versmelting ook qua ‘hogere liefde’ voelen – einde spoiler alert. Al ben ik op dat vlak al redelijk ‘diep’ ín Rupert Spira’s podcasts ‘gevallen’, en dat is zo’n ‘belevingsveranderend’ besef, dat ik dat zeker niet op alle films mág projecteren (omdat het zo’n ‘groots’ iets is, zijn er sowieso nog weinig tot geen toegankelijke films over gemaakt). Dus dat Together op dat vlak mogelijk iets te ‘straightforward’ is, dat is niet zo heel raar. En zonder nog een nieuwe “spoiler alert” te typen, is er in dit subhorror-genre vrij recentelijk ook een ‘betere’ (en zelfs Oscargenomineerde) versie gemaakt. Al blijft het vergelijken van kunst altijd tricky, want ergens voelde ik bij Together ook echt wel wat Color Out of Space-links, maar dat komt dan weer meer door de setting…
Cast & crew
Brie en Franco zaten eerder al samen in die Tommy Wiseau-film: The Disaster Artist. Dave is inmiddels aardig uit de schaduw van z’n (gecancelde?) broer James gestapt, al had deze rol – van een niet op willen/kunnen groeiende man – ook wel bij z’n broer gepast. Ik verwarde Brie net even met Cristin Milioti, want dacht dus dat Brie toentertijd ook in Palm Springs te zien was. Maar nee, ze zit aardig in m’n geheugen gegrift door vooral haar rol in Community (tv), al was ze dus schijnbaar ook lang te zien in Mad Men (tv), en in het hier weinig geziene The Kings of Summer. En deze filmdrol komt er dus nét pas achter, dat ze al ruim acht jaar getrouwd is met haar tegenspeler in deze film! Al is de opvallendste acteur in de film dus mogelijk Herriman wel, want wát een oeuvre heeft hij in korte tijd al opgebouwd zeg. En als je deze rol dan vergelijkt met z’n stoere biker-rol in Jeff Nichols’ The Bikeriders, die mega-lompe rol in het Tasmaanse immigrantendrama The Nightingale, of die managerrol in de Robbie Williams-biopic Better Man, dan zie je z’n erg brede bereik vrij duidelijk. En dan heb ik dus nog eens z’n rol in het indrukwekkende The Underground Railroad (tv) en die Charles Manson-rol in Tarantino’s Once Upon a Time in… Hollywood niet genoemd!
Qua cast heeft debuterend regisseur Michael Shanks dus wel wat bij elkaar weten te sprokkelen, al is het ook wel logisch dat zowel Brie als Franco deze rollen het liefste met hun meest geliefde persoon wilde spelen. Er wordt fysiek namelijk nogal wat van hen gevraagd. Shanks heeft overigens meer ervaring in visual effects, wat hem bij de uitvoering van z’n concept niet echt tegen heeft gezeten. Al is dit wel een vrij ‘kleine’ film, die het normaliter zeker niet van z’n CGI/visual fx moeten hebben. Hier heeft dit echter wel degelijk een belangrijke functie, en het ziet er allemaal ook wel aardig goed uit. In sommige scènes zelfs zo goed, dat ik dacht wel een paar keer weg te moeten kijken vanwege het nogal ‘grafische’ geweld dat óók in de film zit…
Final credits
Het is sowieso al een topjaar voor horror (denk Weapons, Bring Her Back, Dangerous Animals, Him, Sinners en natuurlijk 28 Years Later), en ook al bevat Together wel een paar erg ‘vieze’ scènes en zeker wel wat schrikmomenten, ik denk niet dat ik deze af zou raden bij mensen die niet tegen horror zeggen te kunnen (iets dat ik bij Bring Her Back wel zou doen).
Ja, Together is een geslaagd (speelfilm)debuut, waarbij je in alles voelt dat de maker wel wat persoonlijke thema’s heeft mogen uitventen in het verhaal. Dat hij daarin een totaal andere aanpak heeft genomen dan ik zou doen, die voor mij soms ook wat te ‘direct’ was, dat toont vooral de schoonheid van hoe we misschien allemaal op onze eigen manier wel bij eenzelfde ‘waarheid’ uit gaan komen, als we onze zoektochten wat meer en ‘opener’ zouden delen met elkaar.
Blijven we echter maar ondergaan hoe social media juist de verschillen tussen onze ‘manieren’ uitbuiten en/of zelfs prostitueren, dan komen we niet echt veel vooruit, if you ask me…