A House of Dynamite (2025)
Dat deze nieuwe van Kathryn – Strange Days, The Hurt Locker, Detroit – Bigelow is geschreven door de president of NBC News, dat voel je misschien wel de hele film door. A House Of Dynamite is namelijk zo minutieus gevuld met details waarvoor je óf gruwelijk veel kennis of ervaring óf samenwerking met/toegang tot het Pentagon moet hebben, dat er wel zo’n type ‘allesweter’ bij betrokken moest zijn. Noah Oppenheim schreef eerder overigens ook Maze Runner-en-aanverwante-films, maar ook het opmerkelijke Jackie.
Maar wat mogelijk nóg opmerkelijker is aan A House of Dynamite, is dat het er allemaal véél te goed uit ziet om ‘m op je eigen TV te streamen. Goed dat deze Netflix-film dus óók in de bioscopen is uitgebracht hier…
Het verhaal
Ik weet niet of ik het direct moet ‘verklappen’, maar A House of Dynamite wordt vanuit verschillende ‘vantage points‘ verteld. Het eerste verhaal – getiteld Inclination Is Flattening (afvlakkende helling) – begint met het gezinsleven van White House Situation Room-‘manager’ Olivia Walker (Rebecca – Dune, Mission: Impossible – Fallout, Silo (tv) – Ferguson), die aangekomen op haar werk direct op de hoogte wordt gebracht van een onbekende raketlancering ergens in de Stille Oceaan. Ervan uitgaande dat dit wederom een Noord-Koreaanse test is, wordt het vooralsnog vooral in de gaten gehouden. Maar als het radar-detectie-team op Alaska meer informatie vergaart, blijkt het toch iets minder onschuldig dan gehoopt. Direct treden talloze machinaties in werking, en al snel is er een (beveiligde) Zoom-meeting opgezet met daarin niet alleen talloze imponerende afkortingen van diverse militaire takken van de Amerikaanse regering, maar ook net zoveel imponerende acteerhoofden…
Net voordat de ballistische raket z’n doel bereikt, gaan we kort terug in de tijd en start het Hitting a Bullet With a Bullet-verhaal, waarin vooral Deputy National Security-adviseur Baerington (Gabriel – Hillbilly Elegy, The Kings of Summer, Super 8 – Basso) de meeste screentime heeft. Hij moet de president (Idris Elba) namelijk overtuigen dat – zolang niet duidelijk is wie de aanval ingezet heeft – enige vergeldingsactie misschien wel het eind van de mensheid betekent. ‘Eng’ is – naast het gegeven dat zo’n aanval dus bijna niet af te slaan blijkt? – het feit dat ze dus niet weten wie erachter zit. En dat kan op een extra hack duiden, wat dan weer kan betekenen dat de aanval veel ‘groter’ is dan de Dr. Strangelove-achtige lone wolf-actie waar ze óók vanuit moeten gaan…
Ook nu gaan we nét voor impact terug, om de titulaire A House of Dynamite-kant van de film te vertellen. Hierin volgen we met name de president en minister van Defensie Baker (Jared – Foundation (tv), Chernobyl (tv) – Harris) in de inmiddels beruchte 19 minuten waarin de president die vrijwel onmogelijke beslissing moet gaan nemen. En misschien komt het wel door de heerlijk dynamische edit (van tweevoudig Oscarwinnaar Kirk – The Girl with the Dragon Tattoo, The Social Network – Baxter), maar ik besefte me net op tijd wat de meest logische/bevredigende afloop van de film zóu zijn. En laat Bigelow dat nou ook gevonden hebben…
Waarschuwing, voorbereiding, …?
Allereerst: de president in A House of Dynamite is volgens mij bewust vrij ver van de huidige president af gecast/-schreven. Er schoot namelijk meerdere keren door m’n hoofd, dat het toch wel fijn is – dat ondanks z’n twijfels en onvolmaaktheden – de president in de film in elk geval lijkt te luisteren naar al die ‘afkortingen’ en hun expertise. Waarmee het aan de ene kant – maar dat is waarschijnlijk volledig beïnvloed door mijn ‘bubble’ – dus mogelijk een waarschuwing is dat mócht er nu een soortgelijke crisis komen, dat de VS dan volledig f”$#ed is met zo’n leider. Of is het juist – iets dat volgens mij de Kiefer Sutherland-serie 24 ook deed – een soort voorbereidingsfilm op wat er mogelijk allemaal kán gebeuren, als de geopolitieke spanningen nog verder oplopen de komende jaren? En dat ‘wij’ als burgers dan klaar zijn voor alle lompheid die ook in deze film als optie wordt genoemd.
Ja, dat klinkt mogelijk wat vergezocht, maar als een film zó duidelijk alle toegang tot zo’n beetje elke militaire tak heeft gekregen (en daar lijkt het wel op), dan heeft het Amerikaanse Ministerie van Defensie/het Pentagon daar natuurlijk ook wel iets van een agenda mee. Waardoor ik nu even aan het wel wat imponerendere Warfare moet denken, waarin die militaire precisie en bijbehorend vakmanschap nóg wat intenser getoond wordt. Waarin je overigens dezelfde thematiek kunt terugvinden, dat zulke high intensity-situaties eigenlijk volledig ‘onmenselijk’ zijn, en het al opmerkelijk is dat je jezelf er überhaupt doorheen weet te slepen…
Cast & crew
Ja, ik heb hierboven – beetje vanuit een ‘overzichtelijk houden’-gedachte – bewust niet alle karakters in de film en de acteurs erachter benoemd. De belangrijkste komen kort aan bod, maar check het aantal nametags hieronder, en je kunt zelfs een Pulitzer-Prijswinnende playwright als Tracy – August: Osage County, Killer Joe – Letts herkennen. Of die meid uit Booksmart, het hoofdkarakter uit Strange Darling, een musicalster uit A Star is Born, In the Heights en Hamilton, de imponerende Greta – Past Lives – Lee, of die van oorsprong Australische cowboy Jason Clarke, die juist veelvuldig in echte all-American-rollen te zien is. En één overeenkomst tussen zo’n beetje alle rollen: ze worden allemaal vrij strak en daarmee geloofwaardig gespeeld. Zeker in een film met zoveel verschillende karakters, dan moet er ergens wel iemand uit de toon vallen, maar de enige bij wie de acteur-karakter-illusie wat gebroken bleef, was juist bij Idris Elba. Maar dat komt ook, doordat deze Britse acteur zo’n gruwelijke powerhouse is, dat ik hem dus mogelijk wel te ‘groot’ vond voor deze rol als POTUS. Althans: ik bleef in zijn rol wel de hele tijd de acteur zien…
Al die lof voor het acteren komt natuurlijk vooral ook Bigelow toe. Ooit doorgebroken met het originele Point Break, maar qua Oscars volgens mij inmiddels succesvoller dan voormalig echtgenoot James Cameron (die ze met The Hurt Locker dus letterlijk versloeg (hij maakte in hetzelfde jaar de eerste Avatar!!)), en de laatste jaren vooral bezig in dit politiek-militaire genre. Het lijkt alsof zij wel op goede voet staat met het Pentagon, want dat scheen zelfs al vóór het presitatorschap van Donny T. nodig te zijn geweest, als je het leger op geloofwaardige wijze in je verhaal wilde tonen. Beetje gekoppeld aan die “voorbereiding” in de kop van de vorige alinea: hoe meer het volk weet van hoe het leger werkt, hoe makkelijker ze ook meegaan in het (blijven) controleren van ‘de wereld’..?
Final credits
Maar laat ik deze recensie niet politieker maken dan de film, want dat valt ook wel op: het is geen woke of juist anti-woke, of liberal of juist conservatieve film. Ja, ik kan de film best interpreteren als waarschuwing voor een mentaal niet zo stabiele persoon als president, maar als je een full blooded witte Amerikaanse patriot bent, dan zul je de getoonde professionaliteit in zo’n beetje elke tak van het Amerikaanse leger wel toejuichen.
Dus ja: ik was meer dan aangenaam verrast. Ik dacht een makkelijk-vermakelijke Netflix-film op te zetten, maar ik bleek dus lichtjes te balen van het feit dat ik ‘m thuis keek, en niet op het grootst mogelijke doek, want daarvoor lijkt ie wel zeker gemaakt. Of jij het van alle kanten uitpluizen en tonen van zo’n crisissituatie ook net zo interessant vind als ik, dat weet ik natuurlijk niet. Dus hóe jij ‘m beleeft, dat mag je ook mooi zelf uitzoeken…