The Maze Runner (2014)
Soms is het fijn om onwetend een film in te gaan, maar ik verwacht niet dat dat bij de doelgroep van The Maze Runner het geval zal zijn. Ik behoor daar zelf niet (meer) toe, dus is het mogelijk des te knapper dat ik me aardig vermaakte bij deze Lord of the Flies meets Cube meets The Hunger Games meets Ender’s Game, gebaseerd op het eerste boek van James Dashners Maze Runner-serie. Maar daarmee twijfel ik dus wel direct een beetje of de tienerdoelgroep van de boekenreeks deze film wel zal omarmen.
En inderdaad: wéér een franchise gericht op jongvolwassenen..??
Het verhaal
De film toont direct z’n grootste kracht door jou als kijker net zo weinig informatie te geven als wat onze hoofdrolspeler Thomas (Dylan O’Brien) weet als hij in een lift ergens midden in een veldje ‘wakker’ wordt. Hij is zelfs z’n naam vergeten, maar wat al snel blijkt is dat alle andere jongemannen in de ‘Glaar’ hetzelfde hebben meegemaakt. Elke maand komt de lift namelijk met voorraden én een nieuwe bewoner vanuit een onbekende plek omhoog, en elke maand wordt er dus iemand nieuws toegevoegd aan het vrij bonte maar mannelijke gezelschap. Wat ook direct duidelijk is, is dat het open veld – waar de jongens al flink wat hutjes e.d. gebouwd hebben omdat ze daar ook (moeten) wonen – omringd wordt door gruwelijk hoge muren, waar maar één opening in blijkt te zitten. Maar hoe nieuwsgierig Thomas ook is, één van de regels die deze samenleving hanteert is dat enkel personen waar de film naar vernoemd is toegang hebben tot dit schijnbare labyrint.
Het zal geen verrassing zijn dat Thomas’ nieuwsgierig- en aanwezigheid al snel voor wat meer spanning zorgt, want wij willen als kijker natuurlijk ook meer weten. Beetje bij beetje wordt duidelijk wat er van het labyrint bekend is, maar ook dat Thomas misschien net wat specialer, stoerder of gedurfder is dan de meeste jongens. Perfect om je als tiener mee te identificeren natuurlijk, en op dat vlak werkt de film ook goed. Dat Thomas’ gedrevenheid er uiteindelijk toe leidt dat er ineens een meisje in de lift wordt ‘afgeleverd’, die Thomas ook nog eens lijkt te kennen, dat ‘verdikt’ de plot nog wat meer. Want wat als ze uiteindelijk wel een uitgang vinden uit het doolhof…?
Franchisecificering…
Ik heb een beetje een dubbel gevoel bij The Maze Runner. Debuterend regisseur Wes Ball verdient behoorlijk wat credits, want voor een debuut gaat er zeker regie-technisch niks echt zichtbaar mis. Dat onderlinge relaties vrijwel nergens irriteren, dat komt allereerst door goede regie. Opmerkelijk, want Ball heeft hiervoor vooral ervaring opgedaan als visual fx– en graphic artist bij vooral Star Trek-videospellen. Maar hij houdt genoeg ‘open’ om jou ook te laten gissen naar wat er precies aan de hand is. Naar het einde van de film begon echter wel dat franchise-gevoel op te komen. Nu wist ik vooraf dus niet dat dit ergens op gebaseerd was (en dat zal de échte doelgroep wel weten), maar waar de laatste jaren TV-series steeds cinematischer worden (wat ik toejuich!), daar beginnen Hollywoodfilms steeds meer naar deelverhalen in een groter geheel te neigen. Vandaar die rare kop boven deze alinea…
Cast & crew
Hoofdrolspeler O’Brien was mij totaal onbekend, maar waarschijnlijk moet vooral hij de meiden naar deze film lokken. Hij is namelijk de ster van de TV-serie Teen Wolf. Hiermee wil ik overigens z’n prestatie niks tekort doen, want hij speelt de ietwat té zelfverzekerde en nieuwsgierige Thomas meer dan voldoende. Daarnaast zeg ik het maar direct: Newt wordt gespeeld door Thomas Brodie-Sangster, en die ken jij waarschijnlijk ook uit Game of Thrones. Ik zat me namelijk de hele film af te vragen waar ik hem van kende, en dat hoop ik jou hiermee te besparen. De voor dit soort films benodigde bully wordt gespeeld door Will Poulter, die hier dus het tegenovergestelde speelt van de drol die hij speelde in We’re The Millers. Maar zeker door die wat duistere frons van hem gaat hem dat ogenschijnlijk makkelijk af.
Regisseur Ball heb ik hierboven al wat complimenten gegeven, maar zeker gezien zijn achtergrond is het opmerkelijk dat hij zich CGI-technisch juist behoorlijk inhoudt. Hij bouwt het verhaal vrij rustig op (niet geheel formuleloos overigens), tot een punt dat ik zelfs wat ongeduld voelde. En juist daarom twijfel ik een beetje of deze film wel zal werken bij de doelgroep, want die zal een stuk ongeduldiger zijn dan ik…
Final credits
Maar laat ik positief eindigen, want dat verdient The Maze Runner ook wel degelijk. Bijvoorbeeld door te zeggen dat het einde ineens ook een wat lompe ‘coming of age‘-metafoor bleek te zijn. Of dat ik de spanning behoorlijk stevig voelde, want ik merkte dat ik m’n benen af en toe zelfs mee bewoog. Precies zoals ik vroeger als klein jochie op een Atari-spelcomputer te hard mee zat te leven. Maar mogelijk het grootste compliment is wel dat ik – ondanks m’n afkeer tegen de ‘franchisecificering’ van mainstream cinema – aan het einde eigenlijk wel erg benieuwd was naar het tweede deel…