Weapons (2025)
Dat regisseur Zach Cregger direct volmondig toegeeft dat hij vooral van Kubricks The Shining heeft ‘gejat’ voor het ‘heerlijke horror-y’ Weapons, dat voel je wel. Al moest ik dus ook aan z’n doorbraakfilm Barbarian denken, met een vleugje Hereditary-ongemak. En gemaakt met een flinke en gezonde dosis zelfvertrouwen. Want als je in een horrorfilm als Weapons ook diverse lach-ontspanningsmomenten weet te creëren die níks afdoen aan de creepiness van alles, dan weet je goed te balanceren.
Maar ben ik inmiddels van m’n ‘horror-angst’ af..?
Het verhaal
Openend met een voice-over die qua exposé wel een wat makkelijke weg kiest (mogelijk is dit wel m’n enige ‘kritiek’ ;)), horen we dus eigenlijk in flashback over hoe het kleine Amerikaanse stadje Maybrook, Pennsylvania een paar jaar geleden werd opgeschrikt door iets gruwelijk ongelofelijks: om 2:17u ’s ochtends renden alle kinderen uit de klas van juf Justine (Julia – The Fantastic Four: First Steps, The Assistant – Garner) hun huizen uit, om nooit meer terug te keren. Reden te meer om deze juf te demoniseren, en tijdens een bijeenkomst in de gymzaal voelen we ook wel hoe één van de ouders, Archer Graff (Josh – No Country for Old Men, Outer Range (tv), Avengers: Endgame – Brolin), zijn pijn ook niet veel anders kán focussen. Iets dat Justine natuurlijk niet in de koude kleren gaat zitten – is de film ook een aanklacht tegen onze ‘cancel’-/hyperfocus-cultuur? – waardoor ze aardig wat nachtmerries krijgt.
Maar dat is ook ongeveer het moment dat het verhaal weer ’teruggespoeld’ wordt, en ineens andere karakters begint te volgen. Zoals Archer, wiens huwelijk lijdt onder het feit dat hij in hun verdwenen zoons bed slaapt en niet kan accepteren dat de politie niet zoveel kán doen. Of Paul (Alden – Solo: A Star Wars Story, Cocaine Bear, Oppenheimer – Ehrenreich), politieagent met een alcoholisme-verleden, die in de eveneens veel drinkende Justine een nogal destructieve fling ziet. En wat te denken van junkie James (Austin – Euphoria (tv), Wolfs – Abrams) of rector Marcus (Benedict – Doctor Strange, Annihilation, 3 Body Problem (tv) – Wong), die ook een best verontrustende ontwikkeling doormaakt.
Al zul ook jij als kijker vooral zitten te ‘wachten’ op het moment dat we gaan terugspoelen en het verhaal opnieuw beleven, maar dan vanuit Alex (Cary – Mank – Christopher), het enige kind uit Justine’s klas dat níet verdween die bewuste nacht…
“Ooooh, dat rennen ook..!“
Ja, bovenstaande kop was één van de dingen die we tijdens het geëngageerde ‘nagesprek’ buiten de bioscoop als eerste benoemden, na “Sow, die was vet zeg..!” en soortgelijke uitspraken. Maar wat dus vooral opviel, was hoe goed de makers een continu verontrustende sfeer weten te creëren, met precies de juiste aan-/uit-/schrik-/rust-mix. Want ja, ik had vooraf al gehoord hoe ‘goed’ deze film moest zijn, en ik bereidde me ook voor dat ik me kapot zou gaan schrikken (wat ook zeker een paar keer gebeurde, totdat ik wist op welke momenten net wat weg te kijken ;)). Maar uiteindelijk lijk ik dus wel wat ‘gewend’ aan horror. En dit bedoel ik (juist) niet als kritiek op de film hoor, want ooit zat die ‘horror-angst’ me nogal in de weg, als in: té diep in emotie zitten werkt ook wat verblindend natuurlijk. Maar van zo’n verblinding is bij mij gelukkig geen sprake meer. Waardoor ik dus heerlijk kon genieten van de f’ing creepiness die Weapons waarschijnlijk tot één van de meest memorabele (horror)films in tijden maakt. Al lijkt 2025 sowieso wel al een prachtig horrorjaar te worden (zou dat iets te maken hebben met onrust/spanning/… in de wereld?)
Ik zou hier overigens ook best wat kúnnen spoilen, door te stellen wat voor specifiek horror-genre Weapons uiteindelijk blijkt te zijn (wat bij sommigen mogelijk genoeg ‘voor-angst’ weghaalt om de film wél te durven kijken), maar laat ik dat niet doen…
Cast & crew
Vrij snel in de film dacht ik al: “Damn, die Cregger heeft een goede reputatie, want hij heeft zelfs twee Marvel-acteurs gestrikt in Garner en Wong!” Maar toen ik zojuist de Wiki-pagina van deze film doornam, kwam ik erachter dat de initiële cast misschien nóg indrukwekkender was. Brolins rol zou eigenlijk door Pedro Pascal gespeeld worden, die van Garner door Renate – The Worst Person in the World – Reinsve en voor Ehrenreichs rol was eerst Tom – Black Bag, Furiosa – Burke gecast. En laat die Ehrenreich zich hier zo goed verschuilen achter z’n politie-cop-snor, dat sommigen in de zaal hem helemaal niet herkenden. Maar ik vond Garner wel een fijne keus, want net als in The Assistant (gebaseerd op Harvey Weinsteins schofterige zwijnengedrag) laat ze zich niet tegenhouden door haar wat fragiele voorkomen. En van Brolin ben ik al járen fan, of althans: volgens mij is hij de enige mannelijke acteur die ik ook op Instagram blijf volgen (waar hij toont van goede kunst te houden, en z’n hart lijkt ook wel op de juiste plek te zitten). Dat hij zo’n rol van verwoeste vader met een edge goed moest kunnen spelen, dat had ik eerlijk gezegd ook wel verwacht. Opvallendste was misschien wel Wongs rol als schooldirecteur, of moet ik dan toch Amy – Field of Dreams, Gone Baby Gone, The Hunt – Madigan noemen? Ze speelt tante Gladys alsof ze Pamela Andersons wat verloederde zus of oudere nicht speelt, en om vooral haar laatste scène moet ik nu nog altijd zowel gruwelen als lachen…
En daarmee ben ik dus bij schrijver-regisseur Zach Cregger aangekomen, want het is zijn zelfverzekerde visie waardoor hij zo’n goede mix van horror, humor, spanning en onbehangen kon maken. Waarbij hij dus heerlijk eerlijk toegeeft dat hij nogal gejat heeft van Kubrick, maar ook PTA’s Magnolia als voorbeeld noemt. Al zal dat vooral vanwege die mozaïekvertelling zijn, neem ik aan, want qua genre zijn daar zo goed als nul overeenkomsten mee. Na het nogal grote succes van Barbarian ontstond er overigens een bidding war voor de rechten van Creggers volgende film (deze Weapons dus). Uiteindelijk betaalde New Line Cinema 38 miljoen dollar om die rechten in handen te krijgen, waarvan er 10 voor schrijver-regisseur-producent Cregger zelf waren. En schijnbaar bood Netflix hem nóg wat meer, maar heeft hij bewust voor een meer ‘klassieke’ studio gekozen, om er zeker van te zijn dat de film wel een bioscooprelease zou krijgen. Fijn dat er nog zulke filmmakers bestaan, die de ervaring van ons als kijkers belangrijker vinden dan het onderste uit financiële kannen te krijgen…
Final credits
En mogelijk dat hij ook net papa is, want Weapons kan ook precies zo’n film zijn waarin iemand z’n allergrootste ‘ouder-angsten’ heeft omgezet: je kind kwijtraken zonder duidelijke verklaring en/of dader. Zodat de rest van je leven volledig om dat verlies zal draaien.
Waardoor ik me overigens ook nog iets afvraag, wat misschien wel de grootste kwaliteit van de film toont: het lijkt me super-interessant om deze mensen over een paar jaar geïnterviewd te zien worden, om te kijken hoe de wereld zich na die eindscène heeft ontwikkeld. Wat dus vooral bedoeld is als: ik leefde zó mee met (de ouders in) het verhaal, dat ik op de hoogte wil blijven van hoe bijvoorbeeld Archer jaren later terugkijkt op de gebeurtenissen in de film, en vooral op de gevolgen daarvan.
Niet dat ik om een sequel vraag, maar in Creggers handen zou ik daar wel vertrouwen in hebben…