Predator: Killer of Killers (2025)
Sow, deze nieuwe Predator-film heeft het hoogste IMDb-cijfer van alle vervolgen, en scoort slechts 0,3 lager dan het Arnold Schwarzenegger-origineel uit 1987. Al is het ook de eerste geanimeerde Predator-film, geregisseerd door Dan – 10 Cloverfield Lane – Trachtenberg, die ook die andere interessante toevoeging aan de franchise regisseerde: Prey.
Natuurlijk heeft animatie wel het voordeel dat de actie nóg ongelooflijker en grootser gezet kán worden, en dat gebeurt ook zeker. Maar toch voelt dat geloofwaardig genoeg in de realiteit van die buitenaardse jagers, wat mij ook iets nogal opvallends laat concluderen: met zulke animaties mogen ze van mij franchisen wat ze willen, want ik vond het wel fijn dat er na het bevredigende einde nog uitbreidingsmogelijkheden-to-the-max bleken te zijn…
Het verhaal
Gesplitst in drie hoofdstukken, die uiteindelijk samenkomen in een afsluitend gevechtshoofdstuk, zien we allereerst hoe Viking Ursa (met stem Lindsay LaVanchy) in 841 met haar clan en zoon Anders (Damien C. Haas) wraak wil nemen voor de dood van haar vader. Als ze daarin geslaagd is, blijkt het hele schouwspel echter aanschouwd te zijn door zo’n predator, die daarna Ursa’s hele clan vermoordt en Anders verwondt. Een heroïsch gevecht verder sterft zoonlief in haar armen, maar dan ineens bevindt ze zich in één of andere steriel, donker vrachtruim, wat inderdaad totaal niet bij haar tijd past. Wel zien we al een over-the-shoulder-shot van Kenji (Louis – Jack Ryan (tv), Kidding (tv) – Ozawa), al hoef je dat hier nog niet te zien.
Maar het tweede verhaal speelt zich dus af in het Japan van de 17e eeuw, waar ook een mooi klein menselijk verhaaltje wordt verteld – over eer onder broers – náást wederom het verslaan van zo’n predator. Waarna we ook Kenji even later terug zien zitten in dat vrachtruim, waar we ook de dog tags van een Amerikaanse soldaat al zien bungelen. Deze blijken van ene Torres (Rick – Arrow (tv), Old School (!!) – Gonzalez) te zijn, die zich na een mooie scène met z’n Mexicaans-Amerikaanse pa aanmeldt voor de Amerikaanse luchtmacht, en in die hoedanigheid uiteindelijk ook oog in oog komt te staan met een predator. En zal ik nu dan even een – spoiler alert – plaatsen..?
Omdat ook Torres dus uiteindelijk in dat vrachtruim belandt, weet je als kijker al dat hij wel móet gaan winnen. Dan blijkt echter dat het vrachtruim onderdeel is van een groot ruimteschip op weg naar de predator-planeet, waar ze door een opper-predator worden opgedragen om nu dan eindelijk te gaan bepalen wie van hen – allemaal predator-killers – de beste vechter is. En die moet het dan tegen hem opnemen – einde spoiler alert. Maar ja, dan hebben die ze mooi even verkeerd ingeschat waarom homo sapiens überhaupt ooit de strijd van Neanderthalers en andere menssoorten heeft weten te winnen (er leefden misschien ooit wel tien verschillende soorten naast elkaar op aarde hè.!!), ondanks dat we niet de sterkste én ook zeker niet de slimste waren…
Heerlijk meeslepend
Omdat je deze film via een streamer (Disney+) kunt kijken, ga ik nu iets toegeven dat ik lange tijd best wat ‘verafschuwd’ heb, en waarin streamen wel een voordeel biedt. Ik ben de laatste jaren – vanwege het kwalitatief toch wel sterk gegroeide serie-aanbod? – best gewend geraakt aan het gemak van kortere verhalen en/of die potentiële pauzeknop op je afstandsbediening. Waardoor ik er minder ‘voor hoef te gaan zitten’, juist omdat je jezelf dus niet voor zo’n twee uur hoeft te committeren aan stilzitten en gewoon absorberen wat er getoond wordt. Ik kan de voordelen van het omgekeerde – dat je dus wel op móet letten in een bioscoopzaal, wat je betrokkenheid ook weer kan/zal vergroten – ook benoemen, maar de reden dat ik deze film aanzette, was doordat ik al wat moe was en dacht: “Oh, ik kan ‘m morgen altijd verder kijken, als ik in slaap val!“. Maar wat bleek: ik zat er vrijwel direct heerlijk in, en voordat ik het wist zag ik in het aftitelingsshot al iets waardoor ik dus zo enthousiast werd over nóg meer franchise-mogelijkheden.
Daarnaast nog een leuke ‘frictie’ die de makers bewust gecreëerd lijken te hebben: de structuur van het verhaal bevat ogenschijnlijk een fout. Ik typ “ogenschijnlijk”, want uiteindelijk is het geen fout, maar die shots in het laadruim lijken chronologisch gezien niet te kloppen. De Japanner uit de 17e eeuw is namelijk al zichtbaar in het shot dat direct volgt op het ‘oppikken’ van die Viking uit de 9e eeuw, en ook die dog tags waren al zichtbaar. Waardoor je zou kunnen denken: “Huh, kunnen die predators nou door de tijd reizen???“, maar waar je dus beter denkt: “Ooooooh, dit shot – dat meerdere keren in de film gebruikt wordt – hoort chronologisch gezien natuurlijk net voor het landen op die predator-planeet te zitten, maar ze proberen hiermee stiekem wat verwarrende mysterie te creëren en gezien deze gedachtes is dat dus ook gelukt..!” ;)
Crew
Maar het knapste aan deze film is dus hoe snel geloofwaardig de drie verhalen gezet worden, en ook alle drie duidelijk een eigen thematiek of motivatie opvoeren. En dat zijn motivaties die beter zijn uitgewerkt (en daardoor beter invoel-/meeleefbaar) dan wat sommige filmmakers in een volledige film nog niet voor elkaar krijgen. Dus dat lijkt toch wel een kracht van Trachtenberg én coregisseur Jossua Wassung, die als visual fx-man ervaring opdeed bij grootheden als Steven Spielberg (voor Warhorse en Ready Player One) en Adam McKay (voor Vice), maar ook werkte voor films als The Secret Life of Walter Mitty, San Andreas, The BFG, Deadpool 2, Chaos Walking, Sam Raimi’s Doctor Strange in the Multiverse of Madness, Madame Web en Lovecraft Country (tv). Met andere woorden: hij heeft ook nogal wat af kunnen kijken.
Al denk ik toch dat Trachtenberg de meeste credits zal verdienen, als ‘hoofd’-regisseur. Ik ken hem verder totaal niet, maar hij lijkt dus zeker cultureel wel ‘correct’ te willen zijn. Ik meen me te herinneren dat Native Americans ook best enthousiast waren over Prey, en ook hier lijkt ie – juist door extra aandacht voor die puur menselijke en invoelbare motivaties – respectvol over culturen te vertellen waar hijzelf nul ervaring in zal hebben…
Final credits
Yes, ik las vooraf al wat positieve recensies over deze film, maar ik was dus alsnog aangenaam verrast. Deels misschien omdat ik ‘m ook niet al te serieus nam, maar vooral vanwege drie gewoon goed gestructureerde verhaaltjes, die samenkomen in een eindscène die iets deed wat ik niet vaak eerder gevoeld heb: mij enthousiast maken voor meer van dit. En als je dan achteraf leest dat het karakter met die nogal ‘Nederlandse’ bijnaam uit het origineel ook ergens voorbij schijnt te zijn gekomen (let goed op tijdens de aftiteling!), dan voel ik zelfs m’n mondhoeken wat opkrullen…