Ballerina (2025)
Soms geeft een film exact wat je verwacht. En dat was met Ballerina zeker het geval. Deze John Wick-spin-off (qua verhaal gezet tussen het derde en vierde deel) is net wat minder kinetic doordat er nu een voormalig props- en visual fx-medewerker aan het roer stond (Len – Underworld – Wiseman), in plaats van de nog wel als producent verbonden voormalig stuntman Chad Stahelski. Maar de oogverblindende hoofdrolspeler leidt de meesten waarschijnlijk meer dan genoeg af van het overbekende en vaak veel te makkelijke plot. Dat lukte bij mij ook vrij aardig, al verliet ik de film wel met zo’n “Oh ja, ik heb net zo’n in Oost-Europa-flink-wat-werkgelegenheid-opleverende-want-daar-goedkoper-gefilmde-Hollywoodproductie gezien!“. Oftewel: mega-commercieel tussendoortje dat weinig pretendeert…
Het verhaal
De film opent met een jonge Eve (Victoria Comte), die met een bebloede stolp met een op Tsjaikovski-muziek ronddraaiende ballerina heerlijk archetypisch een heftige gebeurtenis zit te verwerken. Een paar minuten later weten wij als kijkers meer: papa probeerde haar te beschermen tegen de familie van z’n (ex-)vrouw, maar betaalde daarvoor een nogal hoge prijs. Maar gelukkig weet ie de jonge Eve wel uit handen van ene Kanselier (Gabriel Byrne) te houden, waarna ze vervolgens wordt ‘afgeleverd’ bij de Directeur (Anjelica (die leeft dus nog!) Huston), die niet geheel toevallig kantoor houdt bovenin de Continental. Inderdaad: dat is de plek waar ook ene John Wick (Keanu Reeves) wel eens langskomt…
Volledig in lijn met die Jennifer Lawrence-film wordt de jonge Eve opgeleid bij een aftakking met een nogal Russisch ogende naam (de Ruska Roma), waar ze naast in de titulaire ballerina-poses wordt getraind in alles wat een mens kan doden. Natuurlijk het moment dat je je als ervaren filmkijker allang afvraagt of die organisatie nu beter is dan die waar papa Eve van wilde redden (of gewoon exact hetzelfde, wat best interessante motivatieproblemen op zou kúnnen leveren), maar inmiddels is Eve volwassen(er) in het lichaam van De Armas.
Na een ontmoeting met de befaamde Baba Yaga weet Eve het zeker: ze moet en zal in actie gaan komen, precies zoals John ‘Baba Yaga’ Wick dat ook al tig films doet. Na een mij niet volledig overtuigende eerste klus wil ze achter de moordenaars van haar vader aan, maar daarin wordt ze niet echt gesteund door de Directeur. De twee organisaties lijken elkaar namelijk al eeuwen te vermijden vanuit een misvormd soort respect. Maar daar heeft ‘ons Eve’ natuurlijk een broertje dood aan, waardoor ze de powers that be in een nogal lastig parket brengt…
Snel schrijven…
Ja, bovenstaande kop is beetje een opdracht aan mezelf, want naast dat besneeuwde Oostenrijkse dorpje, de schoonheid van De Armas en het plotselinge besef dat John Wick natuurlijk een groot deel van z’n mythische onverslaanbaarheid te danken heeft aan dat kogelvrije maatpak, verwacht ik dat ik deze film over een paar dagen weer aardig vergeten ben. En dat is normaliter de reden om nu dan eens flink te gaan zeuren, maar ik geef het eerlijk toe: ik had gisteravond ook geen energie voor meer dan een film als Ballerina. Daarnaast bevat de film dus een ontmoetingsscène tussen Eve en John Wick, en dat bracht deze lucky bastard direct terug naar maart 2023, toen ik op een vrijwel zelfde locatie (een trap) vrijwel exact hetzelfde zicht op Mr. Reeves had, als dat van Eve in de film. Maar waar die ‘ontmoeting’ voor mij enkel betekende dat het inderdaad John Wick 4 was die even later in de Paramount Theater in Austin, Texas in première zou gaan (en niet die Mario Bros.-film, wat sommigen in het theater dachten), daar is het in Ballerina natuurlijk enkel een plot-element. Maaaaaaaar, zoals ik wel vaker door laat schemeren: er zijn veel zaken die mijn filmervaring beïnvloeden, dus ik ‘moest’ het vermelden (al wil mijn ego soms ook wel eens lekker ‘patsen’ natuurlijk ;))…
Cast & crew
Maar terug naar de film: ik hoorde van een nogal feministische vriendin, die de film al had gezien, dat het sowieso niet zo erg is om twee uur naar Ana de Armas te ‘moeten’ kijken. Nu wil ik dat platte, banale ‘ze is ook wel gruwelijk sexy en knap hè’ natuurlijk niet als excuus gebruiken, maar als dat van háár mag, dan zal ik m’n ‘awe’ niet verdoezelen. Al toonde ze in bijvoorbeeld No Time to Die al eerder dat zo’n actierol op haar sportieve lijf geschreven is. Wil je overigens haar beste acteerprestatie zien, check dan Blonde (alhoewel die voor sommigen ook triggering kan zijn), waarin ze de titulaire Norma Jean/Marilyn Monroe speelt. Verder komt Keanu Reeves voor een paar scènes en gevechten voorbij, en dat hij dat met z’n spreekwoordelijke vingers in die neus weet uit te voeren, dat past karaktertechnisch ook wel bij de mytische Baba Yaga natuurlijk. Verder was Gabriel Byrne als nieuweling in de franchise wel verrassend en was Catalina Sandino Moreno de andere Oscargenomineerde actrice in de film (voor Maria Full of Grace, in 2004 al), naast De Armas. Al werden beide latina-dames hierin wel ooit voorbijgestoken door Anjelica Huston, die voor Prizzi’s Honor haar nominatie (voor beste bijrol) wel wist te verzilveren. Hier viel me vooral Hustons plastische chirurgie op, en in een cynische bui zou ik me af kunnen vragen of ze het geld dat ze voor deze commerciële opdracht kreeg puur voor die botox e.d. heeft gebruikt, maar dan ben ik ook zo’n groot actrice op haar uiterlijk aan het beoordelen. Iets dat ik liever niet doe. Al zijn dit soort films qua acteerprestaties natuurlijk ook never nooit echt serieus te nemen, als in: je moet best wel je best doen om uit de toon te vallen in zo’n film (iets dat sommige bijrolacteurs overigens wel lukt hoor, want er zit genoeg ‘simpel-afslacht-vulling’ in de film).
En ja, Wiseman is dus geen Stahelski op actievlak. Hij heeft wel aardig goed afgekeken (mogelijk dat Stahelski’s betrokkenheid als één van de producenten wel wat crew mee liet komen?) en hij laat de grootste gevechten in het donker of in grauwe sneeuw plaatsvinden, maar net als bij z’n Underworld-franchise is het vooral een licht surrealistische sfeer die hij neerzet, waarin je als kijker mogelijk ook wat minder kritisch wordt inzake geloofwaardigheid. Waarbij het dus wel enorm opviel dat ze een shot waarin je duidelijk de vuurvaste handschoenen van een stuntman ziet, ze dat vrij bewust in beeld lijken te hebben gelaten. Maar waarom?? Het scenario is overigens geschreven door Shay Hatten, die eerder ook de scenario’s van John Wick 3 en 4 schreef, maar ook het zwaar mislukte Rebel Moon. Al zegt dat mogelijk meer over z’n zakelijke betrokkenheid bij Zack Snyder, waarvoor hij ook diens Army of the Dead– en Army of Thieves-scenario’s schreef. En om dan nog een totaal nutteloze link te vermelden, die mij echter wel opviel: scenarist Derek Kolstad krijgt ook een ‘characters created by‘-credit, want hij schreef de eerste John Wick-films. Maar hij schreef dus ook het scenario van Nobody, en de trailer van het tweede deel dáárvan werd net vóór Ballerina getoond in m’n lokale Pathé-zaal…
Final credits
Zoals je ziet: ik verval in namedropping, omdat ik ook wel weet dat jij helemaal niet op een lange recensie van zo’n film zit te wachten. Voor de marketeers was het ditmaal ook erg makkelijk, want meer dan “From the world of John Wick” (zie poster hiernaast) hoefden ze natuurlijk niet te vermelden.
En ja, niets ten nadele van Oost-Europese productiebedrijven, maar als je tijdens de aftiteling al ziet hoeveel Tsjechische, Hongaarse, Roemeense en zelfs Georgische namen er voorbijkomen, dan weet je als doorgewinterd kijker wel een beetje wat de primaire doelstelling van de studio achter Ballerina was…