Kate (2021)

Kate Omdat ik mijn ‘goede-film-boog’ niet altijd gespannen wil houden, was het zaterdagavond tijd voor een lekker simpele Netflix-film. En daaraan voldeed Kate – met Mary Elizabeth Winstead in een Jason Statham-achtige Crank-rol – best behoorlijk. Zeker omdat ik met een vriendin keek en we geen zin hadden om perfect op te moeten letten.
Al zorgde het vele roze neon en de aanstekelijke soundtrack er wel voor dat we een stuk meer naar en in het scherm werden getrokken, dan ik vooraf verwachtte…

Het verhaal
De titulaire Kate (Winstead) is een huurmoordenaar, die werkt voor/met haar substituut-vader Varrick (“V” voor intimi – Woody Harrelson). De openingsscène speelt zich af in Osaka, waar Kate een Japanner moet ‘omleggen’. Ze ligt er helemaal klaar voor, als er echter ineens ook een meisje uit de auto stapt. “We said ‘No children’” (of iets dergelijks) wordt gebezigd, maar na wat lichte overtuigingsteksten via haar oortje drukt ze toch af. Gevolg: een huilende en schreeuwende tiener met papa’s bloed in haar gezicht, en een opper-Yakuza-baas Kijima (Jun – The Wailing, Kill Bill: Vol. 1 – Kunimura) die lijdzaam toeziet hoe z’n broer net is gedood.

Een paar maanden later zijn we in Tokio, waar Kate nog altijd kampt met schuldgevoelens. Maar uiteindelijk is het wel de bedoeling dat ook deze Kijima het loodje legt, dus moet ze weer op pad. Na een mislukte aanslag probeert ze wat stoom af te blazen in een bar, waar ze ‘onze eigen’ Michiel Huisman tegen het vege lijf loopt. Een stevig avontuurtje verder moet ze echter weer op pad, maar dan blijkt ze vergiftigd te zijn met iets dat nogal lijkt op wat vooral de Russische FSB gebruikt (denk Navalny/Litvinenko). Gevolg: ze heeft waarschijnlijk nog maar 24 uur te leven én de hulp nodig van die eerder schreeuwende tiener Ani (Miku Martineau), wie ze natuurlijk ook nog wat heeft op te biechten…

Kate-recensie: lekkere no-brainer; beetje een Jason Statham-film, maar dan met een vrouwelijke bad-ass in de hoofdrol...

Verlossingsformule in Enter the Void-kleuren
Allereerst: het ziet er dus allemaal heerlijk neon-lollypoppy uit, wat extra wordt aangezet door een paar achtervolgingsscènes die de achtergrond van de regisseur onthullen. Daarnaast zijn de gevechten in de film ook behoorlijk creatief uitgevoerd. Dus met een paar verrassende twists & turns, maar ook goed lomp qua bloed en dergelijke. Nu zag ik zojuist op IMDb dat de visual fx-credit-lijst al enorm lang is, maar de stunt-credits-lijst bijna net zo lang. Dus waar ik eerst dacht dat Winstead mogelijk alle credits verdient, lijkt ze toch ook wel erg stevig geholpen te zijn. Al doet dat niks af aan het energieke karakter van de film hoor. Grootste kritiekpunt op films als deze is dat het plot wel erg voorspelbaar de juiste formule volgt, en dat je de ‘verlossing’ van ons hoofdkarakter al vanaf de eerste scène ziet aankomen. Nu was ik afgelopen zaterdagavond dus minder ‘invested‘ en dus minder kritisch, en dan is een film als Kate best lekker. Misschien juist wel, omdat er precies aan m’n niet al te hoge verwachtingen werd voldaan..?

Cast & crew
Woody Harrelson is dit jaar 60 (!) geworden, maar in mijn beleving is hij de afgelopen 25 jaar niet echt veranderd. Hier hoeft hij fysiek overigens niet zo heel veel te doen (de actie ligt bij andere karakters), dus een rol in een film als deze kan hij met twee vingers in z’n neus spelen. Dat ik me nu voor de gein in m’n hoofd afvraag, hoe raar dat er uit zou zien, als hij dit écht zou doen, dat toont m’n betrokkenheid bij deze quatschfilm natuurlijk wel. Al doe ik daarmee Mary Elizabeth Winstead mogelijk wat tekort, want ondanks eerdergenoemde grote stunt-crew kon ik me haar niet herinneren in een vergelijkbare actierol. En dat gaat haar verrassend goed af, to be honest. Nu heb ik Birds of Prey: And the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn nooit gezien, maar in films als Scott Pilgrim vs. The World, Swiss Army Man, 10 Cloverfield Lane en/of The Spectacular Now hoefde ze niet zo fysiek aan de slag, volgens mij. Haar uiteindelijke klik met Miku Martineau werkte overigens wel, mede ook door het (bij vlagen irritant) energieke spel van Martineau.
En zou Miyavi die ene lompe scène mee hebben gedaan, om de film extra populair te maken in Japan? Hij is daar namelijk een aardig succesvol muzikant. Qua acteren maakte hij overigens zijn debuut in Angelina Jolie’s Unbroken, terwijl hij ook te zien was in Kong: Skull Island. Al is de meest interessante Japanse acteur in deze film toch wel Kunimura, die ik inderdaad herkende als die mysterieuze Japanse man in het geweldige, Zuid-Koreaanse The Wailing.
De film is geregisseerd door visual fx-man-turned-regisseur Cedric Nicolas-Troyan. Aan zijn visuele werk voor Snow White and the Huntsman hield hij zelfs een Oscarnominatie over. Mogelijk  één van de redenen dat hij met The Huntsman: Winter’s War mocht debuteren als regisseur? Maar zijn achtergrond verklaart dus wel die (net iets te smooth/snelle) CGI-autoachtervolgingen. Ergens had deze film ook geschreven kunnen zijn door iemand uit Luc Bessons ‘stal’, al lijkt de film daarvoor de Japanse popcultuur toch iets te ‘goed’ neer te zetten. Het scenario is dan ook geschreven door Umair Aleem, die hiervoor (enkel) Extraction schreef; zo’n Bruce Willis-Gina Carano-‘hypotheek-betaal-vehikel’…

Final credits
KateKijk, als ik dan iets dieper in ga op de filmografie van de makers, voel ik mezelf ietwat cynischer worden. Dus laat ik daarmee stoppen, want als tussendoortje is Kate best lekker voor een niet-zo-geconcentreerde zaterdagavond. Natuurlijk was ik in een meer serieuze bui zeker kritischer geweest, maar gelukkig kan ik mijn eerdergenoemde boog nog altijd voldoende ontspannen.
Doe dat ook, als je van deze film wilt genieten. En wedden dat mijn ‘kijkpartner’ die aanstekelijke en voornamelijk Japanse soundtrack al een paar keer geluisterd heeft..?

IMDb: https://www.imdb.com/title/tt7737528