A Most Wanted Man (2014)
A Most Wanted Man is, na Control en The American, Anton Corbijns derde film. Maar ook één van de laatste mogelijkheden om de overleden Philip Seymour Hoffman op het witte doek te zien (in een nieuwe film). Waar dat een aantal van mijn collega’s wat milder lijkt te stemmen in hun kritiek, daar hoop ik daar ‘overheen’ te stappen. Natuurlijk is het ongelooflijk jammer dat hij niet meer continu aan de wereld kan laten zien hoe je ‘moet’ acteren (wat hij hier ook weer doet), maar A Most Wanted Man is vooral een John le Carré-verfilming. En ondanks dat het Corbijns meest mainstream film is, durft hij ‘m (wederom) behoorlijk risicovol te laten eindigen. Maar juist dat gedurfde is deze keer ook enorm gepast.
Het verhaal
De film opent met een terugblik op 9/11 en vertelt dat deze aanslagen vooral ook het Duitse inlichtingenapparaat voor lul heeft gezet. Hoofddader Mohammed Atta opereerde namelijk jarenlang vrijwel onopgemerkt vanuit Hamburg, en juist daar is deze film ook gezet. Ergens in 2008 is Günther Bachmann (Hoffman) hoofd van een obscure tak van de Duitse inlichtingendienst, maar wel een tak die door niemand echt begrepen en/of gewaardeerd wordt. De perfecte rol voor Hoffman dus, die als Bachmann bovenop de zaak van een Tsjetsjeense moslim duikt, die naar Hamburg komt omdat hij over een nogal grote som geld lijkt te beschikken. Maar is deze Issa Karpov (een goede rol van de mij onbekende Grigoriy Dobrygin) wel iets slechts van plan? In hoeverre is hij slechts een bad guy in de ogen van paranoïde ‘spionnen’, of juist een makkelijk doelwit voor ‘grotere’ terroristen die zijn geld goed kunnen gebruiken..?
Wat zich dan ontvouwt heeft John le Carré written all over it, want het spel der intriges en bedrog wordt dan wel behoorlijk rustig verteld door Corbijn, stiekem gebeuren er achter de schermen veel dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. En wie daarin uiteindelijk welke rol blijkt te spelen, dat blijft natuurlijk vaag tot aan dat gedurfde einde.
Kritiek
Maar ook al zal dat einde dus sommigen juist wat tegen de haren instrijken, ik vond het perfect bij de thematiek passen. Iets wat Corbijn ook al toonde onder de knie te hebben met The American, al vond ik die film overigens wel wat ‘beter’. Een andere film waar A Most Wanted Man direct mee vergeleken zal worden is zo’n andere le Carré-verfilming: Tinker Tailor Soldier Spy, met een geweldige en Oscargenomineerde Gary Oldman in de hoofdrol. En eerlijk is eerlijk: die vond ik ook ietwat sterker en intrigerender. Maar A Most Wanted Man is cynischer en scherper, alhoewel dat laatste wat ondermijnt wordt vanwege het feit dat de film gebaseerd is op een boek uit 2008, waardoor het onderwerp nu minder urgent lijkt. Overigens in tegenstelling tot de thematiek, want de shadiness van inlichtingendiensten lijkt me iets dat de laatste jaren enkel toeneemt. Of komt dat door de Wikileaksen en Edward Snowdens van deze tijd?
Cast
Ja, natuurlijk hoop ik dat Hoffman postuum genomineerd gaat worden voor een Oscar. Hij is perfect in deze rol als alcoholistische (s)pion in een web vol intriges, persoonlijke vetes en frustrerende tegenwerkingen. Niet dat het Hoffmans beste rol ooit is, maar hij verdient ook postuum alle eer voor z’n geweldige acteren. Naast Hoffman viel me vooral dus Dobrygin op, als al dan niet onschuldige speelbal in een vuil spelletje. Rachel McAdams is waarschijnlijk om commerciële redenen gecast als een Duitse (!) advocate, want ik moest wachten tot haar naam genoemd werd om te weten dat ze dus een Duitse vrouw speelde. Zo ook Willem Dafoe’s rol, die natuurlijk net zo goed door een Duitse acteur gespeeld had kunnen worden. Niets afdoende aan Defoe’s prestatie overigens, maar écht inspannen hoeft hij zich hier niet. En verder past Robin Wright behoorlijk goed in haar rol als Amerikaanse belangenbehartiger, maar opvallend is haar rol ook niet, als ik eerlijk ben. Maar mogelijk komt dat deels wel doordat iedereen in de indrukwekkende schaduw van Hoffman staat.
Final credits
Een interessante film voor mensen die van bijna klassieke spionageverhalen houden, al zit er dus wel degelijk een aardig scherp en cynisch randje aan. Niet de beste in z’n genre, maar zeker vanwege Hoffmans rol voor elke serieuze filmfan een must. Weet echter wel dat het dus een nogal rustig aandoende film is, dus als je een hypermoderne actiethriller verwacht, dan zit je hier fout. En hoe graag ik ‘m ook in m’n top 25 van het jaar wil zetten, ik verwacht niet dat ie daar in gaat komen…
Corbijn heeft ook een mooie foto reeks gemaakt tijden het filmen van deze film, kost 50 euro dat fotoboek…mooie herinnering ook aan Philip Seymour Hoffman.
De film moet ik nog gaan bekijken, ben benieuwd…
Zucht… Prachtige rol van Phil. Het is inmiddels achterhaald om te zeggen, maar hij was zo'n beetje de grootste van alle huidige acteerhelden. Ook bij deze performance stond ik soms letterlijk met open mond te kijken. De definitie van groots in kleinheid. Anderzijds stopt hij al zijn subtiliteit en finesse in juist een radicaal geacteerde rol, als in ver van zichzelf. Zijn stemgebruik is ongelooflijk indrukwekkend, en doet denken aan Brando, Hoffman en DeNiro – zoals Phil eigenlijk altijd aan hen doet denken. Phil was een prins.
De film zelf vond ik net niet sterk en scherp genoeg. Maar, zeker wel noemenswaardig. My man Willem Dafoe straalt ook nog steeds zoals alleen hij dat kan. Heerlijk obscure combo met Phil. Rachel was beeldschoon, maar een tikkeltje zwak (op haar scenes in gevangenschap na; daar strooide ze wat pareltjes). Benieuwd naar de volgende Corbijn…