The Frozen Ground (2013)

Een film die ik al een tijdje geleden zag, maar vanwege de vrij beperkte bioscooprelease nog niet eerder recenseerde, en nu was ik al bijna vergeten dat Nicholas Cage de hoofdrol speelde. John Cusack en Vanessa Hudgens herinnerde me ik nog wel uit deze wat rustige (en af en toe saaie) seriemoordenaar-thriller.
Opvallend: ze weten de spanning – op een niet al te hoog niveau – er wel vrij constant in te houden, ondanks dat je al direct weet de moordenaar is. Daarnaast is het gebaseerd op waargebeurde feiten, maar het meest opvallende is een quote die ik tegenkwam op de poster hiernaast/-boven, die mijn beleving van deze film (achteraf) eigenlijk helemaal onderuithaalt…

Het verhaal
Hudgens speelt het 17-jarig hoertje Cindy dat net weet te ontsnappen van creap Robert Hansen (Cusack), die al snel één van de beruchtste seriemoordenaars van Alaska blijkt te zijn. Dit is overigens geen spoiler, want dat wordt vrijwel direct getoond. De lokale politie gelooft het verhaal van een hoertje natuurlijk niet (cliché?) en stuurt haar terug de straat op, waar ze natuurlijk niet veilig is voor Hansen, die ogenschijnlijk een nette familieman blijkt (cliché?), maar wel met flink wat rare jachttrofeeën aan de muur (cliché?).
Enter rechercheur Halcombe (Cage), die op het punt staat z’n baan op te zeggen en te vertrekken met z’n vrouw, maar z’n tanden toch nog in zo’n laatste zaak wil zetten (cliché?). Met de hulp van Cindy weet ie langzaam steeds meer te ontrafelen, en ook als kijker krijg je steeds meer informatie over Hansens werkwijze. Vanaf dat moment zit je te wachten op het moment dat Hansen in een confrontatie met Halcombe door zal slaan, en als je ooit A Few Good Men hebt gezien, dan ga je daar nu al teveel van verwachten. Al is dit onvermijdelijke moment waarschijnlijk wel de beste scène van de film…

Kritiek
Natuurlijk, het is een waargebeurd verhaal, maar hoe lang kun je al die clichés goedpraten door je hier achter te verschuilen? Ik ben bang dat debuterend regisseur Scott Walker teveel onder de indruk was van de cast die hij voor z’n eerste film heeft weten te strikken, dat hij niet genoeg afstand durfde te nemen van het waargebeurde verhaal, of dat hij gewoon niet door had hoe ontzettend lame een aantal van die cliché’s overkomen. En dan heb ik het nog eens niet over de casting gehad. Alhoewel het fijn is om Nicolas Cage weer eens in een serieuze rol te zien, komt ie toch aardig ongeïnteresseerd over. John Cusack is misschien wel verrassend in de rol van seriemoordenaar, maar na die eerste verbazing zie je ook direct dat hij zo’n rol met zeer weinig inspanning kan spelen. En Vanessa Hudgens geeft haar bad girl-imago, dat ook (en veel beter) al te zien was in Spring Breakers, weer een extra zetje. Maar bovenstaande conclusie over de casting wordt voor 80% gevormd door de bijna plaatsvervangende schaamte die ik voel als ik typ dat Curtis – 50 Cent – Jackson is gecast als…. wait… wait for it… drumroll… pooier!
Het enige verweer dat Walker voor deze keuze heeft is dat het waarschijnlijk niet zijn keuze was, want Jackson staat ook op de credits als producent, dus mogelijk heeft hij geëist zo in de film te verschijnen..?

Final credits
Nee, ik was ‘m al bijna vergeten, en heel erg is dat ook niet. Ja, ik vond het ergens ook wel fijn dat er wat rust in de vertelling zat, maar dan meer zoals een avondje rustig thuis op de bank erg fijn kan zijn na een week vol feestjes. Daarnaast weten de marketingmensen die de film promoten het laatste zetje richting negatieve beoordeling te geven. Op een Amerikaanse poster (zie thumbnail hierboven, maar die is waarschijnlijk te klein) staat de quote “At last a suspense/thriller to rival Se7en“. Door dat zinnetje te gebruiken tonen de marketingmensen die de poster maakten niet alleen dat ze recensies van malloten lezen, maar ook dat ze vrijwel geen respect hebben voor jou als kijker, of dat ze hun werk (en omzet/inkomen) veel belangrijker vinden dan jouw vrije tijd…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2005374