170 Hz (2011)
Het opzettelijk eenvoudige verhaal van Joost van Ginkels debuutfilm is een gedurfde keuze, maar dat levert, in combinatie met ’t gegeven dat de hoofdpersonen in gebarentaal met elkaar dienen te communiceren, wel flink wat ruimte voor eigen interpretatie op. Versterk dat met prachtige cinematografie en een paar geweldige locaties en ’t levert in elk geval een verrassende en opmerkelijke Nederlandse film op, die mijn kritiek, dat er in Nederland weinig risicovolle films worden gemaakt, nogal ondermijnt…
Okay, ik kreeg een paar keer lichtjes ’t gevoel dat ’t het visueel en auditief kunstzinnige net ietsjes ‘boven’ het verhalende/dramatische werd geplaatst, en dat geeft mensen die de film niet voelen genoeg voer om te zeuren. Op het afgelopen Nederlands Film Festival voelde ’t publiek ‘m echter wel, want daar won ie de Publieksprijs. Ook op technisch vlak toont Van Ginkel zich een bekwaam talent, want hij weet de wereld van de doven invoelbaar te maken. Natuurlijk door de manier waarop hij met geluid om gaat, maar ook door de kadrering en montage. Sommige bijna surrealistische locaties (het huis van de ouders van Evy, de leegstaande bus waar Nick woont, de gestrande onderzeeër, het korenveld) versterken ’t gevoel van Evy en Nicks verliefdheid des te meer, want het geeft de film de juiste dromerige sfeer die bij ’n verliefdheid hoort.
Maar waar ’t verhaal: twee tieners (Evy en Nick) die vluchten omdat hun liefde niet wordt geaccepteerd door de ‘boze wereld’, maar er dan langzaam achter komen dat verliefdheid niet enkel ‘roze’ is, dus bijna té standaard en klein is, daar toont het vervolg zoveel potentie dat ik ’t lichtjes jammer vind dat het verhaal niet net wat ‘groter’ is gemaakt. Maar dat is dan eigenlijk ook de enige échte kritiek op deze zeer hoopgevende debuutfilm.
Michael Muller (Nick) en vooral Gaite – Schemer – Jansen (Evy) spelen ontzettend goed, wat extra belangrijk is omdat de film over doven gaat. Hierdoor kunnen ze dus enkel in gebaren- en lichaamstaal met elkaar communiceren. Met alle zintuigen (plus alle additionele moderne technieken) werkend gaat communiceren vaak al moeilijk, maar als je één zintuig weghaalt, gaat het dan juist moeilijker, of haal je ook deels een barrière weg? Het onder woorden brengen van je gevoelens en gedachten werkt natuurlijk bevrijdend en is vrijwel altijd behulpzaam in het het onderhouden van menselijk contact en het opbouwen van een relatie, maar het beperkt je communicatie over datgene wat je voelt of denkt ook vaak tot de woorden die je kent…
Yes, fijn om weer eens trots te zijn op ’n Nederlandse film (en ook zeker op Gaite Jansen). Ook al is ie niet helemaal perfect, hij verraste en boeide me, vooral vanwege ’t spel, de prachtige beelden, de dromerige sfeer, en ’t feit dat ik mocht nadenken.