When You’re Strange (2010)
Holy fucking moly..! Heb ik afgelopen zaterdag When You’re Strange gezien, kom ik er NU pas achter dat de verhaallijn van een Jim Morisson-look-a-like in een auto in de woestijn helemaal geen recente opnames betreft, maar écht beelden van Jim Morisson zijn, gehaald uit HWY: An American Pastoral, een korte film waar hij een lifter speelde die een bestuurder vermoordt en dan met de auto op weg gaat naar LA..! Why the hell heb ik me wijs laten maken dat het geen echte beelden waren, want nu moet ik m’n hele beleving van deze documentaire weer ‘heroverwegen’..?
Net nadat ik afgelopen zaterdag When You’re Strange had gezien in de Eindhovense Plaza Futura, dacht ik nog: “Ergens jammer dat ik die film van Oliver Stone zo vaak gezien heb, want dan is deze docu wel erg rechtlijnig en niet mega-vernieuwend“, maar nu ik dus weet dat de beelden die ik niet direct kon plaatsen wel degelijk authentiek waren (ook al zagen ze er behoorlijk gelikt uit voor ’n film uit 1968), moet ik eigenlijk niet verder gaan met typen maar deze documentaire nóg ’n keer gaan kijken…
Maar toch, ik typ door. Mogelijk dat ik wat spoilers typ, dus wees gewaarschuwd.
Wat me vooral opviel, is dat ik na vijf à zes minuten er al achter kwam dat er mogelijk geen band in de wereld is (geweest) waar ik meer en/of langer fan van ben. Zolang als ik me kan herinneren vind ik The Doors geweldig, en ik ben altijd weer geïntrigeerd als ik weer iets van ze hoor. Niet dat ik nou direct Morissons teksten door heb en zijn diepgang begrijp, maar ik voel het wel altijd..! En ik herinner me dat ik dat gevoel misschien wel al vanaf m’n 14e heb, toen ik voor ’t eerst iets van ze hoorde. Daarnaast trekt hun muziek mij terug naar de jaren 60, toen ik nog lang niet leefde, maar ergens heb ik me wel altijd erg verwant gevoeld met die periode, waarin we nog écht iets hadden om voor te vechten. Ja, ik denk dat we nu te ‘pampered’ en gelukkig zijn.
Okay, de documentaire blijft nog altijd rechtlijnig, en veel meer informatie over de band en Jim Morissons personage krijg je misschien niet als je The Doors van Oliver S. hebt gezien, maar nom de dieu: ik moet ‘m nog een keer zien, en dan die beelden, waarvan ik dacht dat ze door ’n acteur gespeeld waren, nu wel in het geheel zien. Want hoe vet is het om échte beelden van Jim Morisson te zien, die in een auto naar de radio zit te luisteren, waar op dat moment verteld wordt dat Jim Morisson is overleden in een appartement in Parijs..? Okay, het is een trucje van regisseur Tom DiCillo, maar ben erg benieuwd hoe dat over gaat komen als je niet denkt dat het onecht is…
In de Plaza Futura (Eh) gezien, shirt erbij gekregen :-) Hele goede documentaire, totaal anders dan de klassieker van Oliver Stone want die is helemaal nagespeeld en deze is helemaal opgebouwd uit origineel materiaal.
Dank voor de tip, heb niet de hele recensie gelezen, ga eerst de film kijken!