Lang geleden dat een film zó lekker bleef hangen zeg! Zag deze nieuwe van Luca – Call Me by Your Name, Suspiria, Io sono l’amore – Guadagnino tijdens een Pathé Unlimited-vertoning, waarbij ik me wel direct afvroeg: “Gaat Pathé deze überhaupt wel draaien?“. En gezien het hoge arthouse-gehalte van deze Bonnie & Clyde meets Badlands meets American Honey meets Bone Tomahawk with a touch of Hitchcockiaanse thematiek, is het antwoord daarop: “Enkel in de theaters…
Deze Luca – Call Me by Your Name – Guadagnino-remake van Dario Argento’s Giallo-klassieker Suspiria (en lichtjes iets uit de vervolgen Inferno en The Mother of Tears?) blijft misschien wel zo heerlijk hangen in m’n hoofd, omdat het kijken van deze film aanvoelde als meerdere films of filmervaringen in één. Het is een sensuele dansfilm, het is een prachtig vormgegeven heksen-horrorfilm, het is een mysterieuze heksen-die-spreuken-in-dansbewegingen-hebben-omgevormd-film, het is een film die gaat over het wel of…
Toen ik wat vrienden na het zien van deze film appte dat ik me het eerste uur wel af en toe afvroeg wat er – buiten die heerlijke lome zomersfeer in de film, erg fijn op de koudste dag van het jaar – nou zo bijzonder was aan Call Me by Your Name, maar dat ik aan het eind van de film misschien wel letterlijk ‘veranderd’ was, was het grapje van één van hen onbedoeld…
Shit, Tilda Swinton begint een beetje Meryl Streep-proporties aan te nemen. Ik heb het namelijk jarenlang ‘lastig’ gevonden om naar mevrouw Streep te kijken, puur vanwege een rol die ik haar zo geweldig zag spelen – en die me zo aangreep – dat ik haar lange tijd ook als actrice niet ’trok’. Tilda Swinton speelt in Io sono l’amore de rol van ‘geïmporteerde’ moeder in een Italiaanse familie zó geweldig, dat ik haar lange tijd…