Omdat ik gisteravond zin had in wat escapisme, was de keuze voor deze Netflix-film snel gemaakt. En inderdaad, ik snap die positieve reacties als “leuke hyper-energieke familiefilm” wel. Maar met een iets kritischere blik is The Mitchells vs the Machines vooral ook een samenraapsel van veel films (denk Zombieland meets We’re the Millers meets iRobot meets Wreck-it Ralph meets The Terminator, en nog wat andere) die in hun respectievelijke genres mogelijk allemaal (net wat) beter…
La La Land biedt ‘ouderwetse’ en af en toe zelfs wat surrealistische Hollywood-magie, die mij in elk geval zo betoverde dat ik tijdens de film al riep: “Laat die Oscarnominaties maar komen!“, maar die me naderhand ook wel liet voelen dat Eckart Tolle (van de boeken The Power of Now en A New Earth) mogelijk niet helemaal blij is met deze film. Regisseur/scenarist Damien – Whiplash – Chazelle gaat echter toch wel een stap dieper dan…