Morbius (2022)
Ik denk dat vooral (en alleen?) Tom Hardy’s Venom blij is met deze laatste Marvel-film. Niet omdat het hoofdkarakter in Morbius zichzelf als grapje “Venom” noemt, maar doordat door deze vrij monsterlijke film Venom: Let There Be Carnage niet meer de slechtste Marvel-film is die ik ooit gezien heb. Misschien dat het casten van Tyrese – Fast & Furious – Gibson in de rol van FBI-agent wel al genoeg zegt? Of dat de bad guy uit de film zo uit Blade had kunnen komen (wat ook een bepaalde luiheid insinueert)? Of dat er qua motivaties werkelijk geen bal van deze film klopt, waardoor ik na het tevergeefs wachten op een na-de-credits-scène niet de enige was die bijna hardop zei: “Wat een teleurstelling!“?
Het verhaal
Dr. Michael Morbius (Jared – Requiem for a Dream, House of Gucci – Leto) opent de film, als hij in een duistere grot in Costa Rica een flink aantal vampiervleermuizen schijnt te vangen (iets wat in de scène zelf niet echt duidelijk wordt). Direct daarna gaan we echter 25 jaar terug in de tijd, en zien we hoe de jonge Michael in een Grieks sanatorium verblijft, waar hij – om redenen die mogelijk in een volgende Marvel-film worden uitgelegd (of enkel in het bronmateriaal (een comic) zitten?) – elke nieuwe kamergenoot “Milo” noemt. De laatste mede-bloedziekte-lijder die naast ‘m komt te liggen heet eigenlijk Lucian, wat gezien het genre van de film natuurlijk een veel betere karakternaam is.
Maaaaaaaaaar, als Michael z’n intelligentie toont door een dialyse-apparaat te ontdoen van een veiligheidsweerstand en daarmee Milo/Lucian redt, ziet de dienstdoende dr. Nicholas (Jared – Happiness, Chernobyl (tv) – Harris) dat hij beter maar naar een prestigieuze universiteit in New York kan gaan. Zo gezegd, zo gedaan, en 25 jaar later zien we dus hoe hij het DNA van de eerder gevangen vleermuizen aan het mixen is met menselijk DNA. Iets wat hij zo belangrijk vindt (?), dat hij de hem toegekende Nobelprijs zelfs afslaat (??). De miljoenen die normaliter aan een Nobelprijs verbonden zijn, blijken echter niet belangrijk, want ook die laatste Milo (Lucian dus) is tegen alle verwachtingen in wél volwassen geworden (in de vorm van Matt – The Crown (tv), Last Night in Soho – Smith), en blijkt ook nog eens over ongelimiteerde financiële middelen te beschikken.
Hoppakkee, op zijn kosten op de boot naar internationale wateren, waar Morbius’ prachtige hulpje en overduidelijke love interest – dr. Martine Bancroft (Adria – Pacific Rim: Uprising, 6 Underground – Arjona) – hem dat gemixte DNA in z’n ruggenmerg spuit. En ja, dan gaat het natuurlijk behoorlijk mis…
Marvel for dummies, of enkel excuus-karakter?
Zodra het mis gaat, en Morbius weet dat hij zichzelf niet onder controle kan houden, neemt hij nogal een drastisch besluit. Probleem van volgens mij tot nu toe alle films in Sony’s Spider-Man Universe (SSU), is dat ze nogal een broertje dood hebben aan het verzinnen van goede motivaties. Waardoor dit drastische besluit dus ook zonder enige onderbouwing weer losgelaten wordt (terwijl het in potentie wél interessant had kunnen zijn). Oftewel: de scenaristen lijken nogal luie donders te zijn geweest. Misschien komt het, doordat deze film al een paar jaar geleden grotendeels geschoten is, maar dat het Sony volgens mij meer te doen was om zoveel mogelijk te cashen op de wél succesvolle Spider-Man-films, en dan marketingtechnisch het juiste moment te vinden om deze film uit te brengen. Waarbij ze dus reshoots moesten doen om bepaalde zaken kloppend te krijgen, maar daardoor lijken er ook nogal wat ‘motivatie-onderbouwingen’ ofwel ondergesneeuwd te zijn, ofwel weggeknipt. Waardoor ik als kijker dus continu dacht: “Verwachten ze nou echt dat wij als kijkers zo dom zijn, dat we geloofwaardigheid (in zelfs zo’n weirde film) totaal onbelangrijk vinden??”
En als je dan ziet, welk ander SSU-karakter ineens in de laatste scène, en ook nog in een tijdens-de-credits-scène verschijnt, dan kun je mogelijk ook denken: “Oooooooooh, is deze hele film enkel een smoesje om zijn verhaallijn te kunnen herintroduceren?” En ja, dan ben ik altijd blij met m’n Pathé Unlimited Card, zodat Morbius me enkel twee uur van m’n tijd heeft gekost, en verder geen geld…
Cast & crew
Als acteur is Leto natuurlijk nogal overgekwalificeerd voor zo’n simpele rol. Al had hij in zo’n rol, van mensenlevens reddende arts die verandert in een moordenaar die eigenlijk niet wil moorden, best wel meer van z’n kwaliteiten kunnen tonen, als het script of de regisseur hem daartoe hadden uitgedaagd. Ik las vandaag, op aanraden van een vriendin, wat over Leto’s schofterige gedrag richting underaged meisjes, dus ik voel nu eigenlijk weinig behoefte meer om hem te ‘beschermen’ tegen bijvoorbeeld een slecht script. Dus dan kort maar even over de andere acteurs, waarin mij vooral Al Madrigal opviel. Hij is erg bekend onder komieken, mede vanwege z’n schrijf- en productiewerk voor onder andere Bill Burr en I’m Dying Up Here (tv), al was hij eerder ook al te zien in Ben Afflecks alcoholist-turns-basketbalcoach-film The Way Back. De schoonheid van Arjona benoemde ik hierboven al vrij oppervlakkig, maar haar rol is ook zo ‘plat’, dat ik haar ook niet echt op haar acteerkwaliteiten kan beoordelen. Ze zat wel in een aantal afleveringen van seizoen 2 van True Detective (tv), en in de Melissa McCarthy-film Life of the Party. En dan kom ik dus bij Matt Smith. Zijn wat foute rotkop paste best goed in Edgar Wrights Last Night in Soho, en hier werkt zo’n hoofd bij mij ook direct wel de juiste irritatie op (slecht hè, dat oppervlakkige oordelen van mij; al is ie daarom volgens mij wel gecast). En dat ik dus dacht, dat hij zo uit Blade had kunnen komen, daar zou best wel eens wat ‘zuinigheid’ van de producenten achter kunnen zitten. Het Morbius-karakter heeft namelijk bijna in één van de eerste twee Blade-films gezeten, dus mogelijk hebben ze uiteindelijk wel wat make-up-artists en/of protheses/mallen van die set meegenomen?
Al is op crewvlak wel meer aan te merken. Kijk naar de still hierboven, en zie wat ik bedoel als ik het heb over de vrij goedkope manier waarop visual fx worden gebruikt om Morbius continu in een soort waas te laten veranderen: scheelt in elk geval wat kosten voor actieregie. En dan heb ik het dus nog eens niet over regisseur Daniel Espinosa gehad. Deze Zweeds-Chileense regisseur brak ooit door met Snabba Cash, en werd daarna volgens mij door Hollywoodstudio’s gevraagd en/of getest met films als Safe House en Life. Niet echt enorm memorabele films, maar dat is nog veel meer het geval met de filmografie van scenaristenduo Matt Sazama en Burk Sharpless. Ze begonnen ooit met Dracula Untold (vampierenlink!!!), waarna ze The Last Witch Hunter, Gods of Egypt en Power Rangers schreven. Inderdaad: films die je allemaal waarschijnlijk vrij snel weer wilde vergeten na afloop. Nu zou ik een flauw woordgrapje kunnen maken over Burks achternaam (“Was ie maar wat scherper ja!“), maar laat ik me daar niet toe verlagen ;).
Final credits
Eigenlijk kan ik mijn oordeel over Morbius in een paar woorden samenvatten: “respectloos commercie-opportunisme“. En dan bedoel ik dus, respectloos naar ons als kijkers, want wij lijken enkel als portemonnee gezien te worden door de studio. Ik dacht even dat dit een mega-snel gemaakte film zou zijn, met ’t allersnelste geschreven scenario, en dat dat de reden kon zijn dat ik ‘m zo slecht vond, maar dat blijkt dus helemaal niet het geval. Er zijn zelfs diverse reshoots geweest (tijdens de pandemie), dus er is genoeg tijd geweest, waarin niemand het eindproduct kritisch genoeg lijkt te hebben bekeken…
En om je nóg een dubbele teleurstelling te besparen: ga je wel naar deze film en verwacht je helemaal aan het eind van de aftiteling een ‘na-de-credits-scène’: die zit er geen achter.
U bent dus dubbel gewaarschuwd…