The Way Back (2020)
Als een film een acteur zo’n mooie kans geeft om te excelleren – Ben Affleck is echt in topvorm hier – en het verhaal ook vrij succesvol naar een mooie tranentrekkende ontlading toewerkt, maar ik ‘m nog geen week later alweer aardig vergeten ben, dan ga ik als recensent natuurlijk op zoek naar de reden daarvoor. M’n voorlopige conclusie: ondanks dat de film af en toe ook erg rauw is, voelt het allemaal toch wat te ‘geconstrueerd’ aan. Als in: alsof alle noodzakelijke opties voor een stevig (sport)drama zijn afgevinkt, zoals je dat op je werk ook wel eens doet. Zo van: “Hey, we hebben een mooi verhaal over verslaving en verlossing, laten we daar snel een film omheen produceren.”
Waarbij ik overigens nogmaals wil melden: Affleck is zo goed in z’n rol, dat het lijkt alsof hij zich mogelijk iets te goed in kon leven..?
Het verhaal
Jack Cunningham (Affleck) was ooit een ster-basketbalspeler op de middelbare school. Iedereen verwachtte dat hij wel een beurs zou krijgen om college basketball te gaan spelen, maar we komen hem in de openingsscène tegen als bouwvakker die na z’n werk iets te lang in de kroeg blijft hangen. Zo lang zelfs, dat een van de andere gasten vrij routinematig met hem meeloopt naar z’n appartementje, om te zorgen dat ie veilig binnen komt.
Langzaam wordt duidelijk dat Jack niet kan omgaan met iets heftigs uit z’n verleden, wat ook de reden is dat z’n vrouw Angela (Janina – Blindspotting – Gavankar) bij ‘m weg is. Als de pater en hoofd van z’n voormalige middelbare school hem belt om de rol van basketbalcoach over te nemen, grijpt Jack met lichte weerstand de kans aan. Samen met assistent-coach en wiskundeleraar Dan (Al – I’m Dying Up Here – Madrigal) neemt ie de taak op zich, om het behoorlijk slechte team om te vormen tot iets waar de school wel trots op kan zijn. Terwijl wij er ondertussen achter komen wat de waarschijnlijke en/of lompe reden is dat Jack in alcoholisme vervallen is…
Niet waargebeurd?
Weet je, films die gebaseerd zijn op waargebeurde verhalen, daarbij neig ik (logischerwijs?) vaak toch naar iets mildere kritiek, want hey; het is waargebeurd. Iets dat ik bij The Way Back ook continu dacht, maar daar kan ik nu totaal geen bewijs voor vinden. Met andere woorden: alles aan de film doet jou waarschijnlijk ook denken dat dit verhaal werkelijk plaatsgevonden heeft, maar dat lijkt dus niet het geval. En dan ineens voel ik de drang om kritischer te zijn, want als je alles mag verzinnen, waarom verzin je dan niet iets net wat originelers? Want dat is waarschijnlijk de reden dat ik de film alweer lichtelijk aan het vergeten ben, want je hebt dit verhaal al veel vaker gezien.
Okay, de rauwheid van het alcoholisme en Afflecks acteren zorgen dat The Way Back zeker een voldoende haalt hoor, maar nu ik dus ‘weet’ dat het niet waargebeurd is, voel ik m’n teleurstelling toch wel wat groeien. En oh ja: niet denken dat dit een sportfilm is, want het verhaal had net zo goed verteld kunnen worden als het over de schoolband was gegaan, of over het groepje nerds dat aan spellingwedstrijden meedoet (ik mag dat zeggen, want heb ook ooit in zo’n soort team gezeten ;)).
Crew & cast
Sportdrama is ook wel het go to-genre van regisseur Gavin O’Connor. Hij brak door met Tumbleweeds, waarvoor Janet McTeer een Oscarnominatie ontving, waarna hij de ijshockeyfilm Miracle maakte: het waargebeurde verhaal over het Amerikaanse Olympische ijshockeyteam uit 1980. Daarna volgde het politiecorruptiedrama Pride and Glory (met Edward Norton en Colin Farrell), waarna hij succes had met het goed gemaakte maar ook best voorspelbare Warrior. Z’n ’terugval’ met Jane Got a Gun maakte hij weer aardig goed met The Accountant, die echter ook niet echt opviel qua originaliteit (maar wel goed in elkaar zat). Scenarist Brad Ingelsby lijkt overigens net zo’n ‘goede Hollywood-werknemer’ als O’Connor. Samen met regisseur Scott Cooper schreef hij het scenario voor Out of the Furnace, maar hij viel daarna ook door de wat makkelijke commerciële mand met Run All Night. Dus qua makers lijkt de studio zo goed als nul risico gelopen te hebben, iets dat mijn algehele gevoel over deze film wel versterkt…
Gelukkig ‘redt’ Affleck de film dus met één van z’n betere rollen. In een interview vertelde hij dat hij z’n eigen worsteling met verslaving goed kwijt kon in deze rol, en je voelt ook wel dat deze film voor hem meer dan enkel een paycheck betekende. En de pijn die hij de hele film inhoudt, die komt natuurlijk mooi tot ontlading, en dat ontroerde me meer dan verwacht. Madrigal is vooral bekend als stand-up comedian, maar hij past hier ook wel goed in de rol van sidekick/wiskundeleraar, die al snel doorkrijgt dat het niet zo goed gaat met de hoofdcoach…
Final credits
Naast Afflecks performance viel het me vooral op dat The Way Back goed rauw is in hoe het alcoholisme wordt getoond. Daarin wordt niet voor de standaard goody two shoes-oplossingen gekozen. Daarom is het dus – zeker nu ik weet dat het geen waargebeurd verhaal betreft – wel wat teleurstellend dat de rest van het verhaal toch te makkelijk is ingevuld.
Kijk ‘m dus voor Afflecks rol, maar niet als je verwacht dat dit de beste film van het jaar is. En ook niet omdat je – bijvoorbeeld na het zien van het indrukwekkende The Last Dance (over Michael Jordans Chicago Bulls) – zin hebt in een vette basketbalfilm…