The Perks of Being a Wallflower (2012)
The Perks of Being a Wallflower gaat sowieso voor de “titel van ’t jaar”-trofee, maar daarnaast is het ook een mooi (autobiografisch?) coming of age-verhaal met ’n aantal thema’s die mij niet geheel onbekend zijn. De film toont ook iets wat ik zelf ooit “memory makes a moment peak” heb genoemd: het verhaal is ’n mooie herinnering aan een periode die toen misschien wel erg moeilijk, maar achteraf gezien geweldig was, en in elk geval een zeer nuttig en defining moment in het leven van de hoofdpersoon bleek. Dat degene die hier in 1999 ’n mooi boek over schreef nu dat boek herschreef tot scenario en zelf ook de regie op zich mocht nemen zorgt er tevens voor dat het eigenlijk niet uit maakt hoe autobiografisch ’t verhaal is, want het voelt in elk geval ontzettend authentiek aan…
Het verhaal
Charlie (Logan – 3:10 to Yuma – Lerman) is het muurbloempje uit de titel: een introverte, schuchtere jongen die aan z’n eerste dag highschool begint. Hij ontdekt al snel dat hij nergens bij hoort, totdat hij wordt opgenomen in het groepje misfits onder leiding van Patrick (Ezra – We Need to Talk About Kevin – Miller) en Sam (Emma – Harry Potter – Watson). Dat hij vrij snel knetterverliefd wordt op Sam is niet zo verwonderlijk, en dat deed me net als bv. Submarine denken aan m’n eerste echte verliefdheid, wat natuurlijk geen slecht gevoel is (zie memory makes a moment peak, dus wat maakt het uit of die verliefdheid goed uitpakte of niet…). Ook al is The Perks of Being a Wallflower veel meer American indie, waar Submarine rauwer en Brits is.
Charlie heeft nogal wat heftige dingen meegemaakt, waarvan het één wat sneller duidelijk wordt dan het andere, maar wat in elk geval kan verklaren waarom hij wat in zichzelf gekeerd is. Hoe meer hij z’n verleden ’n plek weet te geven, des te meer hij zich open durft te stellen, ook als kun je daar wel ’n kip-ei-discussie over voeren, want mogelijk is de openheid van Patrick en Sam wel de trigger voor Charlie om z’n problemen te verwerken. Een andere trigger wordt overigens gevormd door z’n leraar Engels (Paul Rudd), die ‘m stimuleert in z’n schrijven en ‘m alle ‘grote’ boeken laat lezen.
Classic?
Ja, zoals je ziet is het verhaal niet echt vernieuwend, en als ik geen optimist zou zijn, dan zou ik best cynisch kunnen gaan zeuren. Maar ik heb ooit gekozen voor optimisme, en in combinatie met de sterke herkenbaarheid die het verhaal opriep, verwacht ik dat velen zich in het verhaal mee willen laten voeren. En mocht dit autobiografisch zijn, dan heeft Chbosky van z’n leraar ooit ’n geweldig ‘voorspellend compliment’ gehad, dat volgens Roger Ebert mogelijk bewaarheid is. Ebert ‘vergelijkt’ Chbosky’s boek namelijk met met J.D. Salingers The Catcher in the Rye (dat ik nog altijd moet lezen). Of Chbosky’s boek uiteindelijk ook als classic gezien gaat worden zal de tijd ons moeten leren. Wat het boek én de film in elk geval wel aantonen, is dat om iets moois te maken je misschien wel ’n buitenbeentje moet zijn. Als alles je té makkelijk aan komt waaien en je dus nooit aan jezelf hoeft te twijfelen, dan zullen de meesten ook weinig neiging of zelfs noodzaak voelen om daar uit te breken via kunst…
Herkenbaarheid
Om de herkenbaarheid wat te vergroten speelt de film zich ook nog eens aan het prille begin van de jaren 90 af, toen ik ongeveer net zo oud was als de hoofdrolspelers in het verhaal. Al was ik nooit ’n muurbloempje/buitenbeentje, een depressie op jonge leeftijd is me niet onbekend, ondanks de onvoorwaardelijke liefde die ik, net als Charlie, van m’n ouders kreeg/voelde.
Niet dat de film overigens echt ‘zwaar’ is, want naast de geweldige muziek zit er ook erg veel humor in. Vooral van Dylan McDermott, die Charlie’s vader ontzettend grappig neerzet. Daarom wil ik The Perks of Being a Wallflower ook echt wel aanraden, zeker als je van films als Tadpole, Easy A, Juno, The Breakfast Club, Dead Poets Society en eerdergenoemde Submarine houdt. Maar ook om te zien hoe Ezra Miller zichzelf van ’n compleet andere kant laat zien dan in z’n vorige film, of hoe Emma Watson in één film haar suffe Harry Potter-imago van zich af weet te schudden.
Al zijn de echte ‘sterren’ van deze film Logan Lerman en Stephen Chobsky, if you ask me…
Machtige film! En helemaal niet moeilijk toegankelijk, alleen zou voor dit soort film een ’25 jaar en ouder’ categorie aan de kijkwijzer toegevoegd moeten worden. Ik snap dat jeugd hier bij wegloopt.
Als je echter school achter de rug hebt en je keuzes voor het leven gemaakt hebt is dit echt een zeldzaam goed feest van herkenning. Ik heb ‘m gekeken bij een vriend en mijn bedoeling was na de film naar huis te gaan. Uiteindelijk hebben we nog een dikke 2 uur na zitten lullen over onze eigen schooltijd en daarbij behorende levenslessen. met net als in deze film leuke en minder leuke dingen.
Ik spreek beroepsmatig minimaal 3 mensen per dag over deze film en de reacties zijn 95% van de tijd helemaal top. Praktisch iedereen 25+ zal van deze film genieten, en hoe meer je eigen schooltijd rond begin nineties ligt hoe beter je hem zult vinden. Dikke aanrader!
De Zien had m gisteren in de Sneak.Het is een wat moeilijk toegangkelijke film, de jeugd achter mij noemde het een (krachtterm)film en verlieten al snel de zaal.Gelukkig bleven er nog genoeg echte filmliefhebbers over die wel konden genieten van deze film.
De film kent diverse leuke momenten, zie het truth or dare spel maar blijft een serieuze ondertoon voeren.
Al de hele tijd komen er flashbacks naar zijn tante en zijn jeugd welke tegen het einde zijn weerslag vinden als de waarheid eruit komt.