Beasts of the Southern Wild (2012)

Beasts of the Southern Wild is ’n PRACHTIGE film die terecht al vele prijzen won, waaronder maar liefst vier prijzen op het afgelopen Cannes festival, waaronder de FIPRESCI Prize (prijs van de filmcritici) en de Camera d’Or (beste debuutfilm), maar ook de prijs voor beste cinematografie en de Grand Jury Prize op het Sundance festival. Ik verwacht dat de film eind februari bij de Oscars ook de aandacht gaat krijgen die hij verdient, voor ’n groot deel door de geweldige ontdekking die Quvenzhané Wallis heet, maar ik wil debuterend regisseur Benh Zeitlin, acteur Dwight Henry en cameraman Ben Richardson niets tekort doen.
En als ik de film ergens zou ‘moeten’ plaatsen, dan zou ik “Whale Rider meets Where the Wild Things Are meets Lovely by Surprise” typen, maar gelukkig hoef ik dat niet, want de film schittert door authenticiteit.

Het verhaal
De zesjarige Hushpuppy (Wallis) woont met haar vader Wink (Henry) in “The Bathtub“, een gebied net buiten de dijken (“levees“) van Louisiana die na orkaan Katrina zijn gebouwd om de stedelijke gebieden te beschermen tegen ’n nieuwe ramp. The Bathtub is ’n verzamelplaats voor vrijbuiters en de manier waarop Hushpuppy leeft zal menig pedagoog tot bloedens toe achter de oren doen krabben. Maar als je op zo’n rationele manier naar deze film gaat kijken, dan zit je vooral jezelf in de weg. Lukt het je om openminded mee te gaan op Hushpuppy’s ‘reis’, dan zul je waarschijnlijk net zo overdonderd raken als ik.

Beasts of the Southern Wild: de ontzettend ontwapenende Quvenzhané Wallis

Hushpuppy leeft als zesjarige natuurlijk nog heerlijk in haar eigen wereld, en die wordt ook prachtig in beeld gebracht. Ze leeft niet alleen in vrij dichte harmonie met de natuur en dieren om haar heen (zo luistert ze naar de hartslag van zo’n beetje elk dier dat op haar pad komt, zie foto hierboven), maar haar vader leert haar wel degelijk om te overleven in deze rauwe maar vrije wereld. Wink is namelijk ziek en voelt z’n einde naderen, en aangezien Hushpuppy’s moeder ooit “weggezwommen” is, hangt er ook altijd de ‘dreiging’ van onze rationele beschaving (en uit-huis-plaatsing) boven hun levensstijl. Hushpuppy maakt zich ook zorgen over ’n komende orkaan en het smelten van de ijskappen (waardoor grote prehistorische oerossen wel eens terug tot leven kunnen worden gewekt, al moet je die beesten natuurlijk metaforisch zien), en dat alles wordt in ’n mooi en fantasierijk verhaal gegoten. Andrew O’Hehir omschrijft de synopsis van de film geweldig als “the more I talk about it the more it starts to sound like a crackpot collaboration between Carl Jung, Terrence Malick, Terry Gilliam and Al Gore,” en ook al zal dat de reden zijn dat het publiek voor deze film misschien niet héél groot is, ik ben erg blij dat ik wel bij ‘dat publiek’ hoor…

Rijkelijk interpretabel
Beasts of the Southern Wild is ’n film waar je zoveel uit kunt halen als je wilt. Allereerst is het ’n magisch-realistisch sprookje over opgroeien in ’n harde maar vrije wereld, gezien door de ogen van de geweldige debuterende Quvenzhané (of “Nazie”, als je wilt) Wallis. Maar je kunt de film ook zien als metafoor voor de toekomst van de mensheid, of als ’n cynische sneer naar ‘the land of the free‘, waar je natuurlijk weer niet al té vrij mag zijn (zoals Hushpuppy, haar vader en de andere bewoners van The Bathtub nastreven).

Wat de film in elk geval zal doen, is de boeken in gaan als één van de meer opmerkelijke Amerikaanse films van de laatste jaren én als de film die Wallis haar eerste podium gaf. Ze was pas vijf toen ze auditie deed (ze zochten overigens ’n zes- tot negenjarige), en haar acteerprestatie is logischerwijs niet ongemerkt gebleven. Haar volgende film is er één van Steve – Shame – McQueen, waarin ze acteert naast net wat bekendere namen als Brad Pitt, Michael Fassbender, Paul Giamatti, Paul Dano, Scoot McNairy en Chiwetel Ejiofor…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2125435

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *