Prometheus (2012)
Okay, ik geef ’t meteen toe: ik vond Prometheus gruwelijk geweldig en al het wachten meer dan waard..!
Ook al geef ik graag toe dat alle eyecandy mij ook altijd iets té enthousiast kan maken (ik denk bv. aan The Dark Knight), ik heb nu ’t gevoel dat de film het ‘genre’ “classic” al verdient. En ’t wordt een grote uitdaging om niet uren door te blijven typen hieronder ;).
Over het verhaal zal ik weinig vertellen, want ik wist vooraf ook behoorlijk weinig. Ik hoorde dat er verwarring was of het nou wel of geen prequel voor regisseur Ridley Scotts eigen Alien was (hij zei zelf dat ze het halverwege ’t project loslieten, maar denk dat dat een bewuste move was), maar die verwarring is naderhand compleet weg. Durf ik nu al te stellen dat Prometheus qua kwaliteit misschien wel een combinatie van Alien en Aliens is? Een combinatie, waarin de nieuwste digitale technieken ook nog eens volledig functioneel, en niet enkel vanuit effectbejag zijn ingezet…
Uitdagend
Zowel Alien als Aliens daagden mij intellectueel en qua ‘scenario-puzzel-drang’ geweldig uit, en dat gebeurt hier weer. De film roept zoveel vragen op, waarop lang niet alle antwoorden worden gegeven (alhoewel ik verwacht dat Scott wel degelijk vrijwel alles naadloos weet uit te leggen, waarschijnlijk in een 3-disc ‘special edition’ van de Blu-ray, over een jaar of vijf…), maar waarvan ik wel voel dat die in de gecreëerde filmrealiteit allemaal een logisch antwoord kúnnen krijgen. En misschien schuilt daar wel de grootste kracht van de film, wat tevens een valkuil kan zijn voor de beleving van mensen die overal antwoorden op willen: het koste wat kost antwoorden ‘nodig hebben’ zal niet alleen je beleving van Prometheus kunnen verknallen, maar lijkt ook één van de mooie thema’s in de film…
De grote vragen
Eén van Scotts karakters zegt aan het begin van de film, als hij gevraagd wordt naar z’n geloof: “This is what I chose to believe, you may choose what you believe“. Hiermee maakt Scott niet alleen de eeuwige strijd die sommige mensen tegen religies voeren ‘obsoleet’, of relativeert hij de motivatie voor zo’n strijd in elk geval vrijwel weg, maar daarnaast toont hij dat deze prequel van Alien qua diepgang wel degelijk dezelfde potentie lijkt te hebben. Leuk hoe ik na afloop ineens besefte dat één van de mogelijke antwoorden op de grote vragen, die ook in de film gesteld worden, het antwoord van de protagonist (Noomi – Millennium 1 – Rapace) is. En in dat antwoord zal vrijwel ieder mens onbewust gewoon meegaan. Maar in het ‘groter geheel’ gezien is dit slechts één van de mogelijke antwoorden; misschien is een ander antwoord wel logischer in de realiteit van deze film. En dat Scott zich ook op dát vlak begeeft: geweldig!
Toch wat lichte kritiek?
Zoals ik al zei: de visual effects zijn fenomenaal. Ik neem aan dat deze Oscar al binnen is en kan me niet voorstellen dat we over 20 of 30 jaar hetzelfde denken als wat je nu bij de visual fx van Alien denkt, dat het er af en toe namelijk nogal schattig ouderwets uit ziet. Aan de andere kant: in 1979 waren ze waarschijnlijk net zo onder de indruk van die effecten en production design…
Een verschil met die originele classics is wel dat de duisternis grotendeels is losgelaten. De eerste vijf minuten van de film tonen niet alleen meer natuur en buitenopnames dan alle vier Alien-films samen, de gebruikte shots zullen zelfs Peter Jackson jaloers maken (IJsland lijkt Nieuw-Zeeland te overtreffen qua natuurschoon). Door de voortschrijdende digitale technieken is het natuurlijk ook mogelijk om alles nu ‘open en bloot’ te laten zien. Ook al is dat een beetje tricky: een groot deel van de sfeer van de eerste films schuilde juist in die donkere gaten en hoekjes. Ook de muziek is een stuk bombastischer (meer ‘score’ dan creepy sound design), wat in de handen van een ‘mindere’ regisseur een kritiekpunt zou zijn geworden, maar ik vond ’t hier wel werken…
Acteerwerk
Over de acteurs ben ik ook uitermate tevreden. Noomi Rapace draagt de film schijnbaar moeiteloos, waarbij ik bij haar man – Dr. Holloway (Logan Marshall-Green) – nogal vaak dacht dat hij de broer van Tom Hardy was. Charlize Theron relativeert in haar rol van Weyland Corporation-baas het begrip ‘verborgen agenda’ erg goed, terwijl Michael Fassbender perfect past in z’n rol als de androïde David, die hij zelf modelleert naar Peter O’Toole’s rol in Lawrence of Arabia, wat waarschijnlijk nóg wel een extra mogelijke laag oplevert. Davids andere ‘agenda’ toont dat Prometheus genoeg conflicterende motivaties bevat, wat ook weer extra spanning creëert, omdat onze protagonist minder weet dan bv. deze David. Bij Guy Pearce’ rol dacht ik de schrijvers ook wat te slim af te zijn, maar nu ga ik iets typen dat ik nooit (graag) toegeef: het waren niet zozeer de schrijvers, maar de marketingmannen die me te slim af waren. Maar dat creëerde voor mij wel weer een extra mate van betrokkenheid.
En zag ik nou de grotschilderingen uit die geweldige documentaire van Werner Herzog – Cave of Forgotten Dreams – voorbijkomen?
Eén groot feest
Yes, naast het puzzelen van hoe het nou precies allemaal zit t.o.v. de eerdere Alien-films, wat voor de geeks al een groot feest is (ik zag alle vier Alien-films dus nog geen week geleden in een marathon, en zag Prometheus met dezelfde mensen, dus wij waren nog wel een paar biertjes zoet naderhand), roept de film ook genoeg grotere vragen op, waarover ’t ook geweldig napraten en filosoferen is. Daarbij gebeurde er iets dat mij niet vaak is overkomen: ik kan niet wachten op het volgende deel..!
En als het verhaal jou niet zo grijpt als dat ik gegrepen werd, dan kun je dit ook als iets negatiefs zien natuurlijk, maar in mijn geval is het een enorm compliment, waarmee ik m’n recensie graag afsluit…
respect man,knap gezegd,,zinnen die opgenomen zijn met een bandje
en dan klakkeloos neergeschreven zijn zonder enige vorm dan,,
meneertje met zen anti ik vorm schrijf kribbel krabbel
en kom op uw website efkes zeggen hoe het wel zou moette,
ni aantrekken jom,ik geniet elke dag van uw recensies
eerlijk en duidelijk, die zogenaamde vakmannen met hunne bullshit
van ne simpele boerekloot. grtjes peter!
Je persoonlijke stijl is zeker toe te juichen. Daarmee onderscheid je je ook van de rest. Wat ik wilde aangeven is dat je bijdragen niet recensie genoeg zijn, maar ook weer niet echt blogartikelen. Daardoor mist het vorm en lijken het gedachten die rechtstreeks op papier zijn gezet. Dat is een stijl waar je van houdt of niet, maar ik zou je willen aanraden je wat meer op de schrijftechniek te richten. Nu lijken het zinnen opgenomen op een bandje die letterlijk zijn uitgeschreven.
Ik hoop dat je deze kritiek als opbouwend zult beschouwen.
En het is trouwens een misvatting dat een recensent zich aan allerlei regels moet houden. We hebben enorm veel vrijheid (al is de ik-vorm uit den boze; een recensie is bij voorbaat al een mening van de schrijver).
Alex, heeft u destijds Quentin Tarantino ook gemaild dat ie pulp fiction chronologisch moet vertellen? of Lars von Trier dat ie z’n sets beter moet belichten? Of David Lynch dat ie z’n verhalen beter uit moet leggen? De beste films druisen vaak duidelijk tegen alle regels van Hollywood in.
Ik kom hier juist omdat deze recensies zoveel lekkerder lezen en eerlijker zijn als al die andere zogenaamde ‘vakmannen’ recensies.
Volgens mij is filmofiel boven recensent vooral filmkijker/liefhebber, en ik hecht als mede filmkijker/liefhebber dan ook veel meer waarde aan zijn mening.
Het staat u vrij, maar ik vind het een beetje respectloos om iemand op zijn eigen site te komen vertellen wat hij wel en niet mag/moet. Mogelijk neemt u uw vak te serieus. ;)
Ik snap dat je vrij klakkeloos je gedachten hier op schrift wil zetten, maar een schrijfcursusje is geen overbodige luxe. Je stukjes lezen alsof je spreektaal letterlijk hebt opgeschreven. De ik-vorm is sowieso uit den boze in recensies. Als het een blog betreft moet je ook een andere vorm hanteren, want een hybride van recensie en blog ziet er echt anders uit.
Ik weet waar ik over praat want ben zelf recensent van beroep :)
Hoi Alex,
Bedankt voor je tips, maar ik ben geen recensent van beroep, dus ik hoef me niet zo aan regels te houden ;). Ik kan dat wel gaan doen, maar dan worden m’n recensies een stuk ‘inwisselbaarder’ met andere. Ik hoop dat ’t persoonlijke ’t juist aantrekkelijker maakt, voor een bepaalde doelgroep.
Het ‘gevaarlijke’ aan recensies (en recensenten) vind ik vaak juist dat er afstandelijk wordt gedaan, alsof een recensie een wetenschappelijk of theoretisch stuk zou moeten zijn, gespeend van de persoonlijke beleving van de recensent of voorbijgaand aan de ‘magie’ van film. Mij gaat het meer om mensen te ‘raken’ met mijn beleving van een film, niet om het volgen van regels die mij beperken als schrijver. Maar ik geef ’t wel eens toe hoor, als ’t mij ook opvalt dat het teveel neigt naar een ‘belevingservaring’ dan naar een tekst waar mensen iets concreets aan hebben.
Niet dat ik me niets aantrek van je tips hoor, maar m’n recensies begonnen ooit letterlijk als iets zeer persoonlijks, en vanwege m’n werk bij ’n videotheek ontdekte ik dat (veel) mensen ’t juist vaak leuker vinden als ze iets persoonlijks horen.
haha ja ik vind Logan Marshall-Green ook echt een deadringer van Tom Hardy (vice versa)! Dacht tijdens de film het zelfde :D
Film was erg sterk! Echt een bioscoopervaring.