À bout portant (a.k.a. Point Blank – 2010)
Na twee zeer rustige en spiritueel diepzinnige films was het helemaal niet erg om een keer een lekkere simpele actiethriller te zien. Waar ik vooraf nog wat huiverig was omdat ik iemand hoorde zeggen dat ie “net zo vet was als Taken” (die ik dus vooral irritant vond), daar was het inderdaad gewoon een makkelijk tussendoortje. Ik heb wel wat kritiek, maar eigenlijk was ie best spannend en riep de film ook wel aardige wraakgevoelens op…
Samuel is bijna volwaardig verpleegkundige in een ziekenhuis en z’n vriendin staat op het punt te bevallen van hun eerste kindje. Dan wordt er echter een onbekende man in ’t ziekenhuis binnengebracht (waarvan wij al weten dat ie lichtelijk crimineel is), en voordat hij het weet raakt Samuel verwikkeld in een vies zaakje. Z’n vriendin wordt ontvoerd, en hij moet ervoor zorgen dat de gewonde het ziekenhuis kan verlaten voordat de politie erachter komt wie hij is. Zo gezegd, maar natuurlijk niet zo gedaan, maar uiteindelijk lukt het wel. Maar dan ontspint zich een spannend kat en muis-spel met diverse partijen, waaronder good cops en bad cops.
Natuurlijk is het wat verrassend te zien hoe een verpleegkundige nogal atletisch is en niet vies is van pistolen, maar voor de rest kon ik wel lekker meegaan in ’t verhaal. Okay, de bad cops zijn ook nog eens sadistisch, wat hun karakters ongeloofwaardiger maakt, maar dat is natuurlijk gedaan om Samuels motivatie nog wat groter te maken. Maar verder weten de filmmakers ook dat ze niet de beste film van ’t jaar maken, en daardoor vliegen ze ook nergens uit de bocht. Er zaten namelijk wel wat elementen in die de film ‘grootser’ hadden kunnen maken als daar meer op gefocust was, maar dat grootser willen maken is ook vaak een reden dat mindere filmmakers irritante films afleveren…
Maar hier dus niet. Gewoon ’n makkelijk en snel tussendoortje. Opvallend dat Paul Haggis’ The Next Three Days een remake is van ’n eerdere film van regisseur Cavayé. En ik vind Elena Anaya (hier als zwangere vriendin) ook nooit erg om in ’n film te zien…
Toen ik ‘m bij de videotheek terugbracht zei ik echter ook eerlijk dat als ie halverwege vast was gelopen, dat ik dan ook zeker niet huilend naar bed was gegaan. En aan de andere kant: de film heeft me ook alle 84 minuten lang vermaakt…
Een film waarbij je niet na moet denken want dan gaat ’t mis, maar gelukkig zit er zoveel vaart in dat je daar ook niet echt de tijd voor krijgt. Sinds Lola niet meer zoveel mensen zien rennen in een film ;)
Ik sluit me aan bij vermakelijk tussendoortje.
Een aanrader inderdaad als ’tussendoortje’. Werkelijk geen seconde verveeld en de film gaat behoorlijk snel. Prima vermaak.
Ik zal hem eens gaan bekijken, thx!!!