Tamara Drewe (2010)
Stephen Frears maakte eerder films als Dangerous Liaisons, The Grifters, High Fidelity en The Queen, to name a few, en nu komt ie met het schijnbare niemendalletje Tamara Drewe. Toen ik de poster/DVD-hoes (zie hiernaast/-onder) zag dacht ik nog: “Sow, die hoes ziet er cheap uit, ondanks de fijne Gemma Arterton”, maar toen ik ‘m vrijdagavond aardig vermoeid keek was ik aangenaam verrast.
Tamara Drewe gaat over een vrouw (Tamara dus) die als succesvol columniste teruggaat naar haar geboortedorp. Vroeger viel echter alleen haar grote neus op, maar die heeft ze erg goed weg laten halen, if you ask me. Daarnaast draagt ze nogal wat Daisy Duke-achtige korte broekjes, dus op IMDb gaat vrijwel de helft van de discussies over haar billen. Een beetje kinderachtig, maar het maakt de indruk die Tamara bij zo’n beetje alle mannen in het dorp achterlaat wel beter ‘invoelbaar’.
Het dorp herbergt een soort van ‘schrijversretraite-huis’, waar nogal wat writer’s blocks verdwijnen. Waarschijnlijk door de rust die in het dorpje hangt (of in elk geval hing, voordat Tamara terugkwam), de cakejes die de vrouw des huizes bakt, of wat dan ook. De aanwezigheid van deze schrijvers zorgt natuurlijk voor wat extra ‘kleur’ in het dorp. Maar inderdaad: die kleur verbleekt bij de komst van Tamara.
Natuurlijk duiken alle mannen direct op haar. Zowel de overspelige man-des-schrijversretraite-huizes, een rocker die effe ’n break wil houden, en uiteindelijk natuurlijk ook Andy, die Tamara al leuk vond toen ze nog zo’n grote neus had.
Haha, als ik het zo kort opschrijf, lijkt het wel het verhaal uit zo’n slechte pocketroman. En toch maakt Stephen Frears een fijne film van dit gegeven. Niet dat de dialogen zo geweldig zijn (met betere dialogen had het Woody Allen-achtig kunnen zijn), maar de acteurs leveren een voldoende prestatie, het verhaal loopt lekker snel door en uiteindelijk krijgt iedereen wat hij/zij verdient. De show wordt echter gestolen door twee tienermeisjes die zich kapotvervelen en zich daarom maar binnenwurmen in zo’n beetje alle levens. En ook al doen ze dat stiekem, hun actie bepaalt uiteindelijk wel hoe de film af gaat lopen.
Ja, gewoon een fijn tussendoortje.