Just Go with It (2011)
Serieus: ik heb twee keer getracht in slaap te vallen tijdens deze film. De enige reden dat het me niet lukte was dat er een paar erg leuke grappen in de film zitten, waardoor de overige sneak-bezoekers me ‘wakker lachten’. Want zonder dat ik iets over de film vertel weet jij al hoe deze af gaat lopen… Misschien is dit wel de 100%-tegenpool van het geweldige Blue Valentine. Met andere woorden: onrealistisch, gruwelijk voorspelbaar, nog oppervlakkiger dan New Kids Turbo en ook behoorlijk slecht geacteerd…
Adam Sandler werd ooit voor ’t altaar voor lul gezet omdat ie zo’n lelijke dikke neus had, pakt z’n leven op en wordt plastisch chirurg (snap je, vanwege z’n neus..!), heeft een mooie volwassen assistente in Jennifer Aniston, misbruikt z’n toch nog gekochte trouwring om DOMME vrouwen aan de haak te slaan, maar komt dan voor ’t blok te staan als ie schijnbaar in één scheet wél weer verliefd durft te worden. Dat hij dat wordt op Brooklyn – mrs. Andy Roddick (met cameo) – Decker, is misschien niet zo verwonderlijk. Maar oh oh, dan vind ze de per ongeluk verborgen ring..!
Net zoals Dinner for Schmucks is Just Go with It gebaseerd op ‘iets Frans’ (Schmucks op een film, deze op een toneelstuk), maar ook op Cactus Flower uit 1969 (met Walter Matthau en Ingrid Bergman). Ik weet nu al dat die film sowieso veel beter is (dat móet wel), maar net als bij Schmucks zie je ook hier dat er wel potentie in het verhaal zat, maar dat ‘Hollywood’ deze potentie óf niet snapte, óf dat ze zo op safe wilden spelen dat alle scherpte eruit is gehaald.
Nee, ondanks een paar goede grappen overheerste de irritatie over het o zo voorspelbare verhaal. En dát ondanks de aanwezigheid van Kevin Nealon en Rachel Dratch als hilarische plastische chirurgie-slachtoffers, Nicole Kidman (!!!) als voormalig ‘nemesis’ van Anistons karakter, Dave Matthews als haar iMan, het kindsterretje Bailee – Brothers – Madison en regisseur Dennis Dugan, die mij wel deed lachen met een paar van z’n eerdere films. Want ja: ik heb wél genoten van Happy Gilmore, Big Daddy en heb me zelfs niet geërgerd aan You Don’t Mess with The Zohan. Ik zeik deze film dus niet af omdat ik alleen van de ‘betere film’ zou houden, maar omdat deze gewoon slecht gemaakt is. En had ik al gezegd hoe voorspelbaar ie is..?