Un Prophète (2009)
Het is vrij moeilijk om Un Prophète te kijken zónder torenhoge verwachtingen. Zeker als je ‘m bij de Plaza kijkt. Op de site staat een quote uit de Volkskrant: “De beste film van de laatste 10 jaar“, en de usher bij Plaza vertelde vooraf doodleuk dat de film hem wat deed denken aan The Godfather.
Gelukkig was de film totaal anders dan ik vooraf dacht, en had deze film géén last van de hoge verwachtingen. En dat zegt uit mijn vingers sowieso al iets. Het is natuurlijk niet de beste film van de laatste 10 jaar, maar wel ’n geweldige. En ik denk dat ie wel wat breder gezien (en gewaardeerd) kan worden dan enkel door ’n Plaza-/arthouse-publiek.
De film heeft een aantal zeer sterke punten. Allereerst is daar Tahar Rahim, in één van de sterkste debuten die ik me kan herinneren. Hij is inmiddels ook al gecast door Kevin – The Last King of Scotland – Macdonald voor The Eagle of the Ninth.
Rahim speelt Malik, een 19-jarige jongen die zes jaar moet zitten. En waar hij als schuchter en onzeker manneke binnenkomt, daar ontpopt de film zich tot een fantastisch subtiel ‘coming-of-age’-verhaal, wat me niet echt losliet na het verlaten van de zaal.
Un Prophète is zeer terecht genomineerd voor een Oscar voor Beste Buitenlandse Film, en als Das Weisse Band tóch wint, dan zou die Oostenrijkse film dus eigenlijk voor Best Picture genomineerd moeten zijn. Want Un Prophète is al zeker beter dan films als Inglorious Basterds en Up in the Air, ook al kun en moet je films natuurlijk helemaal niet op die manier vergelijken…
Vanuit m’n ervaring bij de videotheek durf ik wel te stellen dat Un Prophète voor een breed publiek geschikt is. Het is allereerst een geweldige gevangenisfilm, wat zeker ook een actie- en ‘gangster’-publiek zal aanspreken. Maar daarnaast is het zo’n goede film dat ook arthouse-liefhebbers makkelijk aan hun trekken komen. Vandaar natuurlijk ook de vertoning in de Plaza. Maar eigenlijk had ik deze film graag in de Pathé gedraaid zien worden, al was het maar om meer mensen naar zo’n goede film te kunnen sturen.
Okay, niet echt een diepgaande recensie, maar ik wil niet teveel verklappen van wat er gebeurt én ben toch nog altijd huiverig voor het wekken van verwachtingen. Ook al is de film zo authentiek dat ook mijn torenhoge verwachtingen nergens en nooit negatief werkten op mijn beleving…