Chi bi (a.k.a. Red Cliff – 2008)
Iedereen in Nederland zal deze film kennen als Red Cliff, als je ‘m überhaupt al kent. Het is John Woo’s return-to-his-roots na een Face Off/Mission Impossible 2-rush in Hollywood. En ik ben blij dat ie terug is, ook al is Red Cliff niet zo indrukwekkend als ik gehoopt had…
Red Cliff vertelt over een historische veldslag in het jaar 208. In China (en de rest van Azië) is deze film als vijf-uur-durend epos uitgebracht, maar in het Westen zal men gedacht hebben meer geld te kunnen verdienen door de film terug te laten knippen tot een ruime twee uur en drie kwartier. Maar misschien is dát ook wel de reden dat ik deze film niet echt beter vond dan bijvoorbeeld Jet Li’s Warlords…
Natuurlijk ziet deze duurste-Aziatische-productie-ooit er geweldig uit. Meer dan 2000 acteurs en figuranten rennen over het scherm, honderden (digitale) boten varen over je Jangtse-rivier, en ga zo maar door. Ook zijn John Woo’s witte duiven en waaiende gewaden in slo-mo natuurlijk ook weer van de partij. Daarnaast is het een mooi verhaal over “the art of war”, maar zoals ik al zei: ik ben bang dat het korter knippen van deze film de grootste kracht uit de film heeft gehaald.
Zo vond ik het opmerkelijk dat tegenstander Cao Cao schijnbaar binnen een paar dagen een heel kamp wist te bouwen, met kastelen, flinke omheiningen, uitkijktorens, havens, etc. En ik vond het bijvoorbeeld ook jammer dat het ‘heidens’ gebruiken van de natuur als je hulp in de strijd niet uitgebreider uitgewerkt werd. Dus mijn “drang naar meer” was wel aanwezig…
Okay, ik stop. Ik weet nu al dat ik de lange versie had moeten kijken, maar die is hier niet te huur. Mogelijk dat al m’n kritiek dan wel zou verdwijnen als sneeuw op een fornuis. Maar aan de andere kant: ik weet ook wel zeker dat Red Cliff nooit zo’n goede film zal zijn geweest als bijvoorbeeld Crouching Tiger, Hidden Dragon of Hero was…