State of Play (2009)
Dat State of Play mede geschreven is door Tony Gilroy, schrijver en regisseur van Duplicity en vooral Michael Clayton, maakt de film waarschijnlijk een stuk beklemmender en geloofwaardiger. Want op een gegeven moment dacht ik wel heel even aan Michael Clayton. Maar toch ook aan All the President’s Men en de betere Grisham-verfilmingen. Dat de film gebaseerd is op een zes-uur-durende BBC-serie, dat heeft eigenlijk maar één groot nadeel. En dat is jammer, want door die laatste ontwikkeling zijn er volgens mij wat fouten in het verhaal geslopen…
Soms zul je je als maker afvragen: ga ik voor die extra stap om het nóg spannender te maken, en zet ik daarmee de geloofwaardigheid van de hele film op het spel, of laat ik het hierbij en lever ik een zeer intrigerende thriller af, waarvan de premisse niet in één zin samen te vatten is.
Shit, ik wil dit hier wel uitleggen, maar aangezien deze film in de sneak was en niemand van jullie ‘m dus al gezien kan/zal hebben, laat ik dat toch maar achterwege. Het enige dat ik nog kwijt wil, is dat volgens mij de maker de eerste mogelijkheid heeft gekozen, waardoor het verhaal volgens mij ineens niet meer helemaal klopte. En zoals ik al zei: uiteindelijk was dat jammer.
Maar: de meeste mensen zullen misschien helemaal niet zo ‘op de letter’ de film terughalen en de logica in het scenario analyseren. En bij sommige films moet je dat ook zeker niet doen, maar State of Play is zo’n film waarbij je dat graag zult doen. Doordat het gebaseerd is op een veel langere BBC-serie bevat de film een groot aantal verhaallijnen, waarbij het leuk puzzelen is. En nu kan het zijn dat ík ergens een puzzelstukje verkeerd heb gelegd, maar ik denk dat er dus uiteindelijk toch iets is gebeurd wat de puzzel eigenlijk ‘opkloppend’ maakte.
Neemt overigens helemaal niet weg dat ik de film best wel goed vond hoor. Er zitten een paar scènes in die ik goed beklemmend spannend vond. Daarnaast speelt Russell Crowe goed een doorgewinterde journalist (misschien maar goed dat Brad Pitt deze rol aan zich voorbij heeft laten gaan), vergezeld door de altijd fijne Rachel McAdams (voor de meiden: zij zit ook in The Notebook ;)). Dat schoonheid helemaal niet verloren hoeft te gaan naarmate de jaren verstrijken toont Helen Mirren wederom. Daarnaast is ze erg geloofwaardig als hoofdredacteur van de krant waar bovenstaande acteurs voor werken. En dan is er nog Ben Affleck die een congreslid speelt; een rol waar hij eigenlijk nog wat te jong voor lijkt, maar ik moet ook wel weer zeggen: ik denk dat Ben Afflecks grootste jaren als acteur nog moeten komen. Als jong manneke was hij misschien te eenzijdig, maar ik denk dat hij over een jaar of vijftien juist een goede ‘presence’ zal hebben. Of misschien lul ik ook maar wat ;).
De film gaat over een congreslid die een grote ‘government contractor’ wil ontmantelen. Dit “PointCorp” zal echt wel gemodelleerd zijn op Blackwater en/of Halliburton, en het goed onderbouwde verhaal lijkt zoveel ‘echt-aandoende’ feiten te bevatten dat de film alleen op dat vlak al intrigerend genoeg is. Eerder was dit één van de grotere thema’s in seizoen 7 van 24, en voor de geïnteresseerden: download de documentaire Why We Fight maar eens. Ja, je leest het goed: ik raad je aan iets te downloaden…
State of Play is zeker een film waar je nog over na zult praten en/of langer na zult denken. Daarnaast is het echter ook gewoon een spannende film, die ook als puur vermaak voldoende biedt. Dus ondanks dat ene ding wat het scenario mogelijk onderuit haalt, wil ik ‘m zeker aanraden.
Oh ja: de film is gemaakt door Kevin Macdonald, die eerder The Last King of Scotland maakte…