Niet om jouw verwachtingen omhoog te knallen, maar ik was aangenaam verrast door hoe makkelijk ik mee ging in het verhaal van The Fantastic Four: First Steps. De reden is dat het gevaar in de film komt van iets dat ‘boven’/buiten ons staat, en de film gaf me genoeg ruimte om m’n eigen filosofische ‘quatsch’ daarop te kunnen projecteren. En dat intrigeerde dus behoorlijk. Ergens ietwat vergelijkbaar met hoe ik ook met Thanos’ motivaties mee…
Yes, ergens voelt de Planet of the Apes-franchise die is opgetuigd sinds Rise of the Planet of the Apes (uit 2011) nu al wat ‘klassiek’ aan. Terwijl er in m’n hoofd wel een steeds grotere ‘wrijving’ ontstaat inzake hoe de tijdlijn van deze franchise ‘klopt’ met de opzet van het 1968-origineel met Charlton Heston. Maar dat is puur wat onbelangrijke ‘puzzelwrijving’, to be honest. Wat mij vooral opviel, was hoe een groepje nogal luidruchtige jonge…
Na dertien jaar ‘wachten’ is er dan eindelijk een vervolg op Avatar, een film die ik vooral spiritueel interessant vond, en waarbij de 3D-optie mij meer in de weg zat dan dat ’t voor mij opleverde. Nu zou het veel te simpel zijn om te zeggen dat dit bij Avatar: The Way of Water 180 graden omgedraaid is (ik merkte deze keer amper dat ik een 3D-bril op had :)), maar het spiritueel interessante lijkt…