Jurassic World: Rebirth (2025)
Best opvallend, als karakters in de film bijna letterlijk verwoorden wat hun vertolkers (Scarlett Johansson, Mahershala Ali en Ed Skrien) volgens mij ook als motivatie zagen voor hun deelname: de dikke paycheck. En dat is niet het enige overeenkomst tussen de realiteit in de film en die in real life, want waar het publiek in de film z’n interesse in dinosauriërs nogal verloren blijkt, pogen ze met deze Rebirth ook de tanende interesse in deze ooit zo indrukwekkende franchise nieuw leven in te blazen…
Maar helaas, ik vond dit helemaal geen succesvolle wedergeboorte, maar eerder een nogal overduidelijk formulematige nageboorte. Of, als ik m’n cynisme wat beteugel: een op prachtige locaties geschoten wedergeboorte van nog meer onnodige, commerciële sillyness, if you ask me…
Het verhaal
Het is ruim 30 jaar sinds Dr. Hammond de hele wereld versteld deed staan met z’n wetenschappelijke doorbraak op Isla Nubar. Nu zijn er sindsdien tal van kunstmatige ingrepen geweest om nog meer locaties te creëren, en deze inmiddels zevende film in de franchise start met wederom zo’n ingreep. 17 Jaar geleden hebben ze namelijk op een ongenaamd eiland getracht dinosauriërs te mixen, omdat het publiek toen schijnbaar ook al genoeg had van die simpele T-Rexen en Brontosaurussen. Voor méér variatie werd daar dus onder andere een zogenaamde D-Rex gecreëerd, maar zoals we in de openingsscène al zien: één laconieke technicus die z’n Snickers-verpakking op de grond gooit kan zo’n heel lab doen mislukken…
‘Terug’ in het heden zien we hoe ene Martin Krebs (Rupert – Hitman, Companion – Friend) voor big pharma de schijnbaar uitzonderlijk goede huurling Zora Bennett (Johansson) verleidt met eerdergenoemde paycheck. Hij biedt haar namelijk de uitdaging om op dat eerdergenoemde en ongenaamde eiland bloed-/DNA-monsters te gaan afnemen van de drie grootste nog levende dinosauriërs (‘gelukkig’ blijken de dinosauriërs enkel nog in een klein gebied rondom de evenaar te kunnen overleven). Maar daarvoor moet ze wel een team samenstellen, en daar komen Ali, Skrien c.s. om de hoek kijken. Om dat team compleet te maken hebben ze echter ook Bridgerton (tv)-acteur Jonathan Bailey nodig, die als dr. Henry Loomis niet alleen voor de nodige wetenschap moet zorgen, maar ook veelvuldig voor wat lastig te definiëren glimlachen bij Zora…
En dan is er natuurlijk ook nog de (verplichte) andere verhaallijn van onbedoeld in het verhaal meegesleurde good guys, in de vorm van een vader (Manuel – Widows, The Lincoln Lawyer (tv) – Garcia-Rulfo) die z’n dochters Teresa (Luna – Manifest (tv), Fresh Off the Boat (tv) – Blaise) en Isabella (Audrina Miranda) en Teresa’s vriendje Xavier (David Iacono) mee wilde nemen op een oversteek van Barbados naar Kaapstad, maar onderweg één van die drie gigantische prehistorische dieren tegenkwam.
Kunstgrepen galore…
Ja, de film is overduidelijk als franchise-onderdeel geschreven, waarbij ik zelfs de gedachte voorbij voelde komen, dat ze mogelijk ChatGPT wel hebben gevraagd om de standaard-structuur van JP-films te analyseren. Waarbij de makers waarschijnlijk ook een paar hooks meekregen van de studio, waarop in toekomstige onderdelen potentieel ingegaan moest kunnen worden? Zoals bijvoorbeeld het al dan niet bedoeld kruisen van soorten, wat best interessant kán zijn, maar hier totaal niet uitgewerkt wordt. Zodat Jeff Goldblums meest interessante zin uit het origineel – “Nature will find a way!” – dus wel terug líjkt te komen, maar waar verder dus nogal teleurstellend mee omgegaan wordt. Maar ergens kreeg ik bij Rebirth hetzelfde gevoel als waarom ik Harry Potter-films ineens niet meer interessant vond: door ‘ineens’ iets te verzinnen dat zo groots is (zoals in volgens mij de derde HP-film Harry ineens iets kon waarmee hij problemen uit eerdere films achteraf gezien in één keer had kunnen oplossen), ondermijn je volledig de al best lastig te creëren willing suspension of disbelief. Door die mutaties zijn de toekomstige mogelijkheden qua ‘dino-inzet’ namelijk éindeloos geworden. Maar daarmee halen ze ook vrijwel alle kracht weg bij Dr. Hammonds originele ontdekking/idee…
En ja, hebzucht is wederom het grote kwaad. Iets waar ik het hartgrondig mee eens ben, maar wat inmiddels zoveel gebruikt wordt dat het wat ‘leger’ begint aan te voelen.
Cast & crew
Daarnaast zijn de flirts tussen Scarlett en de dokter nogal ‘lastig’ te interpreteren. Het lijkt ook beetje alsof de editor de film wat vernacheld heeft, want zo komen er behoorlijk wat scènes niet zo goed over als wat overduidelijk de bedoeling was. Maar ik vrees dat de makers er iets te makkelijk vanuit gingen dat iedereen Jonathan Bailey (die de dokter speelt) ook kent. Ik wist totaal niet wie hij was, waardoor ik me direct afvroeg: “Die zit toch totaal niet in Scarletts league?” Als je wél weet dat hij in Bridgerton (tv) zit, dan ‘kende’ jij vooraf dus wel die context, die in mijn ogen vooral op deze wijze wordt ingezet als de reden om de film te maken niet echt authentiek is (maar commercieel). Want ben je écht filmmaker, dan weet je dat elk karakter een geloofwaardige ‘setting’ nodig heeft ín de film (zodat ze 100% losstaand gezien kan worden). Dat je niet hoeft te denken “Dat is toch die acteur uit […], dus dan ben ik sowieso al direct vóór hem‘” Dit maakt het soms juist lastig om bekende acteurs in te zetten. Maar maak ik hierboven niet zelf een omgekeerd-vergelijkbare fout door Scarletts real life-imago op het filmverhaal te projecteren..? Zo zie je maar: fouten maken we mogelijk allemaal wel ;).
Okay, genoeg chinwag-gedrag, want op een positieve noot vond ik het gaaf om Mahershala Ali eens in een actierol te zien, waarin hij verrassend positief past. En waarom ik de “Ed Skrien had niet zoveel skrientime”-grap wil maken, dat vraag ik me inmiddels wel wat af…
Regisseur Gareth Edwards is nogal een aparte eend in de spreekwoordelijke bijt. Ik vind z’n doorbraakfilm nog altijd z’n beste, maar mogelijk komt dat wel puur doordat Monsters juist veel dingen open laat. Iets dat de grote studiobazen in Hollywood, die hem na die Scoot McNairy-film mogelijk allemaal vast wilden leggen, juist een broertje dood aan hebben. Vandaar dat ze hem daarna eerst Godzilla lieten remaken, waarna hij met Rogue One een behoorlijk succesvolle Star Wars–galaxy-film maakte. Daarna lijkt hij z’n hand ietwat overspeeld te hebben met het nogal thematisch én productietechnisch ambitieuze maar uiteindelijk ook weer tegenvallende The Creator. Het ontbreekt hem dus ook niet aan interessante ideeën (vooral Monsters en The Creator waren op dat vlak meer dan bovengemiddeld interessant), maar maakt dat de teleurstelling bij deze zevende Jurassic-film dan nog ietwat groter..?
Final credits
Weet je: de film is natuurlijk wel vermakelijk, en de Thailand-locaties ook echt prachtig. Maar helaas weet je al vrij snel hoe het verhaal zich zal ontspinnen, en verrast de film eigenlijk alleen met de snelheid en soms de manieren waarop sommige karakters het witte doek weer volledig opgevreten of uit elkaar gereten verlaten. Daarnaast zijn de gemuteerde dinosauriërs vooral lelijk, wat de gedachte – dat ze er zo nog wel 1000 kunnen verzinnen – aan het onvermijdelijke vervolg van deze franchise alleen maar onaantrekkelijker maakt.
Nee, mogelijk ving ik het wel ’t beste in m’n eerste aantekening direct na afloop: “formule van hier tot Isla Nubar; beetje zoals het publiek in de film z’n interesse voor dinosauriërs is verloren, is dat al even geleden gebeurd met mijn interesse in deze franchise; jammer”...