Bring Her Back (2025)
Om direct met de deur in huis te vallen: Bring Her Back is lang niet zo’n enge horror als de trailer doet vermoeden (wat dat irritante groepje jongvolwassen mannen voor ons kán verklaren), maar als horrorthriller wel eng verontrustend. Dat ie niet zó eng was, dat vond ik ergens wel ‘fijn’ (ik trek dat nog altijd niet helemaal), maar dat ie zo gevoelig zou zijn, dat had ik ook weer niet verwacht. Al gaat dat er wel voor zorgen, dat ik me deze waarschijnlijk nog wel langer zal herinneren dan die doorbraakfilm van regieduo Danny en Michael Philippou: Talk to Me. Mede door een paar meer dan memorabele, interessant gelaagde karakters in de film…
Het verhaal
Andy (Billy – Responsible Child, Kraven the Hunter – Barratt) en Piper (Sara Wong) zijn als halfbroer en -zus behoorlijk close, iets dat zeker versterkt wordt door het toch plotselinge overlijden van hun vader. En omdat Andy pas over een maand 18 wordt, moeten ze door gezinshulpverlener Wendy (Sally-Anne Upton) ergens worden ondergebracht. Maar ze hebben het plan om Piper, op Andy’s 18e, onder zijn voogdij te krijgen, zodat ze samen ergens verder kunnen met hun leven. En aan alles voel je dat Andy z’n zusje zo stevig mogelijk wil beschermen, juist ook omdat hij een wat getroebleerd verleden heeft. Daarnaast heeft Piper een oogaandoening waardoor ze vrijwel niets ziet, maar waardoor ze dus ook nogal veel gepest wordt door schoolgenoten…
Wendy slaagt er uiteindelijk in om de twee onder te brengen bij Laura (Sally – Happy-Go-Lucky, The Shape of Water, Blue Jasmine – Hawkins), die vanwege de dood van haar eigen slechtziende dochtertje een paar maanden geleden, de ideale pleegmoeder lijkt te zijn. Ze vangt ook nog ene Oliver (Jonah Wren Phillips) op, die ietwat vreemd overkomt. Hij zegt namelijk niets meer sinds de dood van Laura’s dochter Cathy (Mischa Heywood), al lijkt dat niet volledig zijn traumatische voorkomen te kunnen verklaren?
Als Laura en Piper een keer gaan shoppen, draagt Laura Andy op om Oliver maar op z’n kamer te laten, omdat hij er anders mogelijk weer een flinke teringzooi van zal maken. Althans, dat is wat Laura zegt. Maar hoe goed is zij wel te vertrouwen, gezien ook de psychologische spelletjes die ze met Andy lijkt te spelen? En hoe lang duurt het nog, totdat deze rustige opbouw omslaat in het hieronder aangevinkte filmgenre…?
Onconventioneel Australisch
Eén ding wat ik vrij snel en duidelijk merkte: Bring Her Back lijkt nog ‘authentieker’ dan eerdergenoemde Talk to Me. Waar hun debuutfilm (met die hand!) nog wel een beetje ‘Hollywoods’ aanvoelde, daar zaten hier de mij aangeleerde Hollywoodconventies juist wat in de weg. Alhoewel, “in de weg” is niet helemaal juist, omdat ik – door mijn gewenning aan wat meer standaard plotlijnen – nog meer verrast werd dan ik had verwacht. Niet alleen dat de film dus een stuk rustiger opbouwt – wat overigens ook de reden is dat ik bij het aan voelen komen van dat eerste échte horrorshot m’n hoofd al van het scherm afwendde totdat ik de zaal hoorde gillen in geschrokken walging – door het gekozen kwaad vond ik het ook ‘makkelijker’ om me gewoon lekker mee te laten voeren in het verhaal. En daarin spelen de acteurs een behoorlijk positieve rol…
Cast & crew
Yes, natuurlijk moet je betrokken zijn bij de karakters om écht mee te willen gaan in een verhaal. Daarom wordt de relatie tussen Andy en Piper ook zo rustig gezet, en voelen Laura’s eerdergenoemde spelletjes daarom direct ook een stuk verontrustender dan wat ze daadwerkelijk doet. En dan is Hawkins wel geweldig gecast. Ik zag haar voor het eerst in Happy-Go-Lucky, waarin haar onvermogen, pijn en/of worsteling al deels in de titel gevangen zat, maar dat speelde ze werkelijk geweldig. Ergens opvallend dat ik me haar eerste Oscargenomineerde rol (die van Beste Bijrol in Woody Allens Blue Jasmine) amper herinner, en nu achteraf die voor The Shape of Water (Beste Hoofdrol) ook ietwat verrassend vond. Weet overigens niet of haar rol hier niet té verontrustend en/of ‘genre-specifiek’ is om eenzelfde erkenning te krijgen, maar hier mag ze meerdere sterke kanten combineren: zowel liefdevol bemoederend als ietwat verontrustend rouwend tot dystopisch hoopvol, maar wel ook met iets van labiliteit en/of ‘gekte’ erachter. En dat Barratt dus al door Hollywood is ontdekt, dat toont z’n opdraven in Kraven the Hunter reeds. Ook heeft hij één van de hoofdrollen in alle drie seizoenen van AppleTV-serie Invasion. En ondanks dat ik de genoemde titels niet gezien heb, heeft Barratt wel zo’n hoofd dat jij mogelijk ook wel denkt te herkennen. Deels is dat z’n uiterlijk, maar zijn vertolking van een bezorgde oudere broer is ook wel zo overtuigend, dat je daardoor graag met hem meegaat. Wong maakt overigens haar debuut hier, waarbij de rol ook wel op haar lijf geschreven lijkt. Ze heeft namelijk de oogaandoeningen coloboom én microftalmie, waardoor ze ook specifiek gecast werd voor deze film. Mooi dat ze ook nog gewoon goed kan acteren, want dat is wel nodig voor haar behoorlijke sleutelrol. Net zoals Jonah Wren Phillips in misschien wel de interessantste rol. Of in elk geval de rol die mij met de meeste vragen achterliet…
De broers Philippou lijken hun eerste serieuzere filmklus gekregen te hebben op de set van Jennifer – The Nightingale – Kents doorbraakfilm The Babadook, en zetten waarschijnlijk alle Hollywoodseinen op groen met hun onverwachte hit Talk to Me, net twee jaar geleden. Al schijnt de tweeling vooral met hun eigen serie RackaRacka veel ervaring opgedaan te hebben, want die parodie-serie zat al vol actie en blood & gore, naar het schijnt. Broer Danny krijgt ook een schrijfcredit, samen met Bill Hinzman, die overigens ‘enkel’ Talk to Me, deze Bring Her Back en het aangekondigde Talk to Me 2 op z’n palmares heeft staan.
Final credits
Yes, ik was dus best wel aangenaam verrast door Bring Her Back. Jammer van dat groepje jongemannen dat het wél te eng vond, of juist totaal niet in het verhaal kwam door de rustige opbouw. Dus ja, let wel op dat je geen standaard Hollywood-horror verwacht, met vooral goedkope schrikmomenten.
Schrikmomenten zitten er zéker wel in hoor, maar juist doordat het ook wel een gevoelige film is, over nogal heftige rouwverwerking, heeft Bring Her Back die momenten maar sporadisch nodig om mega-indruk te maken. Daarnaast is het ook best verrassend wie er allemaal nog ademhalen aan het eind van de film, waardoor het verhaal lekker door kan marineren in onze hoofden. Aanrader dus, zeker als je de trailer los kunt laten. Nu kijk ik van ‘goede’ films vooraf het liefst geen trailers, maar die ze voor Bring Her Back hebben gemaakt, lijkt vooral een commerciële lokker te zijn.