Mission: Impossible – Final Reckoning (2025)
Mocht je van eerdere Mission: Impossible-films hebben gevonden dat ze dramatisch niet ‘groots’ genoeg waren, dan kun jij bij dit franchise-afsluitende Final Reckoning je hart meer dan ophalen. Niet normaal hoe gruwelijk belangrijk Ethan Hunt ditmaal niet alleen jou, mij, je moeder en zelfs die irritante buurman moet zien te redden. Iets dat zó enorm werd aangezet, dat ik ook wel een Bond– of Dark Knight-achtig einde verwachtte.
Maar nee, dat kreeg ik niet. Ik kreeg vooral herkenbaar vermaak, dat in sommige scènes wel wat uitgemolken leek te worden om maar aan een totale speelduur van 2u49m te komen. Dus inderdaad: ik was niet eerder zo kritisch op een M:I-film volgens mij. Zouden ze dat bewust gedaan hebben om het afscheid niet zo emotioneel te laten zijn..? ;)
Het verhaal
Ja, ik moest ook wel even Wikipedia raadplegen om de plotlijn van Dead Reckoning terug te halen: toch het eerste deel van deze afsluitende film (die nog “Part One” mee kreeg in de titel, terwijl “Part Two” dus ‘gewoon’ deze Final Reckoning is). Maar er is dus ‘een AI’ nogal losgegaan, genaamd The Entity, en die is langzaam de arsenalen van alle acht (of negen?) nucleaire machten onder controle aan het krijgen. Totaal onlogisch weten ze dat ‘hij’ daar nog 72 uur mee bezig zal zijn, dus Ethan en z’n team heeft precies drie dagen om naar die gecrashte onderzeeër uit Dead Reckoning te geraken. Die bevat namelijk een ‘kale’ versie van deze AI, en als ze daar een virus naar weten te uploaden, dan infecteert dat – via de broncode! – die wereldoverheersende AI ook direct, schijnbaar. Waarbij ik dus een beetje “Upload virus! – Enter“-gevoelens kreeg, als in: ooit dacht Hollywood weg te kunnen komen met zo’n gruwelijk simplistische, en daarmee foutieve weergave van hoe virussen op een computer worden gezet, en ik heb ’t gevoel dat IT’ers wel iets van kanttekeningen zullen hebben bij hoe Hunts team hier de wereld denkt te kunnen gaan redden.
Want dát is wel het doel: de situatie is zelfs zo nijpend, dat Ethan dan wel gevangen wordt genomen en naar een super beveiligde locatie wordt gebracht, maar daar kan hij mooi even snel de Amerikaanse president (Angela – What’s Love Got to Do with It, Black Panther – Bassett) overtuigen van het feit dat hij gewoon – zonder enige vorm van radiocontact (want meeste is digitaal en dus door de Entity te beïnvloeden) – al die uren nodig heeft om met die kruis-sleutel uit het eerste deel die broncode te grijpen, dan nog 500 meter door ijskoud water naar het oppervlak te komen, om vervolgens met een kettingzaag door het ijs heen gered te worden.
En in grootse M:I-stijl wordt zo’n plan dan gelijktijdig vooraf verteld als dat we het in uitvoering zien, om soms zelfs al voorbij die uitvoering bij een volgende stap uit te komen. Wat er dus uiteindelijk ook toe leidt dat je tot de climax-scène er iets te bewust van wordt gemaakt dat het inderdaad allemaal maar film is…
Pietleuterig..?
Geen rood ‘spellingskringeltje’ onder die kop..?? Maar of het nu “pietleuterig”, “pietluttig” of zelfs “pietepeuterig” is, ik was me tijdens de film vrijwel continu bewust van dat ik naar een film zat te kijken. En dan ook nog naar een overduidelijke afsluit-film, waarbij de makers ‘wisten’ dat ze groots afscheid moesten nemen. Nee, niet op die best indrukwekkende manieren die de twee films uit m’n intro gebruikten, maar vooral door ons als kijkers maar te blijven bombarderen met hoe goed Ethan wel niet is, en hoe zijn laatste (?) missie mogelijk de belangrijkste missie is die een mens in de geschiedenis van de mensheid überhaupt kón aangaan.
Maar helaas: dat werkt niet als je het voornamelijk vaak ‘zegt’ in plaats van gewoon toont. Eén scène waarin je de menselijke gevolgen van het niet ingrijpen laat zien, zou volgens mij een stuk beter hebben gewerkt. Nu voelde het voor mij dus té duidelijk aan als een verhaal over iemand wiens legacy zó stevig gezet leek te moeten worden, dat het bijna ‘goddelijk’ werd. En ja, daar zou iets interessants achter kúnnen zitten, maar dat zou dan een thematiek inhouden die je in zulke films never nooit zult gaan zien. Dus ik denk toch dat ze makers hier iets té weinig momenten hebben gehad dat ze vanaf een (gezond) afstandje naar het verhaal keken, en daarmee niet zagen dat wat ze van ons verlangen (ik projecteer m’n eigen beleving nu even op iedereen ;)), dat ze daarvoor niet de juiste basis hebben gelegd. Hoe hard ik – nogmaals – van deze franchise heb genoten…
Crew & cast
Terwijl scenarist Erik Jendresen eerder wel een Emmy ontving voor z’n werk aan Band of Brothers (tv). En nu valt me dus ook op, dat alléén Jendresen – in samenwerking met regisseur McQuarrie overigens – wordt gecredit als scenarist hier (naast Bruce Geller, die de originele tv-serie ooit verzon en daardoor nog altijd ‘character-credits’ krijgt). Normaliter werken er aan zo’n franchisefilm met gemak vier tot zes scenaristen (check die MCU-films maar eens), juist ook om alle losse verhaallijntjes aan elkaar te knopen. Maar hier lijkt het dus wat ‘geconcentreerder’ te zijn gebeurd. Wat dus ook een groter risico inhoudt inzake zo’n beetje al m’n kritiekpunten hierboven, want het is verdomd lastig om zo’n groots plot te blijven overzien in je mogelijke eentje. Terwijl regisseur McQuarrie als scenarist z’n grootste succes behaalde met het geweldige script van The Usual Suspects. Natuurlijk veel meer een whodunnit dan een finale van een wereldberoemde spionage-actie-film, en als ik zo m’n beleving van dit soort films (en series) in het afgelopen jaar terughaal, dan is Final Reckoning helaas één van de minder indrukwekkende daartussen. Overigens is dit ‘pas’ McQuarrie’s zesde film die hij regisseert, waarvan er vier uit deze Tom C.-franchise. Daarvoor maakte hij Jack Reacher en The Way of the Gun (die al uit 2000 komt!).
Cruise leek ergens ook wat ‘ouder’ eruit te zien dan in de vorige M:Ï-films. Natuurlijk wordt hij ook gewoon ouder, maar ik denk dat ze bewust ook wel naar z’n einde toe gemake-upt hebben. Iets dat (functioneel overigens) ook met Ving Rhames gebeurde, wiens Luther in het vorige deel al met kanker gediagnosticeerd werd, toch? En qua love interests was ik allang ‘blij’ dat ik me Rebecca Fergusons lot uit een vorige deel nog herinnerde, maar nu is Grace (Haley Atwell) toch wel vrij intiem met Hunt. Maar hoe dat allemaal precies zit: je ne sais pas anymore. Ondanks de overduidelijke uitleg-scènes in de film, wat deels verhelderend werkt, maar net zo goed toont hoe intricately interwoven alles is. Maar als ik eerlijk ben: het interesseerde me eerlijk gezegd allemaal niet zoveel…
Final credits
En dat is jammer, want ik wás ooit groot fan van deze franchise. Nu ga ik niet zeggen dat het een soort Fast-Furious-gevoel oproept, maar het begint daar wel beetje naar te neigen. Gekoppeld aan het finale karakter van het plot, waarin de film dus ook niet de beste keuzes maakt ten opzichte van vergelijkbare films.
Nee, ik ben ‘m – drie dagen later – alweer vrij makkelijk aan het vergeten, en dat voelt wel behoorlijk teleurstellend. Nu doet dat IMDb-punt vermoeden dat ik hiermee niet tot de meerderheid behoor, dus mogelijk waren vooral m’n verwachtingen wat té hoog..?