Pleasure (2021)
Damn, Pleasure is zeker niet geschikt voor preutse zieltjes. De film biedt namelijk een unflinching, in your face kijk in de porno-industrie van Los Angeles. Daarbij maakt hoofdrolspeelster Sofia Kappel hier ook haar acteerdebuut – te midden van veelal échte porno-acteurs – waardoor ze dus cinematisch ook wordt ‘ontmaagd’, als het ware. En dat geeft Pleasure meer dan een extra laag. Want naast de overdadig aanwezige misogynie in die ‘industrie’, toont het ook vooral een systeem waarin vrouwen tegen elkaar uitgespeeld worden, waardoor iedere vorm van samenwerking tussen de dames ondermijnd wordt.
Waarbij de manier waarop de mannen in de film neergezet worden ook een ambiguïteit oplevert, waarin waarschijnlijk nog wel wat extra subthema’s te ontdekken zijn…
Het verhaal
De 19-jarige Zweedse Linnea is net aangekomen in Los Angeles, om het te gaan maken in de porno-industrie. Hiervoor heeft ze de welluidende naam Bella Cherry geadopteerd, en direct ook maar een paar kersen op haar billen laten tatoeëren. We zien al snel de duidelijke professionaliteit rondom zo’n porno-shoot – met (racistische) invullijstjes wat je wel/niet wilt doen, wat je stopwoordje is, welk glijmiddel je wil – waardoor je al snel denkt: “Oh, iedereen op de set is wel echt begaan met haar welbehagen.”
Omdat het echter een gruwelijk lomp-harde wereld is, en Bella niet echt extra opvalt met haar uiterlijk, moet ze op zoek naar een niche, waarin ze zich wel kan onderscheiden. Erg naïef denkt ze dat extra ruwe porno wel eens die niche zou kunnen zijn, maar dan zien we ineens hoe ogenschijnlijk goedbedoelende mannen toch wel wat opportunistische trucjes hebben om óm haar consent/toestemming heen te lullen. Daarnaast zet ze haar beste ‘vriendin’ Joy (Zelda Morisson a.k.a. Revika Reustle) nogal voor een heftig blok, terwijl haar vastberadenheid wel voor succes lijkt te zorgen. Totdat ze op een AVN-show (de ‘Oscars van de porno’) bemerkt wat de rol van de top-sterren in de industrie is, en ze dus een beslissing moet nemen…
In your face
Nou, bijna letterlijk ‘in je gezicht ja’. De penetratie-shots worden wel alleen geïnsinueerd, al voel ik nu ook direct de neiging om hier woorden als “superpijnlijk” en “gruwelijk lomp” toe te moeten voegen. Want daar komt die Engelse term voor onverschrokken (“unflinching“), uit bovenstaande intro, vandaan.
Maar Pleasure bevat dus wel veel naakte lijven, waarbij vooral de erecte penis veelvuldig in beeld komt (en zeker ook het ‘fluffen’ voorafgaand aan een scène). De seks en sensualiteit in de film is dan ook niet echt opwindend, waarbij ik sowieso wel een paar keer aan Slavoj Žižeks ‘visie’ op de ongeloofwaardigheid van porno-verhalen voorbij voelde komen in m’n hoofd (wat verklaart waarom duidelijk zichtbare seks ‘altijd’ vergezeld moet gaan van een ongeloofwaardig fantasieverhaal). Zo zit er een scène in de film waarin een paar kerels ‘ons Bella’ ontzettend lomp aan het nemen is, en haar veelvuldig in haar gezicht spuugt en slaat. Op het moment dat het haar dan echter teveel wordt en ze wil stoppen, doen diezelfde mannen ineens heel aardig. Als in: ze spelen ook ‘slechts’ die barbaarse rol waarvoor schijnbaar een markt is onder pornokijkers. En dan ineens voel je dus ook echt hoe in deze industrie de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen juist/eerder wordt (uit)vergroot dan verkleind. Waarbij Pleasure dus waarschijnlijk nog heel wat meer thema’s bevat dan ik er nu zo één-twee-drie uit gehaald heb. Zoals de rol van concurrentie in het onder de duim houden van een beroepsgroep, hoe dun het lijntje tussen ambitie en grensoverschrijding is, en hoe hierop door helemaal-niet-zulke-intelligente-maar-wel-opportunistische en/of gewetenloze mannen (waarom denk ik nu aan Donald T.?) naadloos wordt ingespeeld, et cetera…
Crew & cast
Iets wat overigens montage-technisch wel slim is gemaakt, want vooral in die scène waarin Bella uiteindelijk wel overgehaald wordt om door te gaan, zorgt de editing voor een extra laag. Regisseur Ninja Thyberg maakte in 2013 een kortfilm over het dubbele anale penetratie-standje, en daarvan is Pleasure de volledige speelfilmversie geworden. Daarnaast maakte ze ook nog Hot Chicks, dus dat ze vooral films wil maken over hoe meiden/vrouwen hun seksualiteit in eigen handen nemen, dat lijkt evident. Dat is namelijk ook de motivatie die ze aan Bella toegeschreven heeft (samen met co-scenarist Peter – I Am Greta, 6A – Modestij): “I just love dick!“.
Juist doordat het ook Kappels debuut als actrice is, voelt het allemaal nóg realistischer aan. Want is Kappel in het echt ook zo naïef onschuldig, of juist enorm onverschrokken door deze zware rol op zich te nemen? Maar door dat ‘fake optimism‘ waar Amerikanen om bekend staan, en waar deze film dan ook vol mee zit, lijkt ze wel vrij makkelijk contact te leggen met niet alleen haar mede-porno-acteurs, maar zeker ook met de meiden waarmee ze in een soort ’talentenhuis’ woont (volgens mij werd daarover ook gerept in Pleasure’s ‘broertje’: Red Rocket). Terwijl misschien wel alle acteurs – buiten Kappel om dan – dus ook echt in de porno-industrie werkzaam zijn. Abella Danger kwam zelfs als ‘consultant’ voorbij op de aftiteling (da’s het fijne van zulke pornonamen, die vallen best op in zo’n lange lijst namen; of niet, Chris Cock!??).
Final credits
Direct na afloop van de film noteerde ik wel: “Het verhaaltje is eigenlijk wel heeeeeeeeeeel dun en plat!“, waarna m’n hoofd dat direct relativeerde door “Misschien wel passend bij de branche?” en “Hoe ‘dik’ is het verhaal van bijvoorbeeld The Shawshank Redemption dan Filmofiel?”
Maar dat ‘dunne’ heeft vooral met Bella’s eindconclusie te maken, terwijl Pleasure terecht de boeken in gaat als een écht eerlijke film over, én vrouwelijke blik op, de Amerikaanse porno-industrie. Al verwacht ik dus ook dat conservatieven en/of puriteinen de film ook iets te makkelijk kunnen afzeiken. Zeker omdat mensen die móeten oordelen waarschijnlijk walging zullen voelen bij alles wat de vrijgevochten Bella doet…