Malcolm & Marie (2021)
Met een meer dan geweldige Zendaya en goed irritant-narcistische John David Washington is Malcolm & Marie vooral een bij vlagen snoeiharde exploratie van die thin line between love and hate, waarbij ik meerdere keren dacht: “Damn, ik was allang weggerend uit die relatie!” Nu zegt dat mogelijk net zoveel over mij als over de film, maar verwacht dus een ‘eerlijkheid’ die zo stevig uitgesproken wordt, dat het af en toe net zo goed ‘naar’ is om naar te kijken, dan dat het indrukwekkend is. Waarbij ik overigens blij ben, dat ik niets wist van die persoonlijke sneer van Euphoria-creator Sam Levinson richting recensenten (en zelfs richting één specifiek medium), zodat dat mij niet in de weg zat.
En Zendaya had ik al genoemd hè..?
Het verhaal
De hele film speelt zich af in één avond/nacht, in een door de productiemaatschappij gehuurd huis in Malibu. Malcolm (Washington) is namelijk filmregisseur en komt vol energie en adrenaline met z’n vriendin Marie (Zendaya) ’thuis’ na de première van z’n laatste film. Gezien de reactie van het premièrepubliek lijkt hij eindelijk z’n doorbraak te gaan maken, maar Marie lijkt initieel gewoon wat te vermoeid om te delen in zijn opgewektheid.
Het feit, dat Malcolm tijdens z’n speech vergeten is haar te bedanken, lijkt initieel wel iets overkomelijks, maar gedurende de avond komen we erachter dat dit symbolisch is voor de onbalans in hun relatie. En dat gaat nogal diep, waarbij de twee kemphanen elkaar om en om behoorlijk afsnauwen en/of keihard proberen te kwetsen. Vandaar die “thin line” uit m’n intro…
Love it or hate it-eerlijkheid
En die twee onderling afhankelijke uitersten zijn ook typerend voor de reacties op deze film. Ik moet eerlijk toegeven dat Zendaya bij mij weinig fout kan doen, dus ik zat nogal te rooten voor haar, maar dat was ook de reden dat ik de hele film wel geboeid bleef. Heb je niets met über-eerlijkheid en/of de lompheid waarmee getroebleerde mensen elkaar bewust dan wel onbewust keihard pijn kunnen doen, dan kan ik me goed voorstellen dat je deze film te saai vindt, of juist niet trekt. Deze film kijken als je bijvoorbeeld zelf net middenin (of net uit) een pijnlijke break-up zit (komt), dan kan mogelijk wat masochistisch zijn.
Maar waar ik dus pas later achter kwam, was dat het medium – dat letterlijk door Malcolm genoemd wordt als de eerste recensies op zijn film binnenstromen – ook het medium was dat Levinsons vorige film (Assassination Nation) nogal bekritiseerde. En ook al voelt dat dus achteraf een beetje cheap (daar vallen ook best wat recensenten over), je voelt ook aan alles dat Malcolm & Marie een enorm persoonlijk tussendoortje is, waaruit stiekem wel flink wat inzicht in de menselijke en ook creatieve geest blijkt.
Crew & cast
Want Levinson schreef en maakte deze film dus, omdat de opnames van de serie Euphoria vanwege de coronacrisis stil kwamen te liggen. Dus dat hij in die korte tijd dit verhaal geschreven heeft – wat ook een soort boetedoening blijkt voor het zelf vergeten van het noemen van z’n eigen vriendin/vrouw ooit – en het dan ook nog zo prachtig uitziend op beeld heeft weten te vangen, dat is ook wel weer jaloersmakend. Het zwart-wit camerawerk van de Hongaarse cameraman Marcell – White God – Rév is namelijk net zo indrukwekkend als het acteerwerk.
Er zijn overigens ook wel duidelijke links te leggen tussen Marie en Zendaya’s Euphoria-karakter Rue, al is haar fierceness hier een stuk herkenbaarder. Of in elk geval: de onderwerpen waarover ze zo verdomd eerlijk is, die zijn iets ‘volwassener’. En eigenlijk is Marie dus een versie van Rue die behoorlijk goed terechtgekomen lijkt. Washington mag hier veel meer laten zien dan in bijvoorbeeld Tenet of zelfs BlacKkKlansman, waaronder dus ook die gruwelijk-irritant-eten-scène. Ik voel dat ik die mac & cheese nog altijd uit z’n kom wil meppen, als ik aan die scène terugdenk. En dat is natuurlijk gewoon erg knap gespeeld (en/of geregisseerd). Maar het spelen van zo’n narcistische kunstenaar, die z’n onzekerheid met arrogantie verbloemt, geeft hem dus veel meer mogelijkheden om z’n grote acteertalent te etaleren. Iets dat natuurlijk deels wordt ‘geholpen’ doordat hij het scherm slechts met één andere acteur hoeft te delen…
Final credits
Waarmee ik zeker niet wil insinueren dat dit ‘slechts’ een tussendoortje is hoor (al is de film dus wel zo gemaakt), want daarvoor raakten sommige scènes me ook wel weer wat te hard. Al komt dat mogelijk ook, doordat dit echt zo’n ‘schrijversfilm’ is, waarin menselijke interacties tot in detail worden geanalyseerd/blootgelegd. Iets dat enorm confronterend kan zijn voor de één, ergens ook wel inspirerend kan werken voor de ander, en voor mensen die daar niks mee hebben ook kan leiden tot reacties als “Boooooooring.!“.
Ik schaar me grotendeels bij die middelste groep, maar dat was je waarschijnlijk wel al duidelijk…