The Visit (2015)
Eindelijk..! M. Night Shyamalan is na een paar gruwelijke misstappen terug met The Visit, een aparte horror waarbij je bij vlagen ook hard lacht, en niet alleen om de spanning te breken. Shyamalan speelt deze keer niet alleen behoorlijk gedurfd met jouw verwachtingen, hij speelt ook letterlijk met het perspectief (het is een soort found footage-film, wat een paar keer wat negatief uitpakt, maar nu eens niet enkel een ’trucje’ is), met de vorm én met het genre. En naast het feit dat de film dus een fijne verrassing is, gaat deze – net als bijvoorbeeld Signs en The Village – eigenlijk weer om iets best kleins, waar omheen een enorm uitgebreid verhaal wordt verteld om bij een vrij eenvoudige resolutie te komen…
Het verhaal
Kathryn – Our Idiot Brother, The Secret Life of Walter Mitty – Kahn speelt de alleenstaande moeder van wannabe filmregisseur Becca (Olivia DeJonge) en wannabe Eminem Tyler (Ed Oxenbould). Omdat haar ouders, die ze zelf vijftien jaar niet gezien heeft, contact hebben opgenomen en hun kleinkinderen nou wel eens voor het eerst willen zien, besluit ze haar kids voor een weekje naar het platteland van Pennsylvania te sturen, zodat ze zelf met haar nieuwe vriend op een cruise kan. Zo gezegd, zo gedaan, en als de kids in het kleine geboortedorp van hun moeder aankomen staan opa (Peter – Inherent Vice, Lincoln – McRobbie) en oma (Deanna Dunagan) vol enthousiasme hen op te wachten. Een ritje door bossen en weilanden verder staan ze ineens oog in oog met het huis waar hun moeder is opgegroeid. Als beginnend documentairemaakster heeft Becca twee camera’s meegenomen, zodat alles wat we te zien krijgen letterlijk het perspectief van één van deze camera’s is, die dus door één van de karakters in de film bediend worden.
Al snel blijken opa en oma wel wat ouderdomskwaaltjes te bezitten, waardoor Becca en Tyler elke avond eigenlijk vanaf 21:30u op hun kamer dienen te blijven. En dat lijkt maar goed ook, want elke nacht gebeurt er wel iets wat in menig horrorverhaal gebeurt: rare geluiden, rennende voetstappen, gekrab aan deuren, et cetera. Zoals het normale mensen betaamt vraagt Becca daar de volgende dag naar, en daar (b)lijkt een best logische verklaring voor te zijn. Daarnaast lijken opa en oma nogal wat aan stemmingswisselingen te lijden, en die combinatie zorgt ervoor dat je op dat punt in de film al lang vol spanning zit te wachten op de ontknoping van het verhaal. En ook daarin voel je bijna het genot dat Shyamalan moet hebben gehad toen hij deze film aan het maken was, want naast best wel wat creepy shit verwacht ik ook dat jij keihard en half ongemakkelijk zult lachen om wel iets heel goors…
Goed gebruikte misstappen
Shyamalans After Earth en The Last Airbender worden alom gezien als ontzettende teleurstellingen van iemand die met The Sixth Sense geweldig doorbrak. Nu blijkt echter dat hij de opbrengsten van After Earth gebruikt heeft om creatief eindelijk weer volledig onafhankelijk te zijn van een studio, en dat gaf hem dus de mogelijkheid om weer eens dat te doen waar hij goed in is: het vertellen van een klein ‘menselijk’ verhaaltje, verpakt in een mogelijk overdreven ‘groot’ verhaal. Zo ging Signs over een priester die van z’n geloof was gevallen omdat hij de dood van z’n vrouw niet kon verkroppen, maar dan gezet tegen de achtergrond van een buitenaardse invasie van aliens die niet door hadden dat al dat water op onze planeet helemaal niet zo fijn voor hen was. En The Village is in mijn ogen vooral door de marketing verkracht, die deze als de nieuwe thriller van de maker van The Sixth Sense en Unbreakable neerzette, terwijl het eigenlijk een zeer mooi drama was over hoe het kwaad niet van buiten, maar van binnen komt. Wat dat kleine verhaaltje hier is ga ik natuurlijk niet verklappen, maar ook hier heeft ie daar dus weer een best raar maar leuk verhaal omheen gebouwd. Wel opmerkelijk dat zo’n toch vrij grote naam nog altijd commerciële projecten moet doen om daarna weer z’n eigen ding te kunnen maken…
Cast
Wat Shyamalan wel gekopieerd heeft van After Earth, is dat hij ook in The Visit geen rol/cameo heeft. Natuurlijk zou dat in die Will & Jaden Smith-film ook niet gekund hebben, maar ondanks dat de cast hier zeker niet groot is (omdat het grootste deel van de film zich op de boerderij afspeelt met vier acteurs en een enkele bijrol), had hij wel ergens gepast. Maar je hoort mij niet klagen hoor.
Opvallend dat de twee kids in de film, DeJonge en Oxenbould, beiden van oorsprong Australisch zijn, iets wat je geen enkel moment hoort. Beide kids spelen hun rol goed, maar dat kun je ook wel aan een regisseur als Shyamalan overlaten. Zelfs het af en toe tenenkrommende rappen van Tyler klopt gewoon wel, want dat kun je krijgen als een slissend blank jochie tracht te rappen. Dunagan en McRobbie zijn beiden erg goed, zowel als liefhebbende grootouders als… nou ja, ook als niet-zo-liefhebbende grootouders. Hahn past perfect in de rol van onzekere en wat teleurgesteld-in-het-leven moeder, maar blijkt uiteindelijk toch ook wel wat sterker te zijn dan je initieel denkt. Van alle acteurs heeft zij het meest bekende hoofd, al valt het me op dat ze vooral ook in behoorlijk foute komedies als Anchorman, Stepbrothers, The Dictator en We’re the Millers te zien was. Maar ze krijgt de laatste jaren – gelukkig – ook iets serieuzere rollen aangeboden, want ze heeft meer talent dan enkel het spelen van een wat ‘ullig’ vrouwtje.
Final credits
Ik kan nog veel meer typen over deze film. Over hoe het scenario steeds beter in elkaar lijkt te zitten, hoe meer ik de film terughaal en ontleed. Maar ook over hoe dat handheld found footage-idee in een paar shots toch wel ietwat in de weg zit, als in: het is niet bij elk shot geloofwaardig dat Becca dat zou maken om in een documentaire te stoppen. Aan de andere kant, je hoeft je bij deze film achteraf niet af te vragen hoe die beelden precies zo zijn gebruikt, plus dat er door deze manier van ‘perspectiveren’ een echt geweldig shot in de film zit dat ik niet snel zal vergeten.
Ja, en de algehele creepy sfeer van de film deden me na afloop in bed alle geluiden die ik in m’n huis hoorde toch net wat anders verwerken…