Stone (2010)
Stone is een erg intrigerende film die door een hoop mensen als ‘slecht’ en ‘saai’ betiteld zal worden, ben ik bang, maar dat uiteindelijk zeker niet is. Probleem met de film is dat ie op een nogal onconventionele manier ‘diep’ gaat. Ik heb ook nog lang niet voor 100% door wat ‘ze’ precies willen zeggen, maar zoals ik al zei: de film intrigeert me behoorlijk…
Het verhaal gaat over een parole officer Mabry (Robert De Niro in een vorm die we de laatste jaren veel te weinig zien) die aan ’t eind van z’n carrière zich nog stort op één zaak, namelijk die van Stone (Edward Norton), die in de bak zit voor brandstichting en medeplichtigheid bij de moord op z’n grootouders. Mabry is een rechtgeaarde en goedgelovige man die z’n werk als z’n leven aanpakt: volgens het boekje.
Maar hebben we niet al snel door dat hij dat mogelijk vooral doet omdat ie bang is voor iets duisters in zichzelf, en dat je als kijker wel aanvoelt dat het zo eigenlijk niet door kan gaan? Hoeveel hij ook ‘luistert’ naar religieuze ochtendradio.
De eerste ontmoeting tussen Stone en Mabry is een ontmoeting tussen twee verschillende belevingswerelden. Mabry wil horen dat Stone spijt heeft en verantwoordelijkheid voelt voor z’n daden (de standaard-gedachte over wat je zou moeten leren in de gevangenis), zodat hij dat in z’n rapport kan zetten, terwijl Stone veel meer bezig is met z’n (spirituele) vrijlating.
Maar of Stone’s motieven rechtvaardig zijn weet je niet zeker, want hij zet ook z’n gruwelijk aantrekkelijke vrouw in om Mabry buiten de gevangenis te beïnvloeden. Maar gaat ze daarin niet te ver? En wie zit er nu écht ‘gevangen’? En waarom is Mabry’s vrouw zo apathisch? En en en…?
Ja, in een conventionele film krijg je vaak makkelijke en uitputtende antwoorden op alle vragen die ik hierboven bewust en onbewust oproep. Regisseur John Curran, die eerder The Painted Veil (ook met Norton) maakte, geeft die antwoorden echter niet zomaar. Ik geef hem behoorlijk hard het voordeel van de twijfel, want in m’n hoofd spelen zich nog altijd een paar scenario’s af hoe het nu precies zou kunnen zitten, en wat hij nu exact bedoelt. En daarbij raakte de film me een paar keer ook over zaken waar ik in m’n eigen (belevings)wereld over nadenk.
Als ik me er echter makkelijk van af zou willen maken, dan zou ik de film afzeiken en zeggen dat het pretentieus is, of dat ze geen keuze maken, of wat dan ook. Maar wat ik daarmee eigenlijk zou zeggen, is dat ik toegeef dat ik de film niet helemaal door heb, en het niet direct 100% begrijpen van een film als negatief zou zien (zoals helaas een groot deel van het publiek natuurlijk doet, deels omdat het niets meer ‘gewend’ is). Maar daarmee zou ik niet alleen een bekrompenheid tonen, maar mezelf ook een kans ontnemen om dieper in mezelf te kijken.
Ik heb deze film gisteren op import-DVD gezien, en dus zonder ondertiteling. Nu heeft Norton in de film een nogal lastig accent, waardoor ik, vooral in het begin, niet alles 100% kon verstaan. Daarom kan ik amper wachten op de Nederlandse DVD-release, om ‘m nogmaals te zien, maar ook om wéér te genieten van de acteerprestaties van Norton en De Niro, maar zeer zeker ook van Milla Jovovich, die hier toch wel iets laat zien dat ik nog niet van haar kende.
Ja, intrigerend, spiritueel interessant en uitdagend. Helaas trekt niet iedereen dat, wat de negatieve reacties en 5,6 op IMDb verklaart…
Mooi stukje! Ik vind het echt ontzettend tragisch dat zoveel mensen deze film niet waarderen, tgv onbegrip of kortzichtigheid. Trek ik me heel persoonlijk aan. Ik vind deze film namelijk briljant en magistraal, en streef naar soortgelijke menselijkheid en poëzie in mijn werk (even kort door de bocht). Voor de films die ik ‘echt’ mooi vind is nog maar een bijzonder klein publiek te vinden. Erg hefig, kwetsend en bijna gevaarlijk wanneer je als filmmaker genialiteit neerzet, en specifiek deze elementen worden gezien als tekortkomingen door het ‘normale’ publiek, inclusief ontwikkelde filmkijkers. Vanuit mij één hoera voor John Curran! Depressing…
-Fabe