Waar je bij La grande bellezza nog wel wat ‘moeite’ moest doen om optimaal te kunnen genieten van de grootse (onderliggende) thematiek, daar is Sorrentino’s nieuwste een stuk ’toegankelijker’ en iets directer, en zeker niet alleen vanwege de Engelssprekende hoofdkarakters. De thematiek over verloren (en weer herinnerde?) wijsheden, de verleiding tot cynisme tijdens het ouder worden, maar vooral ook het menselijke onvermogen daarin, wat goed zelfkritisch wordt getoond door vooral Michael Caine’s karakter, dat geeft…
Direct na afloop van La grande bellezza zei ik letterlijk: “Ik nam die Golden Globes sowieso al niet zo serieus, zie ook de rare spreiding van de grote prijzen dit jaar, maar dat deze film van La vie d’Adèle heeft gewonnen, dat vind ik wel erg raar“. Nu ik de film een paar dagen heb laten ‘bezinken’ komen er echter steeds meer geweldige dialogen, scherpe analyses van ‘de mens’ en nog wel meer initieel verborgen…
Voor de echte filmfans hoef ik natuurlijk niets meer te doen dan naar de poster te verwijzen, want die ouwe Robert Smith/Keith Richards/Michael Jackson/Ozzy Osbourne-lookalike is niemand minder dan Sean Penn. En dat je letterlijk na twee minuten al niet meer ziet dat het Penn is, is niet alleen een groot compliment aan de acteur zelf, maar zeker ook aan regisseur Paolo Sorrentino, die eerder al opzien baarde met Il Divo. Daarvan dacht ik ooit dat…