Nono, het Zigzag Kind (2012)
Afgelopen zaterdag had ik afgesproken voor ’t eerst met m’n neefje (6) en nichtjes (3 en 8 jaar) naar ’n kinderfilm te gaan, en ik koos (gelukkig) voor Nono, het Zigzag Kind. Deels omdat ik er aardige dingen over gehoord had, deels omdat het de verrassende openingsfilm van het afgelopen Nederlands Film Festival was, deels omdat ik geen zin had in de eerste Sinterklaasfilm en deels ook omdat de andere optie, Mees Kees, is geschreven door degene die ons opzadelde met o.a. Zombibi en Body Language. En ik moet eerlijk zeggen: ik was achteraf behoorlijk blij met m’n keuze, ook al kun je die leeftijdskeuring van 6 jaar maar beter serieus nemen, want voor kids daaronder is ie wat te ingewikkeld, ben ik bang…
Aan de andere kant: ik denk ook dat kinderen bij sommige scènes makkelijker meegaan in ’t verhaal dan (rationele) volwassenen. Het grootste pluspunt aan de film is namelijk de manier waarop de fantasie van ’n kind wordt neergezet, maar daarmee ook de fantasie van de kijkers wordt geprikkeld. Mooi hoe flashbacks en herinneringen tot leven komen, en hoe dat in ’t hoofd van ’n kind volgens mij makkelijker geaccepteerd wordt dan in ’t hoofd van sommige volwassenen. Leuk dat m’n nichtje van 8 na afloop in de stralende zon buiten nog wat moeite had om weer in de ‘werkelijkheid’ terug te komen, zo goed had ze in het verhaal gezeten.
Avontuurlijk coming-of-age verhaal
En dat verhaal vertelt over Nono, een Joods jochie aan de vooravond van z’n bar mitswa, waar jongens op hun 13e de overgang naar volwassenheid maken. Deze religieuze achtergrond heeft wel degelijk ’n functie in ’t verhaal, maar ’t versterkt ook ’t nostalgische gevoel dat ’t verhaal sowieso al oproept, want het is gezet in een tijd (de jaren 70 of 80 van de vorige eeuw) dat heel Nederland nog geloviger was.
Voordat hij zich volwassen mag noemen dient Nono echter wel wat discipline bijgebracht te worden, en daarvoor stuurt Nono’s vader – Interpol-inspecteur Feierberg (Fedja van Huêt) – hem met de trein naar oom Shmuel. De plannen wijzigen echter direct tijdens de treinrit, want in plaats van naar z’n oom gaat ie namelijk op avontuur met meesterdief Felix Glick. En hoe verder ’t avontuur reikt, des te dichter Nono bij de waarheid achter de tragische geschiedenis van z’n moeder komt. Die overleed namelijk toen Nono 1 jaar oud was. Maar waarom wil Nono’s vader daar nooit over praten..?
Aan de ene kant is het jammer dat het avontuur de strijd om onze aandacht ‘wint’ van de bijkomende (emotionele) overgang naar het volwassen worden, want dat had wel wat verder uitgewerkt mogen worden. Regisseur Vincent – Minoes – Bal focust echter op het avontuur, iets wat m’n nichtje en neefje natuurlijk ook veel leuker vonden. De meer dramatische kant van ’t verhaal kan overigens ook wat extra uitleg behoeven voor de kleinsten, want er komen wel wat heftige zaken voorbij.
Internationale allure
Maar dus ook flink wat avontuur, kriskras door Europa, aan de hand van meestercrimineel Glick (Burghart – Goodbye Lenin, Das weiße Band – Klaußner) en de diva Lola Ciperola (Isabella – Blue Velvet – Rossellini). Mooi en fantasierijk neergezet, waarbij ik de ogen van m’n jongere familieleden meerdere keren flink groot zag glunderen. De achtervolgingsscène door de chocoladefabriek eindigde op ’n manier die alle kids zo na willen doen, terwijl de achterliggende romantiek ook best genuanceerd wordt neergezet. En ook al verwacht ik dat het boek van David Grossman, waarop deze film gebaseerd is, flink wat uitgebreider zal zijn, ik vind dat Bal uiteindelijk ’n aardige balans heeft weten te vinden, waarbij zowel de serieuzere thema’s als het avontuur met al z’n humoristische elementen genoeg aandacht krijgen. Als het een film voor volwassenen was geweest was ik natuurlijk kritischer geweest, maar zoals ik al zei, voor een familiefilm vond ik Nono, het Zigzag Kind verrassend goed…
Dan zou ik met ’n flinke dosis cynisme wel iets kunnen zeggen over ’t feit dat ’n Belg één van de betere Nederlandse familiefilms van de laatste jaren moet komen maken, wat ie eerder dus ook al deed met Minoes, maar ten eerste heb ik daar te weinig familiefilms voor gezien, en ten tweede past cynisme ook helemaal niet bij zo’n leuke film als dit…