Ballad of a Small Player (2025)
Ik had over deze ‘nieuwe Colin Farrell’ enkel een interessante artikel-kop voorbij zien komen ergens, en ik wist dat ie gemaakt was door ‘genre-verrasser’ Edward – Im Westen nichts Neues, Conclave – Berger. Oh ja, en dat ‘dark comedy‘ als genre werd vermeld. Voor mij genoeg redenen om ‘m zonder verdere kennis op te zetten, iets wat een meekijkende vriend wat ‘lastig’ vond. Maar ja, hij bleef ook continu rationele opmerkingen maken, terwijl ik allang door had dat je niet helemaal kon vertrouwen op wat je allemaal ziet in deze film. Waardoor ik dus een ‘oude’ kwaal van mezelf zag, in hoe hij zichzelf (of beter gezegd: z’n denkgeest hem) volledig in de weg zat. Waardoor zijn reactie na afloop was: “Ooh, en dan de film zo open laten eindigen!!” Terwijl dat einde voor mij juist volledig logisch aanvoelde…
Het verhaal
Lord Doyle (Farrell) wordt behoorlijk rot wakker – iets wat z’n trademark blijkt, want dat komt veelvuldig terug in de film – in een luxe hotelkamer in Macau. Talloze establishing shots zetten dit ‘Chinese Las Vegas’ prachtig neer, maar dat staat in aardig contrast met Doyle’s ogenschijnlijk gok-kwaliteiten. We komen er namelijk al snel achter hoeveel schulden hij heeft, maar we komen er wat langzamer achter hoe ‘ziek’ zijn gokverslaving hem maakt. In de week leading up to het jaarlijkse Geestenfestival culmineert de spanning hierover in zijn hoofd. Al vindt ie wel iets van ‘connectie’ bij woekeraar Dao Ming (Fala – Shang-Chi, Irma Vep (tv), Godzilla x Kong: The New Empire – Chen), die na de zelfmoord van een ‘klant’ begint te beseffen dat haar levenskeuzes mogelijk niet de beste waren…
Het plot verdikt echter als er ene Betty (Tilda – Problemista, Doctor Strange, Suspiria – Swinton met aardige bovenkaakprothese!!!) ten tonele verschijnt, die direct Doyle’s aandacht trekt doordat ze veel meer over hem lijkt te weten. Als ook de hoteldirecteur verlangt dat Doyle toch wel zijn ’tussenrekening’ van ongeveer 350.000 Hongkongse dollars (een kleine 40.000 euro) betaalt, dan begint het net zich steeds verder te sluiten. En op het moment dat Doyle’s hart al die spanning steeds meer omzet in paniek- en/of hartaanvallen, begint de film surrealistische trekjes te vertonen. Hét moment om je day to day ratio los te laten, want dat is het moment dat je het verhaal met iets meer ‘metafysische afstand’ moet gaan bekijken, wil je in elk geval bij ‘mijn’ meer bevredigende conclusie uitkomen…
Connectie als medicijn?
Toen ik twee alinea’s hierboven “‘connectie'” typte, vroeg ik me ook direct af of de film ook nog iets wil zeggen over hoe verslaving vaak het gevolg blijkt van het ontbreken van sterke connecties met anderen. Iets dat men concludeerde na een groot onderzoek naar het gemak waarmee de meeste Vietnamveteranen vrij snel van hun opium-/heroïneverslaving af kwamen bij terugkomst in de VS. Wat bleek: de veteranen met een sterke familieband thuis, die dus direct in een ‘verbonden nest’ terug kwamen, daarvan waren de meesten binnen twee weken volledig afgekickt. Terwijl degenen met een kleinere sociale omgeving daar meer moeite mee hadden…
Mogelijk dat Berger daar ook wel iets over wil zeggen, wat de film alleen maar ‘rijker’ zou maken. Ik genoot namelijk al best hard, zonder dit bewust te ‘zien’ tijdens de film. Al begreep ik dus ook – vrijwel letterlijk door m’n gezelschap – dat dit een best gedurfde Netflix-film is. Wat ik bedoel: de meeste streamers kiezen volgens mij nog sneller voor risicoloze producten dan dat Hollywoodstudio’s dat doen. Dus dat er op Netflix dan een film verschijnt die echt niet iedereen zal bekoren, dan valt dat mogelijk nóg meer op. En ik merk wel eens – vergelijkbaar met hoe de woede van MAGA-mensen over een film vaak betekent dat ik die film juist goed ga vinden ;) – dat als het voor een rationeel iemand lastig is om mee te gaan in een verhaal, dat voor mij dus ook een teken kán zijn dat het juist een goede film is. Iets dat ik volgens mij vooral kan zeggen, omdat ik zelf lang aan die rationele kant heb gestaan, en toentertijd de echte waarde van veel films niet zag en/of voelde…
Cast & crew
Ik vond ’t serieus lastig om tijdens het kijken naar Farrell me te herinneren dat hij toch echt Oz Cobb speelt in The Penguin (tv). Al zegt dat natuurlijk vooral iets over de enorme kwaliteiten van het make-up & hair-team bij die serie. Hier mag Farrell terug naar iets hyper-psycho-drollerigs, waarin best wat van z’n eerdere werk te herkennen is. Van mij had hij nog wel iets dieper mogen wegzinken in z’n ‘gekte’ (die reflectieshots hadden iets meer aandacht mogen krijgen?), en dat is natuurlijk vooral een compliment voor Farrell, maar het is ook de keuze van de makers geweest. Nee, ik vond Farrell eigenlijk wel perfect passen in deze rol, waarin hij zich ook heerlijk mag uitleven.
Daarnaast zeg ik het volgende niet om te patsen, maar ik was dus aanwezig bij een lezing van Tilda Swinton op SXSW in 2023, waarin ze vertelde haar projecten te kiezen op basis van de makers. Dus waar het voor sommigen in cast & crew mogelijk vooral een lekker tussendoortje was, ook nog geschoten op een best exotisch-fijne plek, daar wilde Swinton waarschijnlijk vooral met de maker van Conclave werken. Het meest opmerkelijke van die pauskeuze-film was juist hoe verrassend het onderwerp behandeld werd. Beetje vergelijkbaar met wat Berger deed met zijn versie van All Quiet on the Western Front, dat beetje als een soort Stand by Me-tieneravontuur begint, waarna de werkelijkheid ineens snoeihard inslaat. Maar ook daarin doet hij dus vooral aan genre bending. En dat is hier ook wel een beetje het geval: het is een misdaadfilm, maar ergens ook een drama over iemand die door mag krijgen dat er maar één iemand is die hem kan redden, en dat is ie zelf. Overigens een thema waardoor ik afgelopen nacht, na het zien van deze film, m’n schrijfblok naast m’n bed erbij moest pakken om wat ideeën voor een eigen scenario op te schrijven. Dus mogelijk dat dát mijn beleving zo een dag later extra positief maakt? Overigens is Lawrence Osborne’s originele boek door Rowan Joffe vertaald naar het witte doek. Inderdaad, dat is een naam die bij mij ergens ook een bel deed rinkelen, al had ik dus wel IMDb nodig om te zien dat hij het scenario schreef van bijvoorbeeld 28 Weeks Later, maar ook van Anton Corbijns The American. Daarnaast lijkt zelfs zo’n begenadigd scenarist af en toe ook werk te moeten doen om z’n hypotheek te kunnen betalen, want lang niet alles op z’n IMDb-lijst is opmerkelijk…
Final credits
Tijdens alles wat ik hierboven schreef had ik Farrells In Bruges in m’n hoofd. En uiteindelijk doet me dat concluderen, dat Ballad of a Small Player een beetje een mix is van In Bruges en Ryan Goslings Only God Forgives, mede vanwege de exotische locatie, maar zeker ook hoe de film een soort opium-koortsdromerigheid weergeeft.
Maar ik begrijp dus ook dat mensen deze film totaal niet gaan trekken. En ik ben ook niet helemaal zonder kritiek, wat mogelijk te verklaren is doordat deze film best ‘snel’ na Conclave gemaakt lijkt. Ballad of a Small Player is duidelijk geen passieproject waar iemand decennia aan gesleuteld heeft om alle thema’s en essentie echt perfect uit te werken. Maar zoals met wel meer kunst: sommige mensen hebben zoveel talent, dat ze ook zo on the ogenschijnlijke fly iets interessants kunnen maken. Berger lijkt zo iemand te zijn…