The Long Walk (2025)
Dat The Long Walk een boekverfilming is, dat voel je wel degelijk. Gelukkig is de schrijver van dat boek ene Stephen King (al schreef hij het onder pseudoniem Richard Bachman), en ik hoorde tijdens de film al iemand denken: “Damn, King is echt zo’n dichter die boeken schrijft, althans: zo voelt het wel aan…”
The Long Walk bevat namelijk aardig wat one-liner-ige ‘wijsheden’, deels gefocust op hoe ‘de kleine man’ slechts een speelbal is. En of dat nu van het grootkapitaal of een autoritaire overheid is, dat doet niets af aan de hulpeloosheid die de jongemannen in deze film tot het uiterste drijft. Waardoor je ook wel duidelijk aanvoelt dat het verhaal een analogie is voor, of een aanklacht tegen de Vietnamoorlog.
Het verhaal
Ray Garraty (Cooper – Licorice Pizza, Saturday Night – Hoffman) wordt door z’n moeder Ginnie (Judy – Ant-Man, Jurassic World – Greer) ergens heen gebracht, maar onderweg voel je aan alles, dat mama dat eigenlijk liever niet doet. In voice-over hebben we al gehoord over hoe een grote oorlog de hele wereld (of in elk geval de VS) op de knieën heeft gebracht, en dat de overheid de titulaire “Long Walk” heeft georganiseerd: een uithoudingsvermogenswedstrijd waarin 50 zichzelf aangemelde vrijwilligers (allemaal mannen, toevallig?) beginnen te lopen, en waarbij degene die als laatste overblijft een flinke geldprijs én een wens krijgt. Bedoeld om het moraal in het land op te vijzelen, wordt de hele tocht uitgezonden op tv. Waarbij het lompe zit in het feit, dat als je drie keer onder de 3 mijl per uur komt (net geen 5 km/u), je direct doodgeschoten wordt…
Opmerkelijk dus dat het broederschap onder de lopers direct best stevig wordt gezet. Zo voel je direct een vriendschap ontluiken tussen Ray en een zwarte jongen met de meest opmerkelijke, Schots-Nederlandse (?) naam “Peter McVries” (David – Alien: Romulus – Jonsson), aangevuld met Art (Tut Nyout) en Hank (Ben Wang). Ook worden direct een paar irritante jochies geïntroduceerd, zoals Gary Barkovitch (Charlie – All the Money in the World (maar toch geen familie van Christopher) – Plummer) en Stebbins (Garrett – Manifest (tv) – Wareing): ideale gasten om je als kijker je spanning op te botvieren. Al vallen ze daarin wel in het niet bij de topmilitair die de jochies ‘begeleidt’, The Major (Mark Hamill!!!), waar Ray ook nog een persoonlijk appeltje mee te schillen heeft.
Eén voor één vallen de jongemannen af, totdat er uiteindelijk een paar overblijft waarbij het goed onduidelijk wordt: hoe zou King dit tot een bevredigend eind geschreven hebben..?
Illusie-filering…
The Long Walk is pas gepubliceerd in 1979, maar King begon er al mee op z’n 19e (in 1966), toen de Vietnamoorlog al een decennium bezig was. Dus dat dit boek daar duidelijke links mee heeft – met hoe daar ook één voor één iedereen omviel – dat lijkt me vrij duidelijk. King had toen de leeftijd van de mannen in het verhaal, en ik verwacht dat hij z’n “Waarvoor vechten we daar überhaupt??“-frustratie in boekvorm heeft gegoten. Het antwoord lijkt dat er gevochten wordt voor de illusie dat Amerika aan de ‘goede kant’ staat, en/of dat ons systeem zo ‘goed’ is, dat het verdedigd móet worden zonder al teveel kanttekeningen? Een cynisme dat je ook bij de meeste wandelaars in de film wel voelt. Natuurlijk maakt de dystopische sfeer zo’n illusie-filering wat ‘makkelijker’, maar het werkt wel. Waardoor ik ook al vrij snel voor de gein zei “Oh, beetje het Hunger Games-concept, niet?” En wat bleek: hij is ook door Francis Lawrence geregisseerd: de regisseur van maar liefst vier The Hunger Games-films (nadat hij vele jaren vooral music videos maakte (voor o.a. Lady Gaga, Aerosmith, Jennifer Lopez, En Vogue, Britney Spears e.v.a.)).
Crew & cast
Overigens werd Kings boek naar het witte doek vertaald door JT Mollner, die je weer kunt kennen als scenarist én regisseur van het geweldige Strange Darling. En het onverwacht lompe van die film voel je inderdaad ook wel doorsijpelen in The Long Walk. De reden overigens dat Stephen King het boek onder z’n pseudoniem uitbracht is nogal ‘apart’: in die tijd was het eigenlijk not done om meer dan één boek per jaar uit te brengen. Maar King schreef veel meer, dus verzon hij een pseudoniem om extra boeken te kunnen releasen…
Cooper deelt duidelijk een groot deel van z’n genen met papa Philip Seymour (die dus al 11 jaar dood is..!??). Hij is (nog) niet zo indrukwekkend als z’n vader, maar de potentie is er zeker. Hij is namelijk echt zo’n acteur waarbij je niet voelt dat hij acteert, wat mogelijk wel het grootste compliment is in het acteervak? Gaaf vond ik het ook om Jonsson weer te zien, want ik was al aardig enthousiast over hem in die Alien-film, en hier voegt ie daar een fijne mix van diepgang en energie aan toe. Verder speelt eigenlijk iedereen meer dan afdoende, want als een acteur je als kijker doet hopen dat hij de volgende is die wordt afgeknald, dan zet je best een goede klootzak neer. Al weet Lawrence dat ook wel weer wat te nuanceren, dus toen het uiteindelijk gebeurde, voelde ik toch wel iets van wroeging dat ik hem eerder ‘filmisch dood wenste’. Verder is Greer natuurlijk een begenadigd actrice, en speelt ze die bezorgde moeder met voldoende ‘pijnlichaam’ (zie Eckart Tolle) dat ik het niet enkel herkende, maar ook wat irritant vond (wat ‘goed’ is).
Final credits
Yes, zeker conceptueel een goede film, waarin ook zeer banale zaken als poepen en slapen tijdens het lopen goed worden behandeld. Dus ook al vraagt de setting wel wat ‘willing suspension of disbelief’, tijdens de loop zelf gebeurt weinig ‘ongeloofwaardigs’.
En dat het eindshot dan wel weer ‘irreëler’ is, dat bevestigt eigenlijk vooral wat ik aan het begin al typte: King lijkt wel een dichter die z’n ideeën niet in poëzie heeft gegoten, maar in een behoorlijk indrukwekkend verhaal. En had ik al gezegd dat ie pas 19 was toen ie hiermee begon..?