Roofman (2025)
Natuurlijk veel meer drama dan de komedie die de trailer doet vermoeden, want dit is Derek – The Place Beyond the Pines, Blue Valentine – Cianfrance’s poging om een crowdpleaser te maken van een ogenschijnlijk nogal opmerkelijk waargebeurd verhaal. En ondanks dat de (top)cast, en vooral Channing Tatum, al mijn sympathie krijgt en de film ook aardig dynamisch ‘doorloopt’, verliet ik toch wel ietwat teleurgesteld de zaal.
En dat, terwijl ik vanwege vakantie ruim twee weken niets nieuws zag…
Het verhaal
Jeffrey Manchester (Tatum) is een oorlogsveteraan die is vervreemd van z’n vrouw Talena (Melonie – Fruitvale Station – Díaz). Iets dat hij minder erg vindt dan dat z’n tijd met dochterlief Becky (Alissa Marie Pearson) zo beperkt is, en hij ook nog struggelt om verjaardagscadeautjes voor haar te kopen. Iets waar hij lekker ‘vriendschappelijk’ op gewezen wordt door z’n leger-maat Steve (LaKeith – Sorry to Bother You, The Book of Clarence – Stanfield). Maar die daagt hem ook uit iets met z’n ‘superkracht’ te gaan doen: het superscherp observeren van z’n omgeving; iets dat hij in het leger duidelijk in z’n voordeel wist in te zetten.
Als Jeffrey ontdekt hoe de daken van McDonald’s-filialen zo goed als onbeveiligd zijn en daarmee de ideale plek om zo’n zaak ’s nachts binnen te dringen om leeg te roven, weet hij al snel de titulaire bijnaam te creëren. Hij is zó on a roll, dat hij in twee jaar maar liefst 45 filialen weet te beroven. Maar wat zulke films ‘moeten’ doen: Jeffrey is ook gewoon een goedzak, en hij maakt vanuit die ‘sociaalheid’ ook nogal wat fouten. Zeker als hij vroeg-gearriveerde personeelsleden een keer op moet sluiten in de koelcel, en dan één van de mensen zijn jas geeft (want het is zo koud daarin). Toch weet een veroordeling tot 45 jaar (het OM weet deze beroving om te zetten in ontvoering (door het opsluiten van die drie)) hem niet uit het veld te slaan. Zeker als hij hoort hoe z’n (ex?)vrouw een nieuwe vriend krijgt, broedt hij op het plan zo snel mogelijk te ontsnappen. Dat lukt hem ook, maar om niet direct weer gepakt te worden, besluit hij níet zo ver mogelijk te vluchten, maar juist in een best lokale Toys’R’Us onder te duiken. Iets dat hem verdomd aardig af gaat, want daar moet hij maanden overbruggen voordat hij nieuwe ID-papieren kan regelen. En dan heb ik dus nog niets verteld over hoe Peter – The Station Agent, Game of Thrones (tv) – Dinklage, Kirsten – Interview with a Vampire, Spider-Man – Dunst en Emory – The OA (tv), Brooklyn, The Bikeriders – Cohen in die speelgoedzaak werken, Jeffrey onder een nieuwe identiteit met Leigh (Dunst) in de lokale kerk belandt, waar dominee Ron (Ben – Animal Kingdom, Andor (tv), Babyteeth, The Dark Knight Rises – Mendelsohn) de scepter zwaait, en hoe Steve’s nieuwe vriendin wordt gespeeld door Juno – Ted Lasso (tv), Killer Joe – Temple…
Weinig onderscheidend
Mogelijk dat de beleving anders is als je het waargebeurde verhaal wél vooraf kent. Dat het intenser binnenkomt, omdat je gewoon benieuwd bent naar hoe het opvallende verhaal verfilmd zal zijn. Maar ook dán lijkt het me, dat het allemaal toch wat vlakjes aanvoelt qua afwikkeling. Ja, je voelt dat alle ouderlijke gevoelens van het missen van je kinderen overal doorheen verweven zitten, maar nergens voel je écht de urgentie van Jeffrey om dat criminele pad op te gaan. Mogelijk dat zijn motivatie wat sterker gezet had moeten/mogen worden, want ergens voelt het nu wat verveeld/als tussendoortje aan of zo? Als de film door een standaard-Hollywoodregisseur zou zijn gemaakt, dan weet ik niet zeker of ie de Nederlandse bioscopen gehaald zou hebben, to be honest…
Terwijl er echt wel iets meer gezegd had kúnnen worden over ons naïeve ‘geloof’ dat we door consumptie gelukkig worden, of over hoe lastig het is voor oorlogsveteranen (de film speelt zich rond 2004 af) om terug te keren in de maatschappij. En nee, bij zo’n film verwacht ik geen Rambo-achtige diepgang hierover, maar enkel en alleen varen op de charmante drollerigheid van Tatum, dat werkte voor mij dus niet.
Crew & cast
En daarmee wordt m’n teleurstelling eigenlijk alleen maar groter. Derek Cianfrance is namelijk wel de regisseur die de (ook in real life) chemie tussen Ryan Gosling en Eva Mendes perfect en pijnlijk inzette in dat Pines-drama, en hij liet mij ook mijn pijnlichaam geweldig voelen in die wederom met Gosling gemaakte Blue Valentine, wat stiekem toch wel één van de sterkste relatiedrama’s van de laatste decennia is. Misschien zou ik wat interviews met hem moeten lezen/kijken, om erachter te komen waarom hij deze film überhaupt wilde maken (je voelt nul urgentie dat hij dit verhaal ‘moest’ vertellen). Mogelijk dat dat iets verduidelijkt, al voelt het ook onwennig om bij zo’n begenadigd filmmaker juist níet verder te willen kijken. En ook al heeft co-scenarist Kirt Gunn geen uitgebreid IMDb-profiel als schrijver, zijn vorige film – Lovely by Surprise – was toentertijd wel exact wat de titel vertelt.
Fans van Tatum zullen overigens wel smullen hoor. Hij mag helemaal los, tot aan het dansen en z’n blote bips showen toe. Daarnaast speelt hij zulke goofballs veelvuldig, dus heel ‘moeilijk’ lijkt deze rol niet te zijn geweest. Dunst is overtuigender als onzekere single mom, en Mendelsohn toont een zingende kant die ik niet kende. Maar de dominee die hij speelt is ook vrij ‘vlak’ verder. Waarbij ik dan eigenlijk bij de grootste talenten aan kom, die waarschijnlijk zelf ook verbaasd waren door het gebrek aan uitdaging in hun rollen: Temple en vooral Stanfield. Beiden zijn waarschijnlijk één of twee dagen op de set geweest, en ik denk dat Cianfrance ook nul achtergrondverhaal heeft hoeven te creëren voor hun rollen: zo plat zijn ze helaas. Enige die waarschijnlijk veel ‘irritante baas’-frustraties in z’n rol kon verwerken is Peter Dinklage, maar als ik hier meer over typ, dan voel ik dat ik wederom aan het ‘zoeken’ ben naar woorden/vulling…
Final credits
Dus nee, laat ik gewoon concluderen: dit viel eigenlijk vies tegen. Ondanks de enorm coole cast, was misschien wel het leukste aan de film die echte beelden van de echte personen achter het waargebeurde verhaal. Niet dat dit nou zo spectaculair is als dat het nu mogelijk in je hoofd wordt, maar eigenlijk is dat met de hele film en het achterliggende verhaal het geval: waarom ‘moest’ dit verhaal verfilmd worden? Zo speciaal, dramatisch interessante en/of meeslepend was het toch helemaal nooit..?